En ik vrees de actualiteit acuut ook!
 

Dit is hem dan. Mijn actualiteit, het is er een, misschien kan ik nog een andere verzinnen, anders doe ik alsof een ander gedicht een actualiteit is (die misschien wat minder bekend is, of niet zo actueel, of misschien heel erg verzonnen). What dou you think?

9/11

Alsof de wereld zich omdraaide,
woelend in haar bed en de lichte
ademwolkjes ontploften.

En na het woelen, draaien plots
een diep zwart gat, donkere dromen
maakten plaats voor niets.

Zachtjes schudde ik aan haar schouder,
de televisie zette ik harder en ik keek
haar aan en fluisterde zachtjes:

‘niet kijken hoor, je bent aan het ontploffen
en wij ploffen mee, er zijn wat inwoners
voortgebracht zonder hart.’

-

Weet je nog? Dat wij daar zaten,
jij nog met je dekbed om je heen en ik
met een kop zwarte koffie.

Het leek een film, twee torens,
een moord, voor altijd veranderd in
wat jij Ground Zero noemt.

Lieverd, niet iedereen is gemeen,
maar laten we de inwoners zonder hart
blijven herdenken en niet zo worden als zij.

Laten we niet vergeten wat gebeurde en
het gat dat achterbleef in jouw hart
volstoppen met herinneringen.

Voor het streepje vind ik hem prachtig, maar na het streepje vind ik hem minder worden. Ik verlies mijn aandacht een beetje eigenlijk. Maar wel goed onderwerp trouwens! :)

Best een goed onderwerp, ja, behalve dat het tien jaar geleden is. :d Verder ben ik het met BB eens. Het eerste deel is grote enorme liefde, maar het tweede een beetje... theatraal. Of zo. :y