Een sociaal probleempje
 

Hey,
Hier ben ik terug na lang weggeweest.

Sinds dit jaar studeer ik aan de hoge school en er zijn bepaalde dingen verandert.
Ik weet echter wel van mezelf dat ik niet zo goed ben met eerste indrukken.
Na een degelijk gesprek met mijn docent webdesign, zijn me wel bepaalde dingen duidelijk geworden. Die gast kent me blijkbaar al beter dan ik mezelf.
Wat hij zei was dat ik nogal snel van me afbijt. Net alsof ik het gevoel heb dat ik constant mezelf hoef te verdedigen. Dit kan natuurlijk door mijn 'vriendjes' uit de middelbare school komen.

Verder voegde hij er ook aan toe dat als ik sociale contacten leg, ik die dan direct te veel naar me toe wil trekken.
Ook op dit vlak heeft mijn docent gelijk, want ik kreeg klachten van klasgenoten dat ik hen te veel contacteerde.

Kan er mij iemand helpen? Hoe kan ik loskomen van mijn verleden en stoppen met de mensen die ik graag heb te stalken?

Help me please :confused:

Zou je 't dan niet moeten denken in de richting van 'meer zelfvertrouwen'? Want waarom zou je (direct) zo veel/vaak contact leggen met iemand die je pas hebt leren kennen? Uit 'angst' om de aandacht/interesse van diegene te verliezen (zou ik denken) of is 't toch iets anders?

Ik ben denk ik eerder bang uitgesloten te worden, of vernedert te worden...

In dat laatste geval (als je bang zou zijn om vernederd te worden) zou ik me eerder op de achtergrond houden dan dat ik meer contact zou gaan zoeken.

Welke redenen zouden andere mensen kunnen hebben om uitgerekend JOU buiten te sluiten?

Trauma's aan de middelbare school vrees ik...

Als je trauma's hebt, kun je die alleen maar op te lossen door te praten met iemand die jou kan helpen.

Ik denk ook dat het het beste is om te praten over je verleden. Zo kan je het verwerken en kan je zien dat dit nu helemaal niet meer het geval is. Kan je niet met je docent webdesign praten en vragen wat hij denkt wat het beste voor je is?

Wat stellen jullie dan voor? Psychiatrie? Het lijkt wel raar dat je je verleden pas kunt vergeten door er over te vertellen, niet?

Pscyhiatrie gaat over medicatie gebruiken om psychisch weer op de rails te komen. En nee, het is niet raar dat je sommige dingen pas kunt verwerken (niet vergeten) wanneer je het erover hebt. Soms word je door dingen gestuurd en spreek je ze nooit uit, of besef je het zelf niet helemaal. Het kan heel erg fijn zijn iets eindelijk eens te delen.

nee dat klinkt helemaal niet raar, als je het nog wel in je hoofd hebt, en het pijn/verdriet doet om er over ana te denken, is eht beter om het helemaal uit te spreken, het een plek te geven & daarna kun je werken aan het 'sociale' probleem!
Ga praten met iemand die je evrtrouwd, of als jij het fijner vind om met iemand te rpaten die je neit kent(dat ahd ik) kun je of met een psycholoog gaan praten(hebk eht persoonlijk niet erg op, dat ligt gwn aan mij want de meeste zijn topmensen!) of met iemand op internet die je niet kent, gwn om je verhaal kwijt te kunnen!

Je verbergt je achter je "trauma's". Neem gewoon verantwoordelijkheid voor je eigen leven en je eigen toekomst.

Maar bij wie kan ik zoiets kwijt, zonder uren te betalen voor een psycholoog? Ik heb zodanig veel te vertellen dat er op de duur niemand meer luistert...

maatschappelijk werk is gratis!

Trouwens, je naam stelt ook weinig zelfvertrouwen uit..

:facepalm:maar jaa dan gaa je tog maatrschappelijk werk? die zijn er voor opgeleid;)

En waar vind je die?