Tweedimensionale personages (die vriend van haar bijvoorbeeld), dat ze zo'n typisch slechte relatie hebben, en het allerergste: zo'n irritant betweterig kind dat veel ouder doet/lijkt dan ze is. Het verhaal zelf ging wel, maar de personages vond ik ronduit slecht en de schrijfstijl ook.

En dat je daarin volkomen gelijk hebt.

Wat ik wel al weet is dat ik tot 3/4 van het boek niet echt super veel zin had om door te gaan met lezen. Op het eind wilde ik wel graag weten hoe het af zou lopen en kon ik mijn aandacht er ook wat beter bij houden.

Die band die ze met Edouard opbouwde maar vooral ook de zelfmoord van Sarah had ik aan het begin echt niet verwacht.

Maar ik vond het leuk gedaan, hoe die twee verhalen zo in elkaar werden geschoven. Ik vind de Nederlandse titel mooier dan de Engelse. Al zat het er natuurlijk dik in dat dat andere kind uiteindelijk ook Sarah zou heten. Blijkbaar heeft De Rosnay zelf ook gezegd dat haar personages van bordkarton waren, maar ik vond het nog wel meevallen. Het verhaal pakte me en ik vond haar schrijfstijl wel prettig, maar niet echt literair. Hoeft ook niet. Wat ik wel vond, was dat ze toch wel wat irritant Amerikaans was. Het bleef toch wat vaag en beschuldigend. Ze bleef maar doen alsof het Franse volk niet bewust genoeg was, enkel omdat ze er niet veel over zeiden, maar dat mensen er niet over praten, wil toch niet zeggen dat het vergeten is? En ik vond het maf dat ze Engels had gestudeerd terwijl ze al van jongs af aan naar Parijs wilde. En die dochter... Ja, irritant cliché jong-maar-al-zo-wijs, maar toch vond ik haar wel een leuk personage. En ik vond het eigenlijk ook wel spannend, hoe het nu precies zat, of het broertje niet toch misschien gered zou zijn, ik wilde wel steeds doorlezen.

hoe die twee verhaaltijden elkaar afwisselden. Vooral de verhaallijn van Sarah aan het begin vond ik echt heel erg mooi. Hoe haar leven toen was. Op het einde vond ik het allemaal saaier vonden. Ik had inderdaad ook niet verwacht dat Sarah op het einde dood zou zijn. Ik vond het heel stom dat ze dood was.

Ja, het verhaal van haar broertje vond ik zo zielig! :( Omg. Dat vond ik ook wel een mooi(e?) element aan het boek. Waarschijnlijk is het erin gestopt om het boek meer drama te geven, maar ik kon het wel 'waarderen'.

Ik vind het tot nu toe een heel boeiend boek. De schrijfstijl vind ik heel fijn en het wisselende perspectief maakt dat je steeds geboeid blijft. Ik vind het wel jammer dat er gewisseld wordt met de 'zij' en 'ik' vorm.
Ben heel benieuwd wat de journaliste allemaal gaat tegen komen en wat het meisje gaat doen om haar broertje te bevrijden uit de kast.
Net als Vogelvrij heb ik helemaal niks met oorlogsboeken, maar deze vind ik tot nu toe dus best fijn.

Hoezo hadden jullie niet gedacht dat Sarah dood zou zijn? Ik vond het verhaal daar juist geloofwaardiger door. Hoe kun je nog doorgaan met leven als je denkt dat je je broertje vermoord hebt, als je volk bijna compleet uitgemoord is? Ja, dan kun je proberen om ervan weg te gaan, om opnieuw te beginnen, maar dat dat niet werkt, dat je zoiets niet geheim kan houden, is evident. Dus ik vond het wel logisch dat ze zelfmoord had gepleegd. Sowieso zou het anders ook wel héél makkelijk zijn, dan zou ze Sarah wel heel gemakkelijk in Amerika gevonden hebben, of zou het een soort kastje-naar-de-muurboek zijn geworden, wat niet echt boeiend is. Dat was nu sowieso al wel een beetje.

Ik vond het hele verhaal rondom Sarah toen ze jong was wel boeiend. Ik vind de oorlog heel spannend. Ik vond het boek wel leuk totdat die journaliste had uitgevonden wie het was. Dat haar schoonvaders familie in dat huis woonde vond ik een beetje te random overkomen in het boek, maar op zich wel een leuke twist. Alleen het verhaal dat Sarah ouder is en naar Amerika emigreert en dat geblaat erna ook met die familie van die journaliste, kon me niet echt boeien. Ik heb de film eerder gezien dan het boek en ik moet zeggen (en dit zeg ik nooit), dat ik de film beter vond. Vandaar dat ik ook het boek ben gaan lezen, alleen dat viel me toch tegen, want het werd saaier en saaier.

Het boek is erg interresant, alleen de stukjes waar die vrouw inkomt die dat huis koopt, vind ik wat saai maar dat stukje over dat meisje kan ik wel van huilen. het is een zielig verhaal.

Het enige wat ik kon waarderen waren de twee verhaallijnen die door elkaar heen lopen, dat vond ik wel goed gedaan. Het verhaal zelf vond ik ook wel goed, het idee tenminste. Ik vond alleen de clichés die erin zaten jammer, wat Aurora al eerder noemde: de bijdehante tiener, de typische slechte relatie, dat ze opeens weer zwanger wordt. Het zijn allemaal typische dingen die je kunt verwachten bij het woord 'drama'. De zelfmoord van Sarah vond ik dan ook weer een voorspelbaar ding, want niemand met een normale ziel kan leven met het idee zijn/haar broertje te hebben vermoord. Overigens heb ik het boek wel uitgelezen, maar het is zeker niet een van mijn lievelingsboeken.

Ik vond het een mooi boek. Moet wel zeggen dat ik het eens ben met de rest, als zij aangeven dat het boek saaier werd toen eenmaal bekend was wie Sarah was.
Ik vond Zoë een nogal onrealistisch personage. Met elf jaar zeg je al dat soort dingen niet en met dertien jaar noem je de scharrels van je moeder niet 'haar vrijers'. Verder was het wel erg voorspelbaar dat ze nog terug zou komen bij die zoon van Sarah, dus het hele verhaal er tussendoor voelde nogal als opvulling.