Anorexia, vertellen?
 

Al ruim 2 jaar heb ik anorexia. Doordat ik iedere keer heel veel af val en daarna alles er weer bij komt, heb ik gewoon een normaal gewicht. Aan mijn gewicht is dus niet te zien dat ik anorexia heb.
Nu heb ik over een paar weken een mentorgesprek. Ik zit te twijfelen of ik mijn mentor over mijn probleem moet vertellen. Ik ben heel bang voor zijn reactie. Straks vindt hij me een aansteller of een aandacht zoeker ofzo, omdat ik niet heel dun ben, maar toch beweer dat ik een eetstoornis heb.
Wat moet ik doen?
Vertellen, of niet? :confused:

uhh heb je niet boulimia of iets;$?
want 2 vriendinnen van mij hebben er last van gehad en die zijn er ook aan overleden , maar als je anorexia heb honger je jezelf totaal uit, en dan kom je echt niet aan, en dan heb je ook gewoon ondergewicht..
dus mischien moet je je eerst is afvragen of je wel anorexia heb ,
want een meisje wat echt anorexia heeft zal dat nooit zomaar toegeven :")

Ik zou het wel zeggen! Het is niet alleen een lichaamelijk probleem.

Ten eerste heel goed dat je het aan iemand wil vertellen. (y)

Je kunt het aan je mentor vertellen als je denkt dat hij je er mee kan helpen. Als het een goede leraar is lacht hij je heus niet uit. Maar hij is misschien niet de beste persoon om je te helpen, hij is een leraar, en geen hulpverlener.

Het beste is misschien om er mee naar je huisarts te gaan. Je huisarts heeft een geheimhoudingsplicht, dus die mag niet zomaar iets doorvertellen aan je ouders. Hij of zij kan je helpen en in contact brengen met de juiste hulpverleners. Uiteindelijk is het natuurlijk wel zo dat je ouders of verzorgers geïnformeerd moeten worden, maar het is belangrijk dat je die eerste stap zet en naar je huisarts gaat, dan komt de rest vanzelf.

Succes ermee.

het is zeker een goed idee om het iemand te vertellen!! een goede mentor zal je probleem begrijpen en je er ook mee helpen. En anders is naar de huisarts gaan idd ook een heel goed idee.

waar je miss ook wat aan hebt is de site http://www.proud2bme.nl/. hierop staan allemaal verhalen van mensen met anorexia en andere eetstoornissen. ook is daar een forum waarop je kunt praten met mensen met de zelfde problemen, en je kunt daar tips krijgen hoe je er het beste mee om kunt gaan.

succes

Is het omdat je aandacht wil of omdat je iets aan je situatie wil veranderen? Als het laatste het geval is zou ik naar je huisarts gaan. En niet naar je mentor. Heb je de diagnose anorexia nervosa van een arts gekregen?
Of het nu anorexia is of een eetprobleem of een andere eetstoornis, vervelend is het denk ik wel (?) maar een mentor op school kan hooguit zeggen dat hij het vervelend voor je vindt, maar kan je niet helpen.

Dit ja. Maar belangrijk is of je een diagnose hebt. Een van de 'vereisten' voor anorexia is juist ondergewicht. Als jij een normaal gewicht hebt (en wellicht weer bent aangekomen door patroonloos eten) valt het eerder onder boulimia (in tegenstelling tot het algemene beeld is dat niet per se overgeven).

Daarnaast kun je altijd zeggen 'ik heb een eetstoornis', en in het midden laten wat er precies aan de hand is.

Je hoeft niet persé Boulimia te hebben. NAO is ook een eetstoornis.
NAO heb je als je niet in het rijtje past van boulima of anorexia.

Ook hoef je niet persé ondergewicht te hebben voor anorexia, hetgeen wat mensen altijd denken. Als je erg veel bent afgevallen, kun je namelijk ook de diagnose
'anorexia' krijgen. Dit is per psycholoog verschillend.

NAO staat dan ook voor niet anderszins omschreven ;) Ik gaf alleen aan dat boulimia breder is dan het om bekend staat. En de diagnose wordt inderdaad ook gesteld bij mensen met normaal gewicht, maar dat wordt door andere artsen (een grotere groep) afgekeurd.

Anyway, daar gaat het niet om. Als het van belang is in je dagelijks leven en je doet er goed aan het te delen met bijvoorbeeld je mentor, dan zeg alsjeblieft íets. Al is het maar dat je wat persoonlijke zaken hebt die momenteel veel van je vergen.

nee maar ze zegt zelf dat het niet opvalt omdat ze ook steeds weer aankomt dus het is duidelijk geen anorexia ;$

Wat een vreemde reacties, het maakt toch niet uit hoe het heet? Als je gestoord eet, moet je daar wat aan doen. En periodes van uithongeren afwisselen met schranzen, is natuurlijk alles behalve normaal. Dat je dat al 2 jaar doet, geeft wel aan dat je het zelf niet makkelijk zal kunnen veranderen. Het is dus heel goed dat je het aan iemand wil vertellen. Tuurlijk is het goed om meteen op de goeie plek om hulp te vragen, maar het is heel moeilijk om zoiets te vertellen. Daarom kan ik me voorstellen dat je het liever eerst aan een leraar verteld, waar je een goeie band mee hebt. Die drempel is misschien lager dan je huisarts. Je mentor kan je vast adviseren en je misschien steunen bij volgende stappen, want misschien vind je het heel fijn om met iemand te kunnen kletsen over hoe spannend je het allemaal vindt en hoe trots je vervolgens op jezelf bent als je het gedaan hebt.