jezelf accepteren
 

Ik weet niet goed hoe ik moet uitleggen waar ik mee zit, het zal dus wel een beetje een warrig verhaaltje worden maar ik hoop dat jullie het toch nog een beetje snappen..

Ik wil mezelf heel graag accepteren zoals ik ben, alleen om de een of andere manier lukt dat niet.. Vooral geestelijk niet..
Ik wil zo graag mezelf zijn, maar aan de andere kant ook weer zo graag niet, omdat ik bv sommige gedachten die ik heb gewoon niet WIL accepteren. En wie zegt dat het mijn gedachten zijn, wat is nog écht zoals je bent en wat is je allemaal aangepraat..? Of wat heb je jezelf allemaal aangepraat?

Ik heb heel erg een hekel aan zelfmedelijden, k kan het dan ook absoluut niet uitstaan van mezelf dat ik soms merk dat ik dat wel heb.. Ik weet dat, als je er vanaf wil komen, je het onder ogen moet zien en niet weg moet stoppen.. Maar als ik bij mezelf merk dat ik zelfmedelijden heb ga ik het wel automatisch wegstoppen.. Ik ben bang dat als ik het onder ogen kom (om het zo te zeggen) ik nog meer medelijden met mezelf krijg en helemaal down word..
En dat wil ik voorkomen, me down voelen, want dat is juist waar ik vanaf wil..

K zou wel graag willen weten hoe jullie hierover en over zulke dingen denken.. alvast bedankt voor reacties..

ik weet niet of ik je kan helpen, maar wat ik altijd doe (ok dit klinkt heel idioot, maar mij mij helpt het wel. Je moet er trouwens misscien wel wat fantasie voor hebben):
Als ik ergens niet tevreden over ben ofzo, en ik denk niet dat ik het zelf kan veranderen dan doe ik altijd net alsof er een keretje in mijn hoofd zit ofzo en dan vraag ik aan dat ventje of hij mij wil helpen.

Dus stel dat ik wil afvallen en ik denk niet dat ik zelf van snoepjes af kan blijven, dan vraag ik aan dat mannetje of hij mij wil helpen, en elke keer als ik dan in de verleiding kom om een snoepje of wat dan ook te gaan eten hoor ik dat stemmetje die zegt dat ik het niet moet doen omdat ik dat niet wil. ( ja ik weet ook niet helemaal hoe het zit maar ik hoor en stemmetje, nee ik ben niet gek, ik weet ook wel dat k dat stemmetje zelf verzin)

Ik heb dat ook zo gedaan toen ik depressief was (ben er inmiddels redelijk vanaf), ik stopte ook altijd mijn emoties weg, waardoor het uiteindelijk alleen maar erger werd, en toen heb ik aan dat mannetje gevraagd of hij mij wilde helpen en elke keer als ik weer iets weg wilde stopppen hoorde ik dat stemmetje. Ik heb daardoor vaak urenlang zitten huilen en eerst werd de depressie zelfs erger naar mij idee, maar uiteindelijk heeft het wel geholpen.

klinkt op zich niet eens zow idioot... :)

*gaat denk maar us uitproberen*

Zolang je het persoontje geen naam gaat geven en er hele gesprekken mee voert :d

Kun je denk ik net zo goed een brief aan jezelf schrijven met regels over wat je wel of juist niet mag doen en deze 'geboden' groot uitprinten en uit je hoofd leren :)

bedankt voor jullie reacties.. :)

krijgdepleuris; ik denk dat dat best kan helpen met zo'n mannetje, alleen zoals je zelf ook zegt, met dingen die je doet.. Bijvoorbeeld dus als je teveel eet..

Bij mij is het meer met gedachten, en je kan niet zo makkelijk zeggen vanaf nu ga ik dat en dat niet meer denken.. Sommige gedachten heb je zeg maar, en ook al wil je ze niet denken ofzo, het is gewoon alsof ze er zijn en je ze niet weg kan krijgen..
Je kan wel heel hard iets anders 'eroverheen' denken, heel hard aan iets anders gaan denken, maar dat helpt ook niet, en bovendien hou je in je achterhoofd wel die andere gedachten..

Jah de kunst is dus om met die gedachten om te gaan en ze op die manier te veranderen, maar dat lukt me niet..
Hoe meer ik erover na ga denken hoe minder ik het ook nog snap, en dan ga ik er alleen maar meer over nadenken omdat ik het wil snappen.. zeg maar zo'n cirkeltje.. en om eruit te komen moet ik het eerst meer snappen/begrijpen ofzo.. en jah als ik het wil snappen/begrijpen kom ik zeg maar weer in dat cirkeltje.. jah nouwjah beetje vaag, kan het ook niet goed uitleggen omdat ik het dus zelf ook niet echt snap..

nouwja als ik het al niet snap zullen jullie het wel helemaal niet snappen, maar misschien door te zien hoe anderen tegen zulke dingen aankijken dat ik het iets meer begrijp ofzo.. dus alle reacties zijn welkom :)

1 ding: je bent altijd jezelf. Ook al denk je van niet, je laat alleen een andere kant van jezelf zien. Het is altijd je genotype wat centraal staat, hoe je fenotype ook reageert

namen en gesprekken doe ik dan weer net niet......... maar ik zeg toch, het klinkt heel idioot :rolleyes: :D

Waarom zou je jezelf willen zijn als je ook ten betere kan veranderen????????

Van de ene kant is dat wel waar, maar de maatschappij om je heen heeft ook veel invloed op hoe je denkt enzo, niet alleen met bv mode maar ook met normen en waarden en alles.. Maar als je het weer zo bekijkt dan kan niemand zichzelf zijn..

Je kan ook ten betere veranderen en nog steeds jezelf zijn..