Opname, ja of nee?
 

Goeie avond allemaal..
Ik hoop dat jullie mij kunnen helpen met een probleem waar ik tegenaan loop.

Ik zit in een heel lelijk pakket. Ik heb niet zo'n fijne jeugd gehad... Er zit een aantal jaren misbruik in het spel, dit is het grootste gedeelte wat meespeelt. Het is een lang verhaal, maar om het kort te maken; op van mijn 10 tot mijn 13/14e heb ik een dubbelleven geleefd, na dit gebeuren, op mijn 15e, stortte ik in op school en werd doorverwezen naar een psychiater, hier ben ik behandeld voor PTSS. Ik voelde me daarna een tijdje goed, heb mijn vmbo diploma gehaald, waarvoor ik alsnog hard moest knokken, door de moeilijke tijden is mijn IQ ook heel hard gedaald door de concentratie en slaapproblemen. Maar goed, ik had mijn diploma en dat was mijn doel voor toen. Ik was beter, dacht ik. Die vreugde was al weer snel voorbij, het ging steeds slechter met me, en sindsdien is het eigenlijk alleen maar slechter gegaan. Dit duurt nou al 2 jaar en het zijn geen 'ups & downs'. Nee.. het gaat alleen maar slechter. Het is niet zo dat ik elke avond mezelf in slaap huil, hier had ik vooral voor mijn 15e last van, na de psychiater was dat over, ik had veel angst toen, ook over. Nu voel ik mij vooral leeg, en op sociaal gebied gaat het ook niet goed. Ik ben ontzettend slecht geworden in contacten leggen en praten met mensen. Ik ben niet gesloten zoals de meeste mensen dat zijn, die het gewoon niet wíllen vertellen. Ik kan het niet, voor mezelf krijg ik het zelfs niet meer m'n strot uit. Het komt er niet uit, ik heb het zo ver weggedrukt, ik weet zelfs niet eens meer waarom ik zo doodongelukkig ben. Ik begin last te krijgen van agressieproblemen en ben bang dat ik hier thuis iets doe waar ik heel veel spijt van zal krijgen. Het zit nu allemaal nog in mijn hoofd, maar ben heel bang dat dat er vroeg of laat uit komt, is het niet morgen is het wel binnen een jaar. Ik zou iemand zonder problemen kunnen wurgen, in het speciaal mijn moeder of zus. Begrijp me niet verkeerd, ik ben geen moordenaar, ik hou zielsveel van ze maar ik weet niet meer waar ik toe in staat ben als het er weer eens in schiet. Ik zit dan ook altijd op mijn kamer als ik niet aan het werk ben, probeer alles te ontwijken wat kan uitmonden in een ruzie/conflict. Waar een normaal mens een keer kutwijf roept, barst ik uit. Ik kan het onder bedwang houden, maar de gedachtes die ik heb zijn niet misselijk. Ik ben buiten dat ook een gevaar voor mijzelf. Mijn hoofd is leeg, en welke vraag steeds vaker in me op komt is wat ik hier nou nog doe? Het is niet zo dat ik mezelf nu van kant zou maken, op elk moment van de dag. Maar zodra er een conflict is ben ik in alle staten. Nogmaals, ik kan het nu nog onderdrukken, het binnen houden, het ontwijken. Maar in mn hoofd is het 1 grote storm van gemengde emoties. Het is niet makkelijk. Ik heb een half jaar geleden ook therapie gehad met mijn moeder, althans, geprobeerd, na 2 keer is het gigantisch geëscaleerd en zijn we er maar mee gekapt. Dit heeft een behoorlijke impact gehad op mij.. Geen therapie met mijn moeder dus. Ik moet hier weg, zo snel mogelijk, al is het maar voor 2 maanden. Ik word hier gek en ben bang voor mezelf. Dit is even kort samen gevat, er spelen zo ontzettend veel dingen mee. En ik hoef ook niet in details te treden...
Ik moet sowieso naar een huisarts. Dat is duidelijk. Maar ik ben bang dat ik weer naar een psychiater word gestuurd of een maatschappelijk werker die mij samen met mijn moeder in n therapie gooit. Ik moet hier van af voor het te laat is.
Nu is mijn vraag, zou ik in aanmerking komen voor een opname?
Het zal niet leuk zijn, dat weet ik heel goed. Maar ik moet mijzelf in veiligheid brengen.
Als ik niet in aanmerking kom ga ik er ook geen moeite voor doen. Het is mijn laatste optie, voor mij de laatste hoop.. Ik ben net 19 geworden, en heb al veelste veel meegemaakt. t Hoeft van mij niet meer, dit is mijn laatste kans die ik mijzelf geef.

Iemand die mijn vraag kan beantwoorden, of advies kan geven? Iets anders wat evt kan helpen??

-groetjes

Als je dit verhaal aan een huisarts vertelt, kom je zeker in aanmerking voor een opname. Zeker als je er bij zegt, dat alleen dát nog een laatste kans is, die je jezelf wilt geven. Als een huisarts er dan niet voor zorgt dat je wordt opgenomen, zit er iets niet goed bij die huisarts;)

Ik weet niet hoe het zit met opnames, maar je zou dit best aan de huisarts voor kunnen leggen toch? Zeg gewoon dat je een gevaar voor je zelf bent momenteel en dat je niet zo goed weet wat je nu moet doen.

Heel erg bedankt voor de reactie.
Ik hoop t zo.. Iemand moet mij onder controle houden, want op dit moment ben ik daar niet meer toe in staat..

Nogmaals bedankt, ik ben echt ten einde raad..

Ik denk zeker wel dat je in aanmerking komt voor opname. Daar kan men je ook helpen met je problemen door middel van bepaalde vormen van therapie en ook kunnen ze je waarschijnlijk helpen met je sociale vaardigheden te verbeteren. Als ik jouw verhaal zo lees, denk ik zeker wel dat je hier baat bij zal hebben.

ga zeker naar je dokter om er over te praten.
mijn broer heeft dat 2 maanden geleden ook gedaan en hij mocht de dag zelf nog binnen.
het is misschien een grote stap, maar volgens mijn ervaring heplt het wel heel goed.

veel succes alvast

Het is zeker een grote stap, daarom wou ik ook graag een antwoord op die vraag. Dat is zeg maar t laatste zetje wat ik nodig heb omdat ik heel bang ben voor afwijzing en ik dan compleet doorsla..

In ieder geval, bedankt.

Goed dat je het gaat aanpakken (y) sterkte ermee.

Ik heb je verhaal een beetje snel gelezen, en ik denk dat je zeker in aanmerking zou komen. maar ik wil je ook meegeven je verwachtingen niet te hoog in te zetten. ik zit nu ook in opbame, maar heb hiervoor een traject met 1x per week.gesprekken gehad waarin ik meerdere keren.heb aangegevn dat dat voor mij niet werkte. hij heeft me pas doorverweze toen ik zei dak alles in huis had om mezelf te doden en dit ook echt van plan was. toen ben ik een intaketraject van 2 maand ingegaan en nog 6 maand op.een wachtlijst gestaan voor ik hier ook echt terecht kon.

Neem contact op met een psychiater of psychologe. Neem zelf contact op met een psychiatrische kliniek. Maar ga zeker ook naar je huisarst die kan je misscien naar een psychiater verwijzen en dan kan je ambulant komen tot er ergens plaats is, want ik waarschuw je: wachtlijsten zijn heel erg lang. Dat zijn ze toch voor jongeren (min 18} (ik spreek ui ervaring :p} het zou me dus verbazen dat bij de volwassenen er wel een hoop plaats is.

Maar opname is een goed idee, zeker als je er zelf achter staad. Ik ben zelf al 2 x in opname geweest en het is pas gaan helpen toen ik het zelf wou. Nu zijn mijn problemen nog altijd niet opgelost ofzo, maar ik sta nu op een wachtlijst voor een opname die een paar maanden zal duren en ik geloof er in. Ik merk dat je echt heel graag vooruit wilt en dat is heel erg belangerijk :D

Zo te lezen heb je een hele heftige jeugd gehad, maar ik weet bijna zeker dat als je nu naar je huisarts gaat en hem/haar dit verteld dat hij/zij je door zal sturen naar een instelling waar ze gaan onderzoeken of je opgenomen moet worden. Zoals je al zegt als je gevaarlijk voor jezelf bent wordt je opgenomen, dus ga naar de huisarts, wees eerlijk en praat bij die instelling ook eerlijk. Het zal wat tijd in beslag nemen, maar uiteindelijk komt het allemaal weer goed!

Meestal als je echt ''te gevaarlijk bent'' voor jezelf wordt je toch gewoon gelijk opgenomen?
Ze gaan je echt niet op een wachtlijst zetten tot je jezelf iets aandoet.. want ik ken iemand en die moest eerst een spoed-gesprek, maar uiteindelijk bleek ze niet te gevaarlijk te zijn, maar anders was ze wel opgenomen!
Heel veel sterkte!

Hallo. Je hebt inderdaad al heel wat meegemaakt. In principe is het zo dat als je een gevaar bent voor jezelf of je omgeving dan kan je worden opgenomen. Het beste in jou geval is even langs de huisdokter te gaan zodat hij jou kan doorverwijzen. Het is ook altijd een optie om gewoon een keer in de week naar een psycholoog of therapeut te gaan en zo alles proberen te verwerken.

Ikzelf heb een bachelor in Toegepaste Psychologie en weet uit ervaring dat je waarschijnlijk meer baat gaat hebben als je naar een psycholoog gaat. In ieder geval nog veel sterkte.

Beste Carnivore,

Je hebt veel meegemaakt inderdaad. Maar in elke donkere kamer zit een lichtknopje. Je moet tot rust komen en het allemaal een plaatsje kunnen even. Je moet er ook niet zoveel over nadenken, en met iemand praten waar je van houd en die je vertrouwd. Denk niet na over je problemen, maar probeer het te vergeten en door te gaan met je leven. Je hebt je VMBO diploma gehaald, en dat is heel goed. Je kan hier een goede baan mee krijgen, en een goed leven mee opbouwen. Ga leuke dingen doen, en maak plezier in je leven, hoe moeilijk dit ook is. Het gaat dan vanzelf beter. Probeer dit met alle kracht, en doe rustig aan. Wat goed is om naar een psychiater te gaan waar je je goed bij voelt. Dit heeft ook met het (einde) van de puberteit te maken. Opname zou een goede zijn, maar probeer ook buiten opnames alles te verbeteren. En wees niet heel bang voor jezelf, vertrouw in jezelf. Het komt heus wel goed, als je er iets voor doet. Denk vooral aan jezelf, maar wees niet echoistisch.

Sorry maar een bachelor toegepaste psychologie maakt je niet ineens een expert op alles op psychologisch gebied en ik vind het nogal kwalijk dat je het maar op je ervaring gooit dat deze jongen meer heeft aan een psycholoog dan aan een opname.

Je hoeft helemaal niet een gevaar vormen voor jezelf/een ander om opgenomen te worden, als je compleet vastloopt in je werk/thuis/school dan kan je óók opgenomen worden. En dan heb je niet alleen een psycholoog nodig één keer in de week.