|
Het Officiële Topic der Verzameling van Em.'s Gedichten (behalve sommige).
Het duurde even voor ik iets had dat een lelijke, doch uitspreekbare afkorting had (HOTVEG). De 'behalve sommige' is omdat dit topic is geboren uit de noodzaak van gedichten die (nog) geen eigen topic verdienen en óók niet in het kleine gedichtentopic passen. Daar slaat 'behalve sommige' dan ook op, op de gedichten die wel prachtig in die categorieën passen.
En nu dus het gedicht waaruit dit topic geboren is. Ziek Geestelijk ziek zit vanbinnen je ziet het op de plaatsen waar de huid dun is en je van binnen naar buiten druipt met het trekken van je mond en het trillen van je handen. Als een schaduw openbaart het zich vooral in helder wit licht. Lichamelijk ziek komt van buiten en vecht zich van binnen de ogen tranen, dan maakt het bootjes en vecht zich in je hoofd. Je mond staat open, dan legt het zich op je tong laat het zich doorslikken. Eenmaal doorgeslikt kun je het enkel nog uitspugen. Beter geef je zieke mensen koele lakens, en doekjes voor de ogen je blijft uit hun buurt, met mond en ogen gesloten. In de trein druk je je in jouw hoekje kijk je strak door krasserig glas. Zieke mensen mogen niet. |
:eek: Wat ontzettend mooi tof gaaf! gedicht. 'je ziet het op plekken waar de huid dun is/en je van binnen naar buiten druipt'. <3
Alleen de laatste zin, mja, ik weet niet. Die valt erbuiten en is te hard en te heftig enzo. :o Die moet weg. Maar verder moet jij ergens vermeld worden als OPPERDICHTERES. *in hart opschrijft* Sorry dat de eerste post in je topic zo stilistisch lelijk is trouwens, maar dit moest ik kwijt, natuurlijk. :y |
Is het niet in de tweede strofe 'vecht zich naar binnen'? :o
Verder vind ik dit niet zo'n goed gedicht van jou. Als het begrip gedicht is het natuurlijk een prima goed gedicht, maar ik vind dat het het ritme mist dat je andere gedichten hebben. :y |
Ik vind dat Geel geen gelijk heeft.
|
:D
|
Citaat:
Citaat:
Beter geef je zieke mensen koele lakens, en doekjes voor de ogen je blijft uit hun buurt, met mond en ogen gesloten. In de trein druk je je in jouw hoekje kijk je strak door krasserig glas want zieke mensen mogen niet. Dan valt het minder buiten het gedicht. In ieder geval op het oog. :D Citaat:
Citaat:
En misschien ligt het van het ritme aan mijn regels? Die heb ik aangepast omdat ik altijd zo'n rare regelafbraak. Zou het uitmaken als het weer meer zo is?: (Oh, ik doe ook automatisch andere wijzigingen in woorden enzo, dus het is niet hetzelfde maar dan met enters.) Geestelijk ziek zit vanbinnen, je ziet het op de plaatsen waar de huid dun is. Waar je van binnen naar buiten druipt met het trekken van je mond het trillen van je handen. Als een schaduw openbaart het zich vooral in helder wit licht. Lichamelijk ziek komt van buiten vecht zich een weg naar binnen. Als je ogen tranen, dan maakt het bootjes en wurmt zich in je hoofd. Je mond staat open, dan legt het zich op je tong laat het zich doorslikken. Eenmaal doorgeslikt kun je het enkel nog uitspugen. Beter geef je zieke mensen koele lakens, en doekjes voor de ogen je blijft uit hun buurt, met mond en ogen gesloten. In de trein druk je je in jouw hoekje kijk je strak door krasserig glas want zieke mensen mogen niet. |
Wat doet die trein daar? :o Het voelt zo random, alsof je het er een beetje aanplakt. Verder gebruik je mooie zinnen enzo. Maar ik heb je andere gedichten meer lief. Denk ik. Geel heeft meer gelijk dan Aldan. Over dit gedicht dan, niet over alles.
Wanneer komt de volgende HOTVEG? |
Oh! Vergeten te reageren. Wel een reactie bedacht: in de trend van, dat die trein me zelf ook niet helemaal beviel zo ineens. Maar schijnbaar vergeten hem te typen en te verzenden (ik weet echter niet in welk stadium het misging maar ik vrees het eerste!)
En hier! Een snelle HOTVEG met een titel zoals ik normaal nooit zou doen, maar die - denk ik - nu wel heel goed bij het gedicht past. Originele versie onder spoiler
Spoiler
En aangepaste versie: A thought about translation Wie vertaald wordt, heeft niets aan mooie woorden aan hemelschblauwe schone schijn aan treurwilgen, hun geurige haar gebogen wenend aan een rivier van stil venijn. Wie vertaald wordt, zal moeten zeggen, van die boom en hoe ze stond. De treurwilg, zal hem hier niet redden als is ’t woord nog zo wonderschoon. |
En ga je nog iets doen met die trein? Weg laten rijden ofzo? Of een half uur vertraging geven?
De snelle HOTVEG is fijn, deftige woorden. Om eerlijk te zijn zou ik niet 'hemelschblauw' schrijven, maar goed, het past wel goed in het gedicht. Enne, dit stukje: Citaat:
|
Ik heb IETS met de trein gedaan (volgens mij de halve strofe weggehaald) maar ik weet niet meer wat het eindresultaat nu was. Iets met dat je zieke mensen ruimte gaf en je 'sluit je huid voor buiten'. Mja. Ik heb 'm verder nergens opgeslagen dus die versie heb ik niet meer. :D :P
En hemelschblauw is net als de titel iets wat ik normaal niet zou doen, maar nu juist bij het idee van het gedicht paste (vind ik): dat je met je mooie woorden niets kunt als je vertaald wordt. Je perfecte alliteratie is waardeloos in het Chinees - dan blijft alleen je boodschap en je beeld overeind. En 'zus en zo' is inderdaad een beetje lelijk. Ik denk dat ik er beter van kan maken 'hoe ze stond' ('Wie vertaald wordt zal moeten zeggen, van die boom / en hoe ze stond. De treurwilg zal hem hier niet redden'). En dankjewel! |
Ik had geen kameel
maar een dromedaris met kanker het viel op toen zijn ene bult groeide en de ander kromp terwijl de droogte toenam. |
Herinneringen aan een veranderende stad
Er waren groene en rode straten hoewel dat men van losse stenen nooit kon zeggen van welke straat ze waren. Ze leiden me naar wegen vol zand het stadscentrum was een gapend hart op plaatjes voorbarig volgetekend met kabbelend water en bewegingloze zwanen. De rivier herinner ik mij, de rand van het kanaal het zoemen der boten en het wegslaan van het water de onderkant van bruggen en de namen de paaltjes en het mos. En zelfs de struiken en de tegels, de geuren van eten, cacao en het walgelijke ligazoet maar nooit het Tsaar Peterhuis. Slechts het grauw, de hoeken, het gruis de herkenning en het gevoel van thuis. |
Dier.
als mensen dieren worden kleden ze zich uit verdwijnen borsten billen en lange benen krommen schouders terug naar de grond dan zijn ze zacht en simpel te verstaan kleine dingen die slapen in de nacht en het liefst aaien ze elkaar of eten en drinken wat je zou er eentje willen houden en dan bekijken als het lacht maar zo naakt zijn ze niet vaak ze stoppen hun diertjes diep weg en kopen lampen tegen het duister ’s nachts |
Er zijn geen hoofden zonder woorden behalve
van de hoofden die enkel beelden kennen en de hoofden van mensen die doof en blind geboren zijn en zijn die klanken noch beelden kennen vullen hun hoofd met smaak, geur en gevoel - met zacht zoet aai je voeten de grond het lopen zout zuur de handpalm de vingertop de afstand tussen beide zo herken je moeder vader en onbekende. De wereld ligt buiten en binnen en binnen zijn vertrouwde dingen in het woord alleen al kun je schuilen. Buiten is raar en vreemd, de verandering is snel en duidelijk je kunt buiten op de trein stappen, dan ben je binnen en waar je uitstapt is het weer anders. Is het weer ook anders. Als je denkt in geur kun je dan de regen ruiken en weten op tijd te schuilen en zo van buiten naar binnen? Zeker kun je de druppels voelen op je huid en als ik mijn handen op je armen dan ook en je kunt misschien je mond zo doen en schreeuwen zodat mijn oren ja - ik kan je horen ik kan je alleen niet verstaan. Ofzo. |
Ik vind dat laatste een leuk gedicht, maar ik heb een gevoel alsof het een gedicht is dat eigenlijk te persoonlijk is om openbaar te maken. Of iig dat het zo'n gedicht zou kunnen zijn.
|
Ja? Ik ken het gedicht niet zo heel goed (ik heb dit vrij snel geschreven in een gedachtestroom en toen aangepast naar wat meer gedichtvorm, dus ik ken 'm nog niet zo goed, want er zit nog niet zoveel tijd in) - maar het is in ieder geval niet persoonlijk/gebaseerd op iets uit mijn leven. Het was wel waar mijn gedachten naar uitgingen op een onbewaakt moment, schijnbaar, maar het moet wel komen van een krantenartikel en totaal niet van mij of mijn omgeving, want ik ken niemand die doof en blind (geboren) is. Ik vind het stiekem wel leuk dat je het zo persoonlijk over vindt komen, omdat het juist met mij persoonlijk niets van doen heeft, hoewel je het volgens mij niet zozeer als positief (dan wel negatief) iets noemt.
|
Citaat:
Ik vind het een gedicht dat fijn doorleest, wat enerzijds denk ik goed is, want het leest fijn door, maar anderzijds sta ik daardoor minder stil bij de inhoud dan ik zou willen. Als het minder snel las, zou ik me bewuster zijn van waar het over ging en ook dat is goed. Verder vind ik de laatste zin erg uit de toon vallen - hij is zo helder plotseling, zo stellig, terwijl de rest van het gedicht dat niet is. Was je je daar bewust van en deed je het met een reden, of iets anders? |
Citaat:
Citaat:
En die laatste regel: ik ben me ervan bewust wat hij doet, ja. Dat hij ineens zo opvalt, omdat de toon daar ineens heel anders is. In mijn originele tekst (die ik aan één stuk had geschreven om te kijken wat er nou weer in mijn gedachten zat :P) was het stuk van 'ik kan je niet verstaan' langer en minder helder/plotseling. Daar was het einde dit: Ik denk alleen dat jij en ik elkaar dat nooit zouden kunnen zeggen. Ik kan mijn handen op jouw armen en je kunt misschien je mond zo doen en dat mijn oren dan - maar elkaars talen kennen we niet, elkaars gedachten spreken we niet. Misschien is zo'n einde wel mooier? In gedichtvorm dan: Is het weer ook anders. Als je denkt in geur kun je dan de regen ruiken en weten op tijd te schuilen en zo van buiten naar binnen? Zeker kun je de druppels voelen op je huid en als ik mijn handen op je armen dan ook en je kunt misschien je mond zo doen en schreeuwen zodat mijn oren ja - ik kan je horen maar elkaars talen kennen we niet elkaars gedachten spraken we niet. Nog steeds wel wat abrupt, maar minder dan het huidige einde, geloof ik. |
Kom langs en aanschouw! Wie ik ben. Dat ik ben.
Mijn gave huid mijn zelfvertrouwen hoe jij bent afgebroken terwijl ik ben opgebouwd - Zie wat van je hield en niet meer van je hou. Dat van mij en niet van jou. Kom langs! En wees jaloers en toon berouw. |
Ik snap er niks van. :o Het loopt heel mooi en klopt helemaal, technisch heb ik er geen aanmerkingen op, maar waar gáát het in 's Heeresname over? En, de eerste keer dat ik het las vond ik het een beetje té, maar de tweede keer al niet meer.
|
Citaat:
|
Ontmoet me als de hemel bloedt en
laat dan jouw huid tegen mijn huid zoals een ongeboren vogeltje tegen de randen van zijn ei laat de nacht blind en onze zijn en pas als ze met scherven daglicht openbreekt mag je weg en verder gaan |
Ik ben niet slim genoeg om dit te snappen :3
|
Citaat:
|
Ohja. Dat lijkt me inderdaad wel zo logisch. :O
|
Citaat:
|
Citaat:
|
Citaat:
Het gaat eigenlijk gewoon over de wens om één nacht nog heel dicht bij elkaar te zijn: Het nachtdeel: laat de nacht blind en onze zijn (Als de nacht van 'ons' is, ben je 's nachts bij elkaar. En deze nacht is ook nog eens blind. Het is blind voor alle pijn en verdriet, of misschien wel blind voor de reden dat jij & ik niet bij elkaar mochten zijn.) En hier staat de wens heel dicht bij elkaar te zijn: laat dan jouw huid tegen mijn huid zoals een ongeboren vogeltje tegen de randen van zijn ei - zo dicht bij elkaar dus, dat de huid van de jij en de huid van mij elkaar net zo nauw raken, net zo verbonden zijn als een ongeboren vogeltje dat is met z'n ei-omhulsel. Ontmoet me als de hemel bloedt (...) en pas als ze met scherven daglicht openbreekt mag je weg en verder gaan Dit beschrijft het tijdstip. De hemel 'bloedt' eigenlijk twee keer, bloeden is rood, een bloedende hemel is óf zonsopgang óf zonsondergang (bij normaal weer dan :P). Bovendien klinkt bloeden lekker dramatisch, het beschrijft de pijn die er ook een beetje inzit (heel graag samen willen zijn en dan moeten smeken of het voor één nacht kan, dat is wel pijnlijk want dan mis je elkaar dus). In dit geval is het de zonsondergang, want hierna komt de nacht. En als ze ('ze' slaat hier op de nacht) met scherven daglicht openbreekt, gaat het er dus om dat de nacht kapot gaat aan/door de dag. Oftewel: het wordt ochtend. Breken en scherven weer voor het dramatische, de pijn, want ook de jij en de ik breken hier (de jij mag/zal hier weer weg en verder gaan). Citaat:
Citaat:
|
:) Ik dacht: Kijk eens even op DoP en ik wqas wel beniuewd naar je schrijfsels, en toen zat ik in een keer helemaal emotioneel te zijn en heel hard te slikken enzo :o Ik ben nog altijd op zoek naar iets om boven ons bed te schilderen, een tekst of een spreuk, en dit is wat mij betreft een serieuze kanshebber :o
|
Citaat:
|
Ik vind het eerste gedicht heel sterk beginnen en daarna meer afzwakken, laatste strofe zou ik weglaten. Maar het begin, over de dunne huid, ik zou willen dat ik het zelf had bedacht. Het tweede gedicht over translation, heeft een hele originele inval. De rivier van stil venijn snap ik alleen niet zo goed, het lijkt me een metafoor of iets dergelijks, maar ik kan het niet helemaal vinden. Verder vind ik het een bundelwaardig gedicht!
Andere gedichten nog niet echt aan toegekomen, wat me wel opvalt is dat je origineel schrijft en veel verschillende onderwerpen hebt en dat vind ik knap, origineel blijven is een kunst opzich, vind ik. |
Hm, ik mis echt teveel reacties. :O Dat ik 'm nu pas lees! Wat slecht! En wat erg dat mijn vorige post datzelfde mankement had. :(
Wel zinnige opmerkingen! Teruglezend zie ik dat het inderdaad te overwegen is om de laatste strofe van het eerste gedicht weg te halen (wellicht doe ik dat nog als ik ooit eens iets met dat gedicht verder ga doen). 'Stil venijn' slaat volgens mij ook nergens op (wat slecht eigenlijk, hè? :bloos:) of ik weet het in ieder geval niet meer. Ironisch genoeg is dat enkel afgaan op mooie woorden en rijm, precies wat ik in dat gedicht aanval (maar dan staat het tenminste wel in de juiste strofe! de strofe waarin ik het "fout" doe :P). En dank je! Ik denk dat originaliteit vooral voortkomt uit het ontbreken van één groot iets waarover ik moet schrijven, want toen ik nog verliefd was, gingen al mijn gedichten stug over verliefdheid en was de onderwerpkeuze weinig verrassend. :P En een schrijfseltje (ik ga er trouwens vanuit dat ik hieromheen nog heel wat meer ga neerpennen en dan later kijken wat er voor zinnigs tussen staat - het heeft iets van een voorproefje, dit, denk ik): de bladeren die van de bomen zullen vallen de hemel die door de open plekken schemert dat ben je, daar ben je. en deze herfst zo zonder jou, is voor jou en om ons heen en verdiept het licht en vergroot de gaten. |
Citaat:
Dood kun je nooit meer gaan De leegte tussen de takken is de leegte van de nacht waarin we slapen gaan met de herinnering aan jouw lach je hoofdknik je schouder de kuiltjes de dag de dagen en alles - opdat we de tijd vertragen, opdat we niet vergeten, opdat we morgen en overmorgen ook nog weten hoe het was en we leven en we schrijven en we huilen en weten en weigeren te eten en zeggen tegen elkaar dat dit allemaal voor jou - deze bloemen en deze letters die ik op mijn mooist geschreven - is voor jou voor jouw leven en zo liegen wij en bedriegen wij alsof er nog laatste dingen te doen zijn terwijl we alleen maar zeggen dat dit het allerlaatste is - want het allerlaatste is alweer een week geleden en ook toen was je al meer af- dan aanwezig en al bijna overleden en nu ben je dood en dit is voor ons want wij leven en wij vergeten en wij weten en wij herhalen en willen dat je bij ons blijft en huilen voor onszelf en liegen voor onszelf en niet voor jou - dat moet je toch weten? want jij bent dood en wij leven wij leven (voelen, ademen, eten, denken, weten, vergeten, eten, leven) en voor jou hoeft het niet meer en voor jou is het niet meer want jij bent geweest en verleden en we hoeven nooit meer te vrezen je bent niet ziek je hebt geen pijn je zult geen vriend begraven je lichaam doet je niets meer het leven doet je niets meer en dood kun je niet meer gaan |
Ik weet niet waarom, maar ik vond deze niet zo fijn als jouw andere gedichten uit dit topic.:(
Is het trouwens de bedoeling dat 'eten' tweemaal voorkomt in die opsomming tussen haakjes? |
Waarschijnlijk doordat het een enorme gedachtestroom is. Verklaard ook de tweemaal 'eten' trouwens, bij bijschaven zou ik die er waarschijnlijk wel uithalen, maar daar had ik nog geen zin in. :P
|
Er zit ook wat te veel herhaling in voor mij, wat misschien te maken heeft met die gedachtenstroom.
Verder vind ik de dood gewoon geen fijn thema voor een gedicht, maar dat is mijn persoonlijke smaak :p |
Hm, ja, kan. Ik had liever ook niet dat gedicht geschreven, wat dat betreft.
--- Met zachte rookwolken uit zijn mond werd de nacht de ochtend en de ochtend werd middag en hij keek me aan hij zei dat waar ik was hij niet was en andersom de wegen die hij maakte op mijn armen zijn nieuwe wegen alsof ik de regen was die neerroffelde en van vertrouwde straten plassen maakte en als de middag avond werd en ik wegging dan zag ik op mijn benen de vegen waar hij ze had aangeraakt en vaak volgde ik de wegen naar mijn heupen en vond dat die benen echt de mijne waren - hoewel ze anders voelden en er modder aan kleefde. |
Citaat:
|
Ohja, dat klopt! En ergens anders moet er zo te zien weer een -n weg. :P Ik zal het even aanpassen.
En dankjewel. :bloos: |
Droom je diatoom
De nachten worden kouder langer banger de herfst vreet aan zoek de zachte stukken van je deken droom je armen om mij heen ik kleur de nacht in gedachten zwart en onze lichamen denk ik diatoom, zodat je enkel cel kunt zijn je leven bestaat uit eten je lichaam door een skeletje omgeven dit gevoel aanhouden, je adem aanpassen aan de zee je het water indenken dat in je uit je in je stroomt (adem in adem uit adem) word rustig, stil, golf met mij mee dan je armen om mij heen |
Oh weer zo mooi, ik vind het heel beeldend geschreven en ik krijg er een onderbuikgevoel bij op de een of andere manier..
|
Mooi inderdaad! Met plezier gelezen. :)
Twee dingen die ik niet zo heel sterk vond: De nacht zwart kleuren is volgens mij al wel vaker door schrijvers gedaan. + Ik dacht: 'nee! niet de zee erbij halen nu, je was zo sterk met de cellen!' Maar het feit dat ik hem een paar keer achter elkaar heb gelezen en hem nog mooi vind, geeft alweer aan dat het eigenlijk niet zo storend is. |
Misschien moet zee ook oceaan zijn. Ik weet het niet precies. Hoewel, dan mis ik de zee/mee-rijm, dat was geloof ik de reden dat ik dat alsnog niet gedaan had. Ik heb je commentaar geloof ik al drie keer gelezen (?) maar er nooit op gereageerd (waarom weet ik niet, want ik heb er wel over nagedacht.)
--- Neem de ruimte om te ademen, leg je voeten- laat je handen hier maar luchten; het raam mag open tenzij je liever met het raam dicht en het maakt mij niet uit welke lucht je ademt als je maar ademt mijn lief En of je drinkt en hoe je drinkt dat is mij allemaal om het even je mag je mond houden en je mag steeds hetzelfde vertellen ik wil alleen maar bij je, alleen maar naast je, alleen maar met je mogen leven en zelfs als dat niet kan, als je dan toch dood moet gaan dan zal ook ik zo ziek en als het zonder ziekte moet mezelf opeten want zonder jou gaat dit niet. |
Ik zie de mist door je ogen, de dagen schemeren
je plakt aan mij maar niet genoeg, want ik wil het licht door je lamellen breken terwijl je binnen bent, het buiten zachtjes regent je mag niet weg. Ik zet wel thee - dan je lichaam met mijn handen bekleden Maar je mist vanbinnen en je horizon is bewolkt je ogen zijn vreemd en ik vergeet hoe je niet voor mij ademt en niet voor mij leeft |
Citaat:
Citaat:
Hier ergens kreeg ik toch een gevoel dat het niet zo inwisselbaar was. Dit stuk is beter. Ja. Citaat:
Citaat:
Maar sowieso goed dat je weer eens wat post hier. :o<3 |
Hey, weet je, je hebt gelijk. :Y Niet zeggen HAHA DAT WIST IK, dat is onbeleefd. :D
Maar inderdaad, dat eerste is veel minder over nagedacht dan het tweede. Ik zou honderdduizend zinnen zo kunnen typen zonder dat het allemaal teveel moeite kost. En bij het tweede gedicht stond eerst 'maar je mist vanbinnen en je horizon is wolken'. Dat vond ik beter klinken, maar wel een beetje onjuist allemaal. :P Of is het tóch een beter alternatief dan 'je horizon is bewolkt'? :O Het begin daar had ik al langer en ik moest er nog wat mee, het tweede stuk (de rest van de eerste strofe :Y) heb ik heel lang over gedaan voor ik ineens iets had wat juist voelde en toen móest er nog een tweede strofe bij met iets van 'maar', anders was mijn begin onzin. :O Misschien kun je de twee stukken nog wel aan elkaar plakken! Als ik het ietsje aanpas lijkt het te passen! Ik zie de mist door je ogen, de dagen schemeren je plakt aan mij maar niet genoeg, ik wil het licht door je lamellen breken terwijl je binnen bent, het buiten zachtjes regent je mag niet weg. Ik zet wel thee daarna je lichaam met mijn handen bekleden Want ik wil alleen maar bij je, alleen maar naast je alleen maar met je mogen leven |
Citaat:
|
:)
En! De wereld is klein deze ochtend. Mist kruipt aan de randen omhoog en even nog zijn we alleen. In je armen heb ik een huis gedacht. Ik zet er thee voor mezelf en voel hoe de warmte ons doorstroomt. Dit is een wereld op zich, jij en ik, je buik en je armen waarin ik me steeds vaker verloren vind. Zo lang, dat je aanraking met mij versmolten raakt en ik je haast niet meer naast me voel zodat ik niet weet waar jij eindigt en ik begin. |
In de tweede regel lees ik automatisch 'en even zijn we nog alleen'. Voor mijn gevoel loopt dat beter, zeker als je wil dat je gedicht als gesproken tekst (normaal taalgebruik, dus) overkomt. Dan... 'doorstroomt' leest snel als 'dóórstroomt' (zo van, 'stroom eens door, kutrivier'), dat is een beetje verwarrend maar ligt waarschijnlijk aan mij.
Dan komt er een stukje dat een beetje standaard is maar wel lief/sprekend, dus, okeee. (Y) Het einde vind ik te cliché. 'Dat je aanraking met mij versmolten raakt' is op zich mooi (niet de jij raakt versmolten, maar zijn/haar aanraking, oké, tof), maar het loopt niet zo goed. Ik snap de komma na 'Zo lang' ook niet helemaal. De laatste zin is een beetje te cliché. Dat zijn allemaal negatieve dingen, maar ik vind het niet een slecht gedicht, ofzo. Het geeft in ieder geval heel goed de sfeer van de ochtend weer. (Y) Het is ook heel lievig. Kusjes! :lief: |
| Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 14:54. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.8
Copyright ©2000 - 2025, Jelsoft Enterprises Ltd.