Golven van de Zee
 

*~GOLVEN VAN DE ZEE~*
Hoor de meeuwen schreeuwen
regelmatig ademen
in en weer uit
zo hard als de wind huilt
hou mijn tranen binnen
ontken al mijn verdriet
pijn sluit ik buiten
huilen wil ik niet
ik gil als het donker wordt
de stilte kruipt in mij
neemt mijn dromen met zich mee
laat mij achter
doof en verkleumt
ik zie de wolken huilen
verdwenen in de zee
kopje onder ga ik
rust voor altijd om mij heen

Leuk gedicht... zou je nou eens uit willen leggen wat er achter zit? ben ik best niuwsgierig naar...

dat ik niet wil huilen, terwijl ik me klote voel. De zee staat voor het leven. De golven zijn de dingen die gebeuren. De meeuwen zijn de mensen om mij heen. Het donker is het geen waar ik bang voor ben, maar wat uiteindelijk toch gebeurd. De stilte die in mij kruipt is het machteloze gevoel wat ik voel. Daardoor voel ik mij alleen. De huilende wolken die in de zee zijn verdwenen zijn emoties van iedereen om mij heen en het zware gevoel wat ik bij me draag. Als ik kopje onder ga, verdrink ik in het leven. Gewoon dood dus. Geen gezeik meer aan mijn kop.

daar gaat het gedicht over. Niet dat het echt op mij slaat ofzo... is het wat je al dacht dat het was of dacht je aan heel iets anders??

iemand anders nog een mening?