Schop je schoenen uit en blijf liggen
 

Schop je schoenen uit en blijf liggen

Zomaar geloven dat je best wel door de lucht kunt lopen
en dan keihard naar beneden storten, omdat je
naast je schoenen bent gaan staan. Arrogant val je,
met twee voeten land je plat op je neus.

Shit, de wereld is toch wel hard en de lucht is een groot wak.
Je breekt je val door je armen te spreiden, maar
de lucht hield je niet tegen en liet je gaan.

Daar beneden, onderaan de trap naar de hemel,
of de hel, blijf je liggen. Ogen gesloten, maar je oren
open alsof je de nieuwste roddels hoort.
Zachtjes speelt de nieuwste van Blof.

Maar de radio is vals en je ergert je aan de krassende stem
van de zanger en de raspende bas op de achtergrond.
Je hoopt dat iemand je komt halen en de radio uitzet,
maar je blijft liggen en doet je oren dicht.


Omdat ik ook wel weer eens een topic wilde voor een gedicht en dit het eerste is sinds tijden wat ik geschreven heb. En ik wil graag weten wat jullie er van vinden :o

Ik vind de titel gaaf. En ik kan me niet echt goed concentreren op het gedicht (bijna niet, zegmaar) maar in mijn hoofd werd het hier en daar een rap. Vooral dingen als Shit - de wereld is toch wel hard en de lucht is één groot wak. Maar misschien ligt dat aan mijn hoofd en gemoedstoestand.

Dan ga ik hem zelf maar een schopje geven :o Want, ik wil meer horen! En, bij mij werd het hier en daar ook een beetje een rap. Ik ben niet helemaal blij met de zin die je noemt, misschien moet ik er zoiets van maken:

Ofzo. Ik weet het niet, suggesties?