PDD Nos
 

Hoi, ik heb pdd nos maar dat weet nog helemaal niemand, moet ik het vertellen aan mijn vrienden, of kan ik het beter voor mezelf houden

Hoe kun jij weten dat jij het hebt terwijl nog niemand anders het weet? Zoiets moet je toch officieel laten vaststellen en dan weten toch in ieder geval je ouders het? Of weten je ouders het wel, maar tel jij die voor het gemak niet mee?

natuurlijk weet de school het en mijn ouders enzo het natuurlijk, maar ik bedoel vrienden

Ik weet niet of je het moet vertellen. Misschien kun je wel eens aangeven van 'ik heb meer moeite om X te zien/doen' (als het van toepassing is in de situatie) maar niet zeggen van 'ik heb pdd-nos'? Ik kan me voorstellen dat als je er zo'n naam aan geeft dat je vrienden ook een beetje schrikken, terwijl als je gewoon aangeeft dat je hier of daar moeite mee hebt (en dat zullen ze waarschijnlijk ook wel een beetje weten) dat ze wel het voordeel hebben dat ze weten waar je moeite mee hebt, zonder dat het ineens heel zwaar klinkt. Ik denk dat het ook belangrijker is om te weten hoe jij in elkaar zit (dus bijvoorbeeld waar jij moeite mee hebt) en niet hoe iets heet.

Maar goed, ik heb er verder geen ervaring mee, maar dat lijkt me ook wat makkelijker te vertellen. En als ze er rechtstreeks naar vragen kun je het altijd nog zeggen.

Ik ben het eens met Em.! Als ze er naar vragen dan moet je er gewoon eerlijk en open zijn, maar ik vind niet dat je naar je vrienden moet gaan met 'hey man! Ik heb PDD-NOS!'. Je bent en blijft gewoon dezelfde persoon zoals je altijd al bent geweest, en daar verandert een diagnose écht niks aan.

Ditte! En misschien weet ook niet iedereen wat het is, waardoor je dan aan iedereen een heel verhaal moet ophangen.

ik heb het ook, ik heb het wel vrij snel gezegd, maar het scheelt ook dat bijna 80% van de mensen waarmee ik in die tijd omging ook allemaal een diagnose hadden.

ppd nos merk je ook vrij weinig van (als ik voor mezelf spreek in ieder geval). Ik heb het i.i.g. zonder problemen verteld toen iemand er naar vroeg;-)

dat verhaal heeft twee kanten, de meeste die het hebben hebben wel heel duidelijk de kenmerken en hebben vaak ook wel last ervan want waarom zou je anders de diagnose halen? maar mensen die de kenmerken nauwelijks weten etc. zal het idd minder snel opvallen als bijv. ADHD ofzo.

Zo'n diagnose is natuurlijk iets persoonlijks, dus je moet zelf bepalen aan wie je het laat weten. Zelf heb ik het verteld aan een paar goede vrienden.

Ik zou het alleen vertellen als ze ernaar vragen, of als je er veel last van hebt. Als je niet zo veel last hebt van dingen, is het denk ik ook niet nodig om het te vertellen.

het probleem is wel vaker, ( ik weet niet op het door pdd nos komt) dat ik af en toe heel druk doe, en dan gaan jongens zeggen van: doe normaal autist en zo.. en dan weet ik niet wat ik moet zeggen

Bij is het er bij een ander onderzoek bij toeval uitgekomen;).

@Kevin: Juist als ze niet begrijpen waarom ze soms zo doet, zou ik het vertellen... dan begrijpen ze het ten minste en als ze dan nog 'autist' e.d. gaan roepen, zijn ze wel erg zielig.

Kevints ik heb ook pdd nos.
En van die jongens moet je je niets aantrekken.

Jij bent Kevints.
En jij bent druk.
Jij bent niet Kevints met pdd nos.
Alleen omdat jou moeiten een naam hebben en van anderen niet moet gelijk iedereen het weten?
Nee!

Alleen voor je ouders en evt. leraren is het wel handig
Zodat ze er rekening mee kunnen houden

Ik weet niet hoe ernstig het bij je is, maar anders kun je waneer je rugzakbegeleiding krijgt of iets dergelijks vragen of zo iemand het aan de klas uit kan leggen, dat is meestal wat bij mij op school gedaan wordt, die mensen kunnen vaak beter iets aan jongeren uitleggen op een goede manier, dus niet dat er mee gescholden gaat worden en dat je erom gepest gaat worden etc.
Dat is sowieso een aanrader wanneer je bijvoorbeeld op school straks misschien aanpassingen krijgt ofzo, anders kun je er nog ff mee wachten.

Niet vertellen!!

Dat is afhankelijk van de situatie. Ik heb zelf het syndroom van Asperger, maar dat vertel ik alleen aan anderen als daar een bepaalde aanleiding voor is.

Ik heb ook PDD-NOS, maar ik zit op speciaal onderwijs. Je kan het aan je beste vrienden vertellen, maar zeg wel dat jij nog steeds bent wie je bent. Weet wel dat mensen eventueel op het internet gaan zoeken wat het is. Dat is prima, maar zeg wel dat jij niet precies alle kenmerken van PDD-NOS hebt.

Maar als ze dus zeggen "Doe normaal autist" dan weten ze het toch al? Of ben ik nou dom? :$

Autist is een scheldwoord geworden, dat wil niet zegen dat zij denken dat je dat bent.

Ben je er al uit wat je gaat doen? :bloos:

nee, niet echt

Dit. En dat het een scheldwoord is geworden is al achterlijk genoeg.
schelden met ziektes of stoornissen of whatever doe je gewoon niet.
En dat terwijl de meeste mensen die schelden met autist, niet eens weten wat ze werkelijk zeggen, die denken dat er een stoornis bestaat die autisme heet, maar die weten niet dat het eigenlijk een verzamelnaam voor een groep stoornissen is.
En als ze dat al weten, weten ze nog niet wat het inhoud.

Ik zou denk ik in jou geval gewoon ff de kat uit de boom kijken.
Als niemand het weet en het gaat gewoon goed is het prima.
Maar als mensen je raar aankijken of je steeds vaker niet begrijpen dan is het mss wel handig om het tegen wat meer mensen te zeggen.

Er bestaat een vorm die klassiek autisme, Kannerautisme of kernautisme genoemd wordt. De DSM-IV, die volgend jaar door de DSM-V vervangen wordt hanteert hiervoor de term autistische stoornis. Dit wordt soms ook simpelweg autisme genoemd. Als ik vertel dat ik het syndroom van Asperger heb voeg ik daar meestal aan toe dat dit een vorm van autisme is.

Als het goed gaat nu, zou ik het gewoon zo laten. En als mensen moeilijk gaan doen met bepaalde dingen, zou je het misschien kunnen vertellen. Maar ik snap dat je dat misschien best moeilijk vind!

Sommige zijn drukker dan anderen, misschien kun je daar gewoon helemaal niets aan doen. Zeggen ze 'doe normaal autist' omdat ze weten dat je PDD-NOS hebt, of niet?

uuuhmm zoals al eerder is gezegd is het jammer genoeg een scheldwoord geworden, en wordt het geroepen tegen alles wat ook maar een heel klein beetje anders is dan wat op dat moment als 'normaal' wordt gezien.
op mijn school wordt het zelfs geroepen als er iemand struikelt ofzo.

PDD NOS klinkt als een kapstok benaming voor een kleine achterstand in ontwikkeling.
Het lijkt me dat je op je 14e door omstandigheden hier en daar wel eens een achterstandje kan hebben, op andere vlakken juist weer ergens beter in bent dan andere leeftijdsgenoten.
Maar om daar nou weer een naam aan te geven... Vooral dat NOS (Not Otherwise Specified) klinkt als een toevoeging die al duidelijk maakt dat eigenlijk niemand een benul heeft waar het over gaat.
Wees dan maar blij dat je de "aandoening" als excuus kan gebruiken..

@hookee: Bij PPD-NOS (Pervasive Developmental Disorder Not Otherwise Specified) zijn er wel kenmerken van autisme aanwezig, maar niet voldoende om de diagnose klassiek autisme of syndroom van Asperger te stellen. Om het toch te kunnen benoemen heeft men daarom de term PPD-NOS ingevoerd. Er is ook een Nederlandstalige variant POS-NAO (Pervasieve Ontwikkelings Stoornis Niet Anderszins Omschreven), maar meestal wordt de term PPD-NOS gebruikt. De DSM-IV, die nu nog in gebruik is, onderscheidt nog verschillende stoornissen in het autistische spectrum. Volgend jaar verschijnt de DSM-V, waarin dat onderscheid niet langer meer aanwezig is.

@ mathfreak;
En dan? Wat moet je er mee? Zijn er pillen voor? Krijg je nu een WaJong uitkering? Mag je naar een speciale school en worden je onvoldoendes nu toch voldoendes? Krijgen je klasgenoten nu begrip voor je toestand en willen ze nu wèl je vriendje zijn?
Vroeger was Jantje gewoon "niet helemaal goed", nu kunnen we zeggen; hij heeft aandoening XYZ. Nou, joepie...

@hookee
volgens mij ga je nu nogal kort door de bocht,
er zijn geen pillen zodat je geen last meer van je stoornis hebt, wel is er vanalles om bijvoorbeeld je concentratie te verbeteren of de drukte in je hoofd minder te laten worden.
Iedereen met een stoornis is anders, iedereen heeft meer last van bepaalde kenmerken dan van andere en bij sommige is het ook gewoon minder heftig of juist heftiger als bij anderen.
Het is dus niet zo dat het zo is van 'oh je hebt PDD-NOS(of welke andere autistische stoornis dan ook) en dan mag je dit dit dit dit en dit ineens, en die dingen hoef je allemaal niet meer te doen of doen anderen wel voor je'
Dus het is niet zo dat ALLE mensen met een stoornis op speciaal onderwijs zitten of allemaal dezelfde aanpassingen hebben. Dat is per geval nogal verschillend.
Ik heb zelf ook pdd-nos maar ik zit op een normale vmbo-school.
En ja, ik heb wel wat aanpassingen, ik mag tijdens proefwerken oordopjes in zodat ik niets meer hoor of ik mag in een ander lokaal gaan zitten, ik heb wekelijks een gesprek met mijn persoonlijk mentor en elke twee weken heb ik rugzakbegeleiding, en met mijn examens krijg ik waarschijnlijk wat extra tijd. maar het is zeker niet zo dat ineens alle onvoldoendes voldoendes worden en bla bla bla.
Over die klasgenoten kan ik je verder weinig antwoord geven, sommigen hebben er wel begrip voor, maar voor anderen zijn psychische klachten nog steeds aanstelleritus klachten en is het taboe.
En nee, ze willen niet ineens allemaal je vriendje zijn omdat je iets hebt. Maar ook dat gaat op alle scholen er anders aan toe, ik zit op een normale school, maar er kunnen daar max 350 leerlingen terecht, en doordat die school dus klein is en leraren elk kind bij naam kennen roept die school automatisch meer mensen met een vorm van autisme op zich af.

En ja, vroeger was je gewoon gek. Maar vroeger was alles taboe, was het een schande als je een jaar moest blijven zitten of een bril had of bla bla bla.
Vroeger waren er ook heus mensen genoeg die zoiets hadden, maar werd het niet herkend en werden ze gewoon in een hokje gestopt van 'dat jong zal wel niks worden' en stonden ze letterlijk stoepjes te vegen omdat er gewoon niet op de goede manier mee omgegaan werd.

^UIk zeg niet dat ik het er mee eens ben, maar ik snap Hookee wel. Tegenwoordig zijn er zo ontzettend veel aandoeningen, stoornissen of hoe je het dan ook wil noemen, dat het bijna lijkt alsof je er niet meer bij hoort als je geen stoornis hebt. Dat wil niet zeggen dat die stoornis niet serieus wordt genomen of dat het minder ernstig is, maar wanneer ik mensen leer kennen met een stoornis, neem ik dat wel met een korreltje zout. Gewoon, omdat zo'n hele stoornis mij niks zegt. Er zijn er zoveel tegenwoordig, iedereen voldoet wel aan een paar kenmerken van een stoornis en ik vraag me af of er soms niet 'onnodig met stoornissen wordt gestrooid', als je begrijpt wat ik bedoel. Nogmaals, ik zeg niet dat de stoornissen niet bestaan, ik ze niet serieus neem of watvoorsoortbelediging dan ook, ik vind wél dat er gerelativeerd moet worden. Ik ben vijf jaar leidster geweest op een soort van scoutingclub. Binnen die vijf jaar kwamen er een shitload aan diagnoses bij voor kinderen waarvan ik me afvroeg: is dat nou nodig? Soms zijn kinderen gewoon kinderen, zonder dat daar een diagnose bij komt kijken. En in sommige gevallen kan zo'n diagnose echt heel erg handig zijn, want daardoor kan er gezocht worden naar manieren van omgaan die bij het kind passen of aangepast onderwijs, maar soms gaan we daar ook te ver in, denk ik.
En over de mensen die stoepjes stonden te vegen: Ik heb daarmee gewerkt, met mensen van 50, 60 jaar die nooit geen diagnose hebben gehad maar wel begeleiding nodig hadden, en die zijn heel erg goed terecht gekomen. Het zijn stuk voor stuk vechters en ze hebben het niet altijd makkelijk gehad, maar het izjn allemaal zelfstandig wonende mensen geworden, met een baan, een sociale kring en een eigen huis. En ja, het zou anders zijn gelopen als ze begeleiding hhadden gekregen, maar slecht hadden ze het zeker niet en ze doen absoluut niet onder voor ieder ander.

Even wat antwoordden op een rijtje: wat je er mee moet is simpel: iemand in het autistische spectrum heeft een andere denk- en belevingswereld dan een neurotypisch iemand, ofwel iemand met een "normale" hersenfunctie, en zal moeten leren om daar mee om te gaan. Er zijn geen pillen voor, maar er is ook geen sprake van een ziekte, hooguit van een anders (lees: niet-neurotypisch) functioneren. Of je al of niet een WaJong uitkering krijgt hangt af van de beoordeling van de uitkerende instantie.
Het idee is juist om leerlingen in het autistische spectrum zoveel mogelijk in het regulier onderwijs mee te laten draaien in plaats van ze naar het speciaal onderwijs te sturen, al zal iemand met klassiek autisme die tevens een verstandelijke handicap heeft waarschijnlijk wel op speciaal onderwijs aangewezen zijn. Of "normale" (lees: neurotypische) klasgenoten begrip voor een klasgenoot in het autistische spectrum hebben hangt af van het feit of ze het anders zijn van een klasgenoot in het autistische spectrum weten te accepteren. De onvoldoendes van iemand in het autistische spectrum blijven onvoldoendes. Dan je laatste (karakteristiek neurotypische) opmerking: stoornissen in het autistische spectrum hebben altijd al bestaan, maar de kennis over het autistische spectrum die we nu hebben is er pas sinds eind jaren '80. Toen ik in 1971 naar de LOM-school ging (een school voor leerlingen met leer- en opvoedingsmoeilijkheden) was er eigenlijk alleen nog maar iets bekend over wat we nu klassiek autisme (ook wel Kannerautisme of kernautisme) noemen, en zelfs die kennis was nog maar heel beperkt. Het is aan de onderzoekers Uta Frith en Lorna Wing te danken dat we nu over de benodigde kennis kunnen beschikken om mensen zoals ik te kunnen diagnostiseren, die anders in sociaal opzicht tegen diverse problemen aan zouden kunnen lopen, problemen waar NT'ers zoals jij niet of nauwelijks weet van lijken te hebben. Volledigheidshalve wil ik even opmerken dat ik zelf na de LOM-school regulier middelbaar onderwijs heb gevolgd, wat verder geen problemen heeft opgeleverd. Die problemen zijn pas daarna ontstaan, en pas nadat ik op 18 maart 2003 de diagnose van het syndroom van Asperger kreeg toen ik al 38 (bijna 39) was en ik me nader in het autistische spectrum ben gaan verdiepen, is het voor mij echt duidelijk geworden wat de precieze oorzaak voor mijn problemen was, zodat ik eindelijk in staat was om ze op te lossen, iets wat ik aan andere NT'ers zoals jij waarschijnlijk niet of nooit te danken zou hebben gehad.

Hier heb je voor een groot gedeelte wel gelijk in, zodra een kind te druk is denkt iedereen 'oh die heeft vast ADHD''en mensen gaan ook gewoon snel een diagnose halen, wat van een paar kanten uit niet slim is, dat kind heeft later meer moeite met een school/werk wat dan ook zoeken omdat er nu eenmaal een diagnose is, en 9 van de 10 keer helpt het niet zo grandioos veel als je zegt 'ja maar ik heb het niet zo erg'
en idd, de mensen die wel ergens serieus last van hebben worden niet meer serieus genomen.
Als mensen aan mij vragen of ze een diagnose moeten halen zeg ik daarom ook altijd dat ze beter kunnen wachten tot ze serieuze problemen hebben en de hulp niet kunnen krijgen zonder diagnose.

Ze komen ook heus wel goed terecht, en mij zul je ook nooit horen zeggen dat ze geen plezier hebben in hun werk of wat dan ook, maar met meer begeleiding zouden ze wel meer keus en kansen hebben gehad, of in elk geval meer begrip en minder neerkijkendheid van anderen.

Jij hebt toch ook een diagnose met iets van autisme? (Hoi, ik kan het ook niet meer allemaal uit elkaar houden, ja.) Of vergis ik me daarin? Hoe sta jij er dan tegenover, als jij die diagnose hebt?

Wel lezen, lieve Em. ;)

En ik vraag me ook af wat je er nu helemaal mee moet. PDD-NOS is letterlijk: 'ja een redelijke achterstand en we weten niet waardoor'. Na diagnose is er vaak nog een groot vraagteken, wat aan begeleiding en aanpassingen? Wat helpt het allemaal?

O ja, oeps. :D :O

mwah, dat is bij alle diagnoses volgens mij wel, echt niet iedereen met dezelfde stoornis heeft ook even veel last van dezelfde kenmerken enzo.

ff over je vorige post, ik heb idd PDD-Nos,
ik ben zelf wel blij dat ik nu eindelijk de diagnose heb, alleen vraag ik me af waarom ik niet eerder de diagnose heb gehaald.
ik heb me zelf nooit zo verdiept in al die stoornissen, maar mn ouders wel omdat mn broertje ook ADHD en PDD-NOS heeft, en het was ook wel duidelijk dat ik ook veel van die kenmerken had, mn ouders hadden al lang genoeg door dat ik ook een diagnose had, maar we hebben het niet vast laten stellen omdat ik nog geen problemen had en als je een diagnose hebt zonder dat je begeleiding nodig hebt krijg je alleen maar meer vervelende problemen. Maar toen ging ik naar de brugklas en liep ik nogal vast, dus toen moest ik nog de diagnose halen en uiteindelijk heeft het alles bij elkaar bijna 3 jaar geduurd van de diagnose tot de begeleiding op school, PGB heb ik wel al vrij snel na mijn diagnose gekregen.

Ik heb ooit bij een meisje in de klas gezeten en die beweerde dat ze ADHD had, maar ze wist nauwelijks het precies was en bla bla bla en kreeg geen begeleiding of niets, en als je haar er iets over vroeg werd ze meteen boos van 'ja ik heb idd een hele hele lichte vorm' en meer van dat gezwets.
Ze beweerde alleen dat wanneer ze echt ruzie kreeg en de ander had gewaarschuwd en ze dan iemand zou slaan, dat school haar dan nooit zou mogen straffen en dat soort flauwekul.
Dat soort mensen heb ik echt een hekel aan, die er zo over denken, dat mensen met wat voor stoornis dan ook onbeperkt zichzelf kunnen misdragen zonder dat er wat aan gedaan wordt etc. en dat mensen gewoon gaan zeggen dat ze adhd hebben voor aandacht ofzo.

Ik denk dat scholen zelf ook genoeg mogelijkheden hebben om leerlingen te helpen. Dat is al heel lang; Jantje uit mijn voorbeeld deed gewoon wat langer over de 3e klas of werd hij naar een speciale school gestuurd. Nu hebben we iets als "rugzakjes" voor kinderen die wat meer aandacht nodig hebben.
Als TS moet overwegen "om het te vertellen of niet", zou het de klasgenoten al niet opgevallen zijn dat ze "anders" is? Als klasgenoten het opvalt, zou de schoolleiding het al niet veel eerder opgevallen zijn?
Wat moet een school nou met een "indicatie" als PDD-Nos?
Worden irritante kinderen straks door dure psychologen als "Le-Rso (Luidruchtige etter- Reden: slechte opvoeding)" gediagnosticeerd zodat ze direct naar een opvoedkamp kunnen?

Nee, absoluut niet.

oke, ik weet dat ik dit mss beter niet kan zeggen maar ik krijg zo langzamerhand echt het idee dat jij toch wel bij je mening blijft en dat je niet echt weet wat een stoornis of indicatie of hoe je het dan ook wil noemen nou werkelijk is.
als je begint te praten over dat door een slechte opvoeding komt heb je een hele grote fout, de stoornis zorgt voor de problemen van dat kind, de ouders kunnen er alleen op een goede manier mee omgaan maar niet alles verhelpen. En nee, een stoornis is ook geen vrijstelling van straf en een vrijbrief om onbeperkt jezelf te kunnen misdragen.
maar als ik bijvoorbeeld naar mezelf kijk( en dat geld echt niet alleen voor mij, ik ken genoeg andere mensen met PDD-NOS of asperger die daar ook last van hebben) dan heb ik niet het probleem dat ik 'mezelf niet zou kunnen gedragen', maar heb ik vooral last van hele slechte concentratie, moeite met nieuwe of andere dingen en contacten leggen, moeite met drukte om me heen, en heb ik heel erg veel behoefte aan structuur. Dat zijn echt geen dingen die door een heropvoedingskamp of wat voor ander achterlijk iets te verhelpen zijn.

Aan de hand van die indicatie weet de school in ieder geval met wat voor soort leerling ze precies te maken hebben. Er is sinds enige tijd voor scholen trouwens al informatie over het syndroom van Asperger en PDD-NOS beschikbaar in de vorm van een boek Asperger in beeld, waarin aan de hand van een aantal strips wordt uitgelegd hoe iemand met het syndroom van Asperger tegen de dingen om zich heen aankijkt, en hoe leraren en leerlingen daar het beste mee om kunnen gaan. De schrijfster van dit boek heeft een zoon die net als ikt het syndroom van Asperger heeft, en sinds zijn kleutertijd maakt ze al strips voor hem om bepaalde sociale situaties voor hem te kunnen verduidelijken. Dat worden social scripts genoemd, en ze vormen dan ook een belangrijk deel van haar boek.

Nee, want psychologen geven nooit zomaar wat voor diagnose. Overigens denk ik niet dat jouw suggestie de DSM-V nog zal halen.

Natuurlijk hebben we het over een stoornis, een "defect" waardoor iemand iets minder goed kan dan de "gemiddelde" ander. Ook ik heb last van concentratieproblemen als er geroezemoes of drukte om me heen is dus..misschien heb ik 't ook !!
Ik zeg alleen; schieten we niet een beetje door als we alles wat maar een beetje afwijkt van het gemiddelde meteen een stempel met een indicatie geven? Vooral op tienerleeftijd moet er nog van alles ontwikkelen.
Ik durf bijvoorbeeld te stellen dat half volwassen Nederland sociaal gestoord is als ik de omgang met familie vergelijk met de warme familiebanden in Mediterrane landen.

^Behalve de laatste zin, zegt hookee, zij het op een iets agressievere manier, precies hetgene dat ik bedoelde.
Winnie: Waarom ben je het wel met mij eens en niet met hem en schiet je in de verdediging?

Dat geldt dan misschien voor sociale interacties, maar in ieder geval niet wat het geheugen of aandacht voor details betreft, want wat dat betreft is iemand in het autistische spectrum beter dan een NT'er.

Laten we in dat geval de criteria er maar eens bijzetten: moeite met sociale interacties vanwege een beperkte Theory of Mind (TOM), ofwel moeite met het begrijpen en het voorspellen van het eigen of andermans gedrag, en moeite met de symbolische functie van taal, moeite met Centrale Coherentie (CC), ofwel moeite met het vormen van een samenhangend beeld op basis van verschillende details, en moeite met Executive Functioning (EF), ofwel moeite met het vasthouden van een set van samenhangende probleemoplossende activiteiten voor een bepaald doel. Problemen met centrale coherentie en executieve functies hebben daarbij geen betrekking op een sociaal onvermogen, maar op een tempoprobleem, omdat het om een anders (niet-neurotypisch) verwerken van informatie gaat. Als jij jezelf hierin meent te herkennen zou je het inderdaad ook kunnen hebben, maar als dat zo zou zijn kan dat alleen maar worden vastgesteld door een hulpverlener die zich daarin gespecialiseerd heeft. Gezien jouw reacties tot nu toe heb jij je daar in ieder geval niet in gespecialiseerd.

Klassiek autisme (ook wel Kannerautisme of kernautisme genoemd) kan al vanaf het derde jaar worden vastgesteld. Bij PDD-NOS of het syndroom van Asperger wordt een diagnose pas later gesteld omdat deze vormen minder goed herkenbaar zijn dan klassiek autisme. Overigens gaat er aan de dignose een uitgebreid onderzoek vooraf voordat er een diagnose wordt gesteld, dus er wordt niet lukraak gediagnostiseerd zoals jij misschien wel denkt.

Dat heeft te maken met een verschil in cultuur. Stoornissen in het autistische spectrum vinden hun (neurologische) oorzaak in een afwijkende (niet-neurotypische) hersenstructuur.

Wajooo, hele berg aan informatie ;)

Hij zegt deels wel het zelfde, maar hij zegt het nogal op een vervelende/harde manier.

En verder ben ik het eens met mathfreak, een diagnose krijg je echt niet zomaar.

Sorry hoor Winnie, zie het niet als een persoonlijke aanval, het is meer een kritische kijk op het systeem. Zoals je weet lopen de ziektekosten de spuigaten uit en specialisten diagnosticeren zichzelf rijk.

En mensen die dan elke week naar de huisarts gaan met wat anders om vervolgens naar huis gestuurd te worden met 'er is niets aan de hand gaat vanzelf over'
of mensen die op internet gaan zoeken als ze ergens iets voelen/zien en vervolgens de meest gruwelijke ziektes tegenkomen, hartstikke bang naar de huisarts gaan en hetzelfde antwoord krijgen?

En dan erbij, het is echt niet zo dat een specialist betaald krijgt per goed gestelde diagnose ofzo.