Prins Johan Frisaai #1616
 

ofzo?

Ik kan een multidisciplinaire behandeling volgen in Lelystad, ergotherapie, fysiotherapie, oefentherapie, psycholoog en diëtist. Moet nog even bedenken welke dingen ik daar wil gaan doen en wat ik gewoon in Groningen kan doen (loop hier bv al bij een psycholoog en fysio).

Ik vond het vooral wel heel gek en ontzettend fijn om eindelijk eens begrepen te worden!

Ik heb zo'n 2 jaar terug ook therapie gevolgd voor chronische vermoeidheid. Wat fijn dat je nu geholpen wordt en zo. :)

:y Hoe gaat het nu dan met je? En wat heeft je vooral geholpen?

De eerste week van de therapie hield voornamelijk in dat ons keer op keer verteld werd dat we niet beter zouden worden van de therapie, alleen er beter mee konden leren omgaan. En dat is ook waar. Het heeft me heel erg doen inzien dat een ritme heel belangrijk is, zowel qua opstaan/naar bed gaan als met eten. En dat afwisselen tussen fysiek activiteit/fysieke rust en mentale activiteit/mentale rust heel erg belangrijk is (ipv een hele dag proberen een hoofdstuk van een leerboek door te nemen en het op te nemen, is het beter om een paragraaf te doen en vervolgens iets actiefs en dan weer een paragraaf omdat je het dan beter opneemt en minder frustraties hebt omdat het niet lukt). Rekening houden met wat je wel kan en niet kan en je basisbelasting uitbouwen (en ook aanhouden). Dingen tóch doen, ook al ben je moe/heb je pijn/wil je niet omdat niets doen alleen maar averechts werkt. Zoiets, in het kort denk ik. :)

Als ik me aan al die dingen houdt, dan gaat het fysiek best goed. Het blijft alleen erg lastig omdat je eigenlijk heel je dag/leven moet 'plannen' om je goed te blijven voelen. En daar heb ik nog steeds veel moeite mee.

He bah Neko, wat vervelend zeg :( Je bent dus niet 'beter' geworden? En hoe lang heb je het al? Waar heb je die therapie gevolgd trouwens? Nijmegen?

Ik probeer ook al heel lang te 'leren leven' met die vermoeidheid, maar soms heb ik er gewoon geen zin in! Soms ben ik even ook heel boos en verdrietig dat ik niet naar concerten kan, nachten door kan halen, weekendjes weg zonder allerlei voorzorgsmaatregelen, een rondreis door Australië kan maken of zelfs een druk weekend kan hebben. En daarom hoop ik heel stiekem (hoewel ik er bij vlagen echt nul vertrouwen in heb) dat ik echt nog een stuk beter kan worden.

Laatst ging ik even terugtellen en kwam ik tot de conclusie dat ik 10 jaar geleden ziek ben geworden, TIEN JAAR :| :| :|

Ouch, dat is een flinke tijd om met die onzekerheid rond te lopen.

Oeh en morgen en overmorgen ga ik verhuizen *O* *O*

Oh jeetje, wat een herkenning. Bij de therapie (die ik trouwens in Enschede heb gevolgd) zeiden ze dan altijd 'maar je moet niet boos zijn omdat je dat allemaal niet kan, weet je wel hoeveel energie dat kost? je moet juist weer leren genieten van de dingen die je wel kan.'

Hmpf, voelde altijd alsof ik het dan maar niet goed deed. En ik denk ook dat zolang je niet volledig kan accepteren dat het maar tot op zekere hoogte beter kan worden (wat ik dus eigenlijk nog steeds niet doe) dat je aan zo'n therapie ook niet zoveel hebt. Omdat je niet alleen wilt wat je kan, je wilt wat heel de rest van de wereld lijkt te kunnen zonder er al die moeite voor te doen.

edit; en ik heb het al zolang als dat ik me kan herinneren. Vroeger vroegen mijn basisschoolleraren wel eens waarom ik liever in de pauze op een bankje een boek zat te lezen, dan verstoppertje/tikkertje/watdanook speelde met mijn vriendjes en mijn antwoord was standaard "van lezen wordt ik niet zo moe".

Mja, behoorlijk. Soms vind ik dat ook wel heel dramatisch, maar ik heb mezelf ook wel aangeleerd er blasé en nuchter over te doen. Anders zak ik helemaal weg in een poel van drama :d :o

Waar ga je heen verhuizen? *O*

Eens. Mijn psycholoog vind overigens dat ik vaker mag uiten dat ik boos en verdrietig ben, omdat opkroppen juist veel energie kost volgens haar (en dat denk ik ook, hoewel ik dus wel opkrop huhu). En ik accepteer het dus ook voor geen meter :o

Naar een verdieping lager :d Ik woon nu met een huisgenoot in een tweekamerappartement, maar krijg er één helemaal voor mezelf <33333 lekker veel ruimte en rust!

Is dat eigenlijk een appartement specifiek voor studenten?

Altijd als ik boos was of verdrietig omdat ik dingen niet kon dan zeiden mensen altijd tegen me 'maar meid, misschien wordt het dan toch eens tijd dat je het leert accepteren'. Of ze wisten überhaupt niet wat ze moesten zeggen omdat 'zij ook wel eens moe zijn'. Dus dat uiten heb ik maar opgegeven. :p

Mooi trouwens dat je nu weet wat er aan de hand is, alleen wel vervelend dat het niet eenvoudig op te lossen is. (@CR)

Ik vond het moeilijkste aan ziek zijn juist dat ik het wel accepteerde, of zo? Ik ben natuurlijk niet tien jaar ziek geweest, maar ik vond het zo erg dat ik accepteerde dat ik wegzakte in een soort van ledigheid en acceptatie en dat het willen ophield, en de instelling om iets anders met mijn tijd te doen dan aardappels schillen, internetten en de krant lezen.

Acceptatie is best moeilijk als je juist niet eens de normale dagelijkse dingen kan volhouden. :o

Nu komt het heel erg over alsof ik mezelf heel zielig vind en blaat, maar dat is niet zo. Het is alleen wel bij tijd en wijle nog steeds erg moeilijk.

Zeg jongens, het is LjH niet hier.

:D

Ik was al aan het wachten op die opmerking. <3

Ik kon het ook niet lang volhouden allemaal. Ik ben ongeveer zeven maanden ziek geweest geloof ik. En al heel snel veranderde er iets in mijn instelling, zo van 'ik kan dit nu eenmaal niet, jammer, ik ga het ook niet doen'. Dat schijnt bij werkeloze mensen ook zo te zijn - al na twee weken 'leegte' krijgen ze hun andere ritme, hun willen houdt zo'n beetje op. Ik vind het moeilijk uit te leggen, maar gewoon, de ledigheid omdat ik toch niks kon.

Waarmee ik natuurlijk niet wil zeggen dat het een makkelijker of beter is dan het andere. :y

Weet ik niet eigenlijk. Is van een woningbouwstichting, volgens mij is het gewoon sociale huur.

:d Herkenbaar ja. Gelukkig heb ik wel veel lieve vriendinnen die het tot op zekere hoogte begrijpen. Maar ik ben ook wel bang dat ik dan eeuwig zeur over hetzelfde probleem en ze me irritant gaan vinden :o

Ik wist natuurlijk altijd eigenlijk wel dat er niets iets simpels aan de hand was, dus daar ben ik nu niet verdrietig over. Maar het is natuurlijk wel vervelend dat ik niet één pilletje neem dat alles beter maakt ;)

Oja? Dat heb ik dus helemaal niet. Ik accepteer het namelijk wel tot op zekere hoogte, maar blijf wel dingen willen.

Ik heb nog niemand awww meis! *knuf* zien zeggen!

Ah. Dus je kunt er na je studie gewoon in blijven zitten?

:D

Ik kwam vandaag in de winkel en het brood was op. :'( Volgens mij heeft die gemene buurvrouw het expres voor mijn neus opgekocht omdat ze weet dat ik zo van brood houd. :'(

Ik had dat vorige maand. Voelde me niet goed, had geen college, een héél verre deadline (dus geen druk) en toen heb ik gewoon een maand geen reet uitgevoerd. Maar daar voelde ik me wel heel vervelend over.

Mijamoto, kom er maar in!

Nee, dat snap ik ook wel. Ik denk dat ik wat dat betreft te ongedurig ben/mezelf te erg probeer te bewijzen dat ik het niet kan accepteren om dan maar niets te doen. Lief was vorig jaar bijna 3 maanden werkloos, en die draaide ook bijna door omdat hij zich zo nutteloos voelde. Dus ik den dat t voor iedereen anders is. (Y)

:d

:y Yep!

Ik heb duisent twentenaren als facebookvriendje, maar wie reageren er op mijn facebookvraag over de Oldenzaalse carnavalsoptocht? Forumers :D

Ja, ik voelde me er ook vervelend over, maar wel berustend. :y

(y)

Maar Aldan, wat had jij dan? Heb ik dat even gemist of misschien verdrongen?:o

:y

Hmm, chick op TV in zo'n kook-en-date-programma (Net 5) zei dat ze onzeker wordt van mannen die (veel) kleiner zijn dan zij is. Hebben meer vrouwen daar last van?

't Zijn wel leuke vrouwen in dat programma, trouwens.

Ik word er niet onzeker van, ik vind het gewoon niet zo aantrekkelijk.

Nu zijn op het moment mijn beide bazen mannen die even lang of kleiner zijn dan ik, en omdat ik zelf 1.62 ben, ben ik dat ook helemaal niet gewend. In het begin voelde ik me heel raar op hakken, alsof ik geen hakken zou mogen dragen omdat dat arrogant zou zijn, ofzo. Dat is denk ik wel een soort van onzekerheid. Of meer een uiting van onzekerheid: alsof ik niet langer zou mogen zijn. Maar inmiddels ben ik het wel gewend. Nu zijn het natuurlijk sowieso geen mannen met wie ik zou daten :p ik heb eigenlijk nooit mannen van mijn leeftijd ontmoet die kleiner zijn dan ik, behalve met een groeistoornis.

Wat Stefenootje zegt. Maar ik ben dan ook maar 1.65 of zo, dus het komt niet echt vaak voor. :D

Ze zijn er nooit achtergekomen. Het komt vaker voor dat meisjes van een jaar of veertien opeens ziek worden, dat heel lang blijven en dan beter zijn. Ik ben een halfjaar ziek geweest - nergens energie voor, vaak plotselinge misselijkheid, futloosheid, alles - en daarna ging het langzaam beter. Ik heb alles voorzichtig opgebouwd (met vallen en opstaan - ik werd aan het eind van de zomer van, wat was het? 2008 denk ik? ziek en dacht met nieuwjaar dat ik bijna beter was. Toen was ik heel hard teruggevallen en pas op mijn verjaardag (19 mei) heb ik mezelf zo'n beetje beter verklaard. Daarna deed ik in principe weer alles wat ik deed voltijd (naar school gaan dus, eens per week sporten, naar muziekles, dat soort dingen) maar voor ik echt alles kon doen wat normale mensen kunnen... dat ging pas veel later weer, dat is me pas ergens in 2011 gelukt, geloof ik. Of later. Of iets eerder. Na heel lang, in ieder geval. :p

Klinkt ook best wel heftig. :o(N)

De ene is ook echt 1.55 ofzo en heeft een Ian-Holm-als-Bilbo achtig gezicht, zodat toen ik hem voor het eerst ontmoette, toen hij net in het ziekenhuis werkte en ik nog niet bij de psych zat, een cardiologieverpleegkundige opmerkte "wat een grappig psychiatertje".
Terwijl hij tegenover patienten wel gepaste autoriteit uitstraalt :Y

Nee. :p Helemaal niet. Sowieso zijn in Rusland de verschillen in lengte tussen mensen heel erg groot (er zijn redelijk wat vrouwen van 1m73, bijvoorbeeld, maar een man van 1m55 is ook geen uitzondering), dus je ziet ook heel vaak stelletjes waarbij de vrouw groter is dan de man. Het went heel erg snel.

Jemig! Heftig! Maar dat klinkt behoorlijk CVS-ig :o

Ja als je als vrouw lang bent, denk ik dat je er ook sowieso minder mee zit, omdat het dan vrij normaal is dat mannen kleiner zijn dan jij.

Weet iemand een toetje dat spannender is dan vanilleyoghurt en eventueel ook warmer en dat ik zelf met weinig inspanning kan maken van ingredienten die ik in huis heb? Ik heb best veel ingredienten in huis.

Heftig niet, vooral extreem saai. :p

Maar CVS-achtig - ja, dat wel. Misschien is het zoiets en val ik ooit terug, ik weet niet. Misschien was het iets heel anders en heb ik er nooit meer last van. Dat zien we later wel weer. Ik kan me er nu echt niet druk over maken, eigenlijk. :o