Scholieren.com forum

Ik vind het nog niet heel geweldig. Om een paar dingen, die bijna iedereen in het begin niet helemaal meteen goed doet (mensen die dat wel doen zijn raar dan wel heel getalenteerd, denk ik). Namelijke deze:

1. Het is nog niet heel erg origineel.

Ik denk dat er bijvoorbeeld vrij veel gedichtjes te vinden zijn die iets doen met 'ik ben jij' of 'jij en ik zijn wij' of in welke volgorde dat dan ook staat. En ook uitspraken als 'identiek en toch verschillend' zijn niet dingen die zo erg uniek zijn dat mensen jouw gedicht moeten lezen, omdat jij de enige bent die het zo heeft verwoord en toen per ongeluk een prachtige verwoording heeft gevonden die niemand nog kende. Ik heb hier niet echt een concrete tip bij, maar probeer een andere manier te vinden om dingen te verwoorden.

2. Je rijm is wat gedwongen.

Gedwongen rijm is, nou ja, als je denkt 'goh, die regel staat er alleen maar omdat dat woord toevallig op dat woord rijmt aan het eind van de vorige regel' - dan is dat gedwongen rijm. Ik bedoel, waarom denk jíj dat mensen 'schenken' gebruiken na 'Sint zat te denken'? Niet omdat het nou zo'n mooi en treffend woord is en die mensen heel vaak en graag schenken zeggen ipv geven. En in gedichten is dat altijd een beetje jammer, als er woorden staat die niet de mooiste woorden zijn die er hadden kúnnen staat, of als dingen alleen maar gebeuren omdat dat wel rijmt (en het mooiste beeld niet rijmde).

Rijm kan overigens wel mooi zijn in gedichten en het kan heel goed uitpakken, maar het kan er nu juist ook voor zorgen dat er allemaal 'minder mooie' woorden en regels in komen te staan. Dat rijm je dwingt tot oplossingen die niet de beste zijn. En dat is jammer en onnodig, want je hoeft immers niet te rijmen!

3. Beelden.

Ik vind je beelden niet zo heel mooi en pakkend in dit gedicht en dáárdoor kan ik me er niet echt in inleven en er niet mee meevoelen. Je begint met een bevalling (wat een vrolijke toon trouwens voor zo'n bloederige gebeurtenis :P) - maar ik heb er niet echt een heel scherp beeld bij, niet zo van, ohja, toen in zo'n kleine kamer waar het zweet in de lucht hing, het was immers hartje zomer en buiten golfde de hitten tegen de muren, lag een klein bloederig hoopje te krijsen, terwijl de dooraderde handen van de voedvrouw nog bezig waren het tweede wezen, dat bijzonder veel lijkt op de eerste hoewel dat nu nog niet te zien, te verlossen uit de ondertussen tot ravage geworden moederschoot.

Je gedicht is niet echt heel erg beeldend en persoonlijk heb ik daar altijd moeite mee. Als gedichten komen met uitspraken waar ik geen beeld bij heb ('ik ben jij' 'wij zijn een eenheid' 'het kwam veel te vroeg' 'ik mis je nog altijd' ect. ect. ect.) dan kan ik er niet zoveel mee. In jouw geval volg ik wel de lijn van het verhaal nog, maar soms zijn gedichten helemaal opgebouwd uit zulke uitspraken en dan heb ik geen idéé wat ik lees en wat voor personages en rampen ik me erbij voor moet stellen. En eigenlijk heeft dit dus meteen met het volgende te maken: ik voel er niet bij mee. En dat heeft ook weer te maken met dat het niet zo origineel is: standaard uitspraken waarbij ik niet echt het idee krijg naar een unieke, heel persoonlijke ervaring te kijken, raken mij niet.

Bijvoorbeeld:

"Maar nu heeft de Dood
het allemaal verkloot
Hij nam je mee,
veel te vroeg,
en liet mij achter,
met nog een heel leven voor de boeg
Maar ooit zal mijn dag ook aanbreken
De dag waarop onze zielen zich weer zullen herenigen."

Dat is dus heel triest. Een kind gaat heel jong dood, en jij verliest je zusje (of broertje?). Maar ik vind het dus helemaal geen strofe die mij triest maakt, want er gebeurt niets in dat mij verdrietig maakt. 'De dood heeft het allemaal verkloot' - dat is niet verdrietig! Dat is alleen gedwongen rijm. En zeggen 'hij nam je mee' doet me ook niet zoveel, ook al is het zo verdrietig, wat er stáát kan dat gevoel van verlatenheid, van hoe tríest het is, niet bij mij overbrengen. Zou je me bijvoorbeeld iets vertellen over een jong meisje dat net bloemen heeft geplukt, madeliefjes en paardenbloemen - het is prachtig weer trouwens - en die dan in een vaasje stopt en dan het vaasje met water vult en dat neerzet op een tafeltje naast het bed van haar zusje en dan naar haar moeder loopt en zegt 'mama, ze wordt vast wel weer gezond als ze wakker wordt en de bloemen ziet' en dat dan de moeder zachtjes knikt en dat je dan ergens, ergens in dat verhaal weet dat de moeder te verdrietig is en het zieke kind te bleek en te stil, dan heb je iets vertelt over een verdrietige gebeurtenis. Het schreeuwt niet 'de dood is kut! er is heel veel verdriet!' maar het vertelt iets wat heel verdrietig en zielig is, iets over dat het zomer buiten is, maar dat er een kind sterft en dat het andere kind dat nog niet beseft, nog wacht tot ze wakker wordt. Of nou ja, da's de bedoeling. (Overigens zou je het in een gedicht nog wel allemaal prima moeten verwoorden en dergelijke, maar daar heb ik momenteel geen zin voor, dus doe je het maar met alleen een verhaallijn!)