Scholieren.com forum

Toen ik 10 was hebben mijn ouders mij naar een osteopaat gestuurd omdat ik niet sliep en ze wanhopig werden. Deze deed allerlei motorische en psychologische testjes en heeft toen mijn ouders gezegd dat hij de indruk had dat ik een vorm van autisme had. Mijn ouders wouden dit echter niet geloven omdat ik toch heel wat vriendjes had in de lagere school en heel makkelijk leerde, het syndroom van asperger was toen helemaal niet zo gekend. Toen ik 12 werd ging ik echter naar het middelbaar en alles begon te veranderen, ik kon hier totaal niet mee om. Ik sloot me thuis en op school op en werd door de meisjes op school vaak gepest. Tot nu toe kan ik nog steeds beter met jongens om als met meisjes omdat deze meer problemen hebben met mijn directe en eerlijke reacties. Ik ben immers niet in staat om echt te liegen en zal altijd een kort antwoord geven ipv subtiel te zijn of rond de pot te draaien. Omdat ik wel nog goede punten haalde maakte mijn ouders zich nog steeds geen echte zorgen en weten mijn afstandelijkheid aan een vroege puberteit. Toen ik 15 werd stierf mijn opa echter en dit was voor mij dramatisch. Ik wist niet hoe dit te verwerken en zakte weg in een diepe depressie, ik begon mezelf te snijden of te verbanden of op alle mogelijke manieren pijn te doen. Na een jaar hebben mijn ouders dit ontdekt en mij naar een psycholoog gestuurd, deze haalde echter absoluut niets uit en ben dan na een jaar ook weer gestopt. In die tijd kreeg ik ook mijn eerste vriendje, ik wist absoluut niet hoe alles hoorde te zijn in n relatie dus ik luisterde altijd gewoon naar hem en deed wat hij wou. Na een jaar begon ik dan toch meer opstandig te worden en toen begon hij met slaan, ik heb me door hem zo nog 4 jaar laten misbruiken omdat ik overtuigd was dat hij gelijk had en ik dit verdiende, niemand zei immerz het tegendeel want ik sprak er met niemand over. Toen deze relatie werd beeindigd door hem viel mijn wereld in, alles veranderde en alles wat ik voor waar nam leek fout te zijn. Mijn moeder vertelde me dat ik haar ongelukkig maakte en mijn ex zei dat de wereld beter af was zonder mij. Dit was voor mij de druppel en ik probeerde zelfmoord te plegen. Mijn zusje heeft me gevonden en op spoed hebben ze mijn maag leeg gepompt en ben ik 3 dagen opgenomen geweest op intensieve en erna 2 weken in de PAAZ. Ook daar dachten ze dat het gewoon een depressie ws en er niks meer aan de hand was. Toen ik daar buiten kwam ben ik dan naar een psychiater van het KUL gegaan waar ik toen studeerde en zij heeft dan eindelijk de diagnose gesteld van het syndroom van asperger. Na 19jaar wisten ze eindelijk wat er was en waarom ik zo anders was. In het begin had ik hier moeite mee omdat ik geen label op me wou hebben en niet anders behandeld wou worden maar na een tijd was ik blij dat ze eindelijk wisten wat er was en leerde ik aanvaarden dat ik bij sommige dingen nu eenmaal een andere aanpak nodig heb. Ik vind het nog moeilijk om er openlijk voor uit te komen maar ik heb wel aanvaard dat anders zijn niet erg is en dat ik gewoon anders communiceer als anderen. Op dit moment zijn mijn psychiater en ik bezig om mij te leren gezichtsuitdrukkingen te herkennen en om op een meer subtielere manier te communiceren. Het vraagt veel energie en soms ben ik volledig uitgeput na een dag school omdat ik niet enkel moet nadenken over de leerstof maar ook over mijn communicatie, toch hoop ik dat dit na een tijd beter gaat gaan en ik normaal kan leven zonder constant moe te zijn en hoofdpijn te hebben van de inspanningen