Even (echt gelukkig)
 

Ik sta in de deuropening en kijk naar de tuin,
Ik neem de geur van de buitenlucht in me op,
Even weg uit de boze wereld om me heen,
Even een rustig leven in plaats van op zijn kop.

Het is een warme zomerdag, in een leuk huis,
Ik loop naar buiten, ik weet niet waar je bent,
Even geniet ik van de bloemen om me heen,
Even in een liefdevolle wereld, voor mij onbekend.

De houthokken steken boven mij uit, heerlijk,
Het pad loopt door tot een boom met schommel,
Even voel ik me een klein meisjes in de wereld,
Even droom ik weg, terwijl ik bijna in slaap dommel.

Vanaf het grasveld komt hij, hij duwt de schommel,
Weg uit realiteit, heerlijk vlieg ik door de lucht,
Even voel ik me compleet gelukkig met die lieve jongen,
Voor altijd kan ik hier aan wennen terwijl ik zachtjes zucht…

Ik vind het erg leuk geschreven op deze manier. Je strofes hebben iets gelijkaardigs over zich vind ik. Dat komt denk ik omdat ik telkens de eerste twee regels de startsituatie zie aangeven en dan de laatste twee regels van je strofes geven jouw in die situatie en jouw gevoel van geluk daarbij. Heel goe gedaan zo!
Het gedicht zelf is zoals zovaak erg vertellend, de rijm is niet erg overdreven gedwongen naar mijn mening. Maar idd je derde strofe aansluitend op het begin van de vierde lijkt het er een beetje op. Het stoort iig niet. Jij kan met een simpele woordenschat een bijzonder geheel maken.

Je schept daarbovenop een heel leuk beeld, waardoor ik ergens binnenin mezelf een gevoel van jaloezie kan terugvinden :o