Emoties
 

Beste mensen van scholieren.com ik zit met een probleem. Het zit namelijk zo dat ik het idee heb dat ik soms hele simpele emoties niet voel / heb. Verder weet ik dat ik 2 verschillende mensen ben in en buiten mijn huis.

Ik zal dit allemaal wat verder verklaren. Wat ik bedoel met dat ik sommige emoties mis is dat ik bijvoorbeeld geen medelijden / verdriet kan opbrengen. Een tijdje geleden was er bijvoorbeeld iemand in mijn familie heel erg ziek en die had zo dood kunnen gaan. Normaal gesproken word je dan verdrietig lijkt me, maar ik voelde helemaal niks. Dit terwijl ik deze persoon wel heel erg mocht.

Wat ik bedoel met twee verschillende gezichten is dat ik buitenhuis een altijd vrolijk iemand ben en mijn thuissituatie vergeet/wegstop en dat ik binnenshuis veel minder vrolijk ben en meer een moe iemand.

Wat ik zelf denk dat de oorzaak is, is dat ik al mijn gevoelens wegstop en achter een grote mentale muur gooi. Hier kan ik als ik aan bepaalde dingen denk wel gedeeltelijk achter komen, maar daar wordt ik niet vrolijk van en dan gooi ik de muur weer op en vergeet ik alles. Ik denk dus dat ik nu een enorme berg met gevoelens heb die ik niet heb geuit en dat ik een soort van tikkende tijdbom ben qua emoties. Waar ik bang voor ben is dat iemand die bom triggert en degene waarschijnlijk de sjaak is op dat moment.

Overige info:
Ben een 18 jarige jongen en vrij intelligent, verder ook vrij rustig(was vroeger af en toe een driftkikker). Ook handig om te weten is dat mijn thuissituatie ruk is en mijn vader een banaan die alleen negatief kan zijn.

Ik zou jullie graag vragen voor tips om weer bepaalde emoties te kunnen bereiken en hoe ik met deze situatie om kan gaan.

Wat je leert is wat je doet, dus als het bij jou thuis "not done" is om je gevoelens te tonen, dan is het niet zo gek dat je er moeite mee hebt.
Als ik jou zo hoor dan voel je die dingen wel, maar je stopt ze gewoon heel diep weg omdat je verdrietig of boos voelen heel vervelend is. Je zegt dat je een tijdbom bent, maar waar ben je dan bang voor? Ben je bang dat je op een gegeven moment ineens heel verdrietig wordt bij iemand en dat dat een genante situatie op kan leveren, of ben je bang dat je gewelddadig kan worden? Als het dat laatste is, dan is het goed om eens met iemand te gaan praten want geweld kan je in de problemen brengen. En die persoon om mee te praten kan vanalles zijn: een mentor, een vertrouwenspersoon op school, maatschappelijk werk, psycholoog, huisarts.
Als het dat eerste is en je ziet professionele hulp nog niet zitten, dan kan je ook eens proberen om het erover te hebben met een goede vriend of vriendin. En dan hoef je niet gelijk je hart uit te storten, je kan beginnen met gewoon wat ervaringen te delen, vertellen over thuis.
Praten over gevoelens moet je leren en dat leer je ook niet van de ene op de andere dag.

Je gevoelens niet uiten hoeft helemaal geen probleem te zijn. Als je merkt dat dat wel een probleem is (zoals in jouw geval) lijkt het me zaak dat je dus wel met iemand gaat praten.

Nou kijk je kan hier wel je gevoelens gaan tonen, maar als ik bijvoorbeeld zeg dat ik ergens niet van gediend ben, dan loopt dat vrijwel altijd uit op schreeuwen / schelden. Na dat een aantal keer te hebben gedaan heb ik de hoop opgegeven en negeer ik alles maar, want een normaal gesprek is niet te voeren hierover.

Verder heb ik niet het idee dat ik bij het bijna doodgaan van iemand iets wegstop, heb serieus het idee dat het me niks boeit. Dit terwijl ik wel van deze persoon hou en dat vind ik zelf ook raar, ook als ik het probeer dan verzin ik die emoties(doe gewoon net alsof ik het zielig vind) maar. Je kan namelijk moeilijk tegen iemand gaan zeggen dat het je niks doet, terwijl deze in zijn sterftebed ligt.

Over de tijdbom, ik denk dat deze een beetje van beide is. Stel dat iemand me de hele tijd pusht om over alles achter de muur te praten dan zal ik eerst someren te stoppen en als degene door zou gaan dan word ik wel gek en dat kan zich best agressief uiten. Ook als ik door een gebeurtenis een figuurlijk gat in de muur krijg dan zal ik er volgens mij alles aan doen om niet aan alles te denken wat er achter schuilt.

Verder, met iemand praten, ja heb het idee dat ik dan een beerput open en dan er helemaal onder lijdt. Nu kan ik het nog gedeeltelijk van me af schudden, maar dan zal je alles tegemoet komen qua shit en dat geeft me nou niet echt vrolijke gedachten..

Als je kunt beredeneren dat je iets zou moeten voelen, maar dat niet doet, dan klopt er lichamelijk iets niet. Zoals Reverend zegt, is dat niet per se dramatisch. Zou je eigenlijk graag verandering zien, ga dan eens met je huisarts praten. Dit gaat niet zozeer over dingen wegstoppen, maar slechts beperkt kunnen genieten of uberhaupt ervaren. In de ene situatie vergeet je maar wat al te graag wat er niet zo leuk is op een ander moment, dus dat er contrast ontstaat is helemaal niet gek.

Op jezelf wonen. Probleem opgelost.