[verhaaltje] De Kus
 

Hoe durfde ze zo dichtbij te komen? Waar haalde ze de moed vandaan om te proberen zijn muren te doorbreken, dichterbij te komen dan zijn heilige armlengte afstand? Voorzichtig richtte hij zijn helderblauwe ogen op de hare, meteen weer wegkijkend.
Wegrennen, ja, wegrennen nu het nog kan. Zijn ogen werden vochtig en ondanks alle moeite die hij ertegen deed, vloeide een traan langzaam uit zijn oog om over zijn wang naar beneden te kruipen. Ze stak haar hand uit. Hij verstijfde, want ze deed het echt. Ze streelde langzaam de traan weg en keek hem verdrietig aan. Hierop volgde een compleet tranenfestijn, over zijn wangen biggelend in stilte. Ik wil een knuffel, ik wil dat ze me heel, heel goed vasthoudt, ik wil dat ze mijn muren kapotmaakt, want ik kan het niet. Maar ondanks haar dichtbij-zijn, bleef ze op afstand.
Natuurlijk, dat was het; het was vriendschappelijk, ze had medelijden met zijn verlegen- en zieligheid. Toch bleef zijn hart te snel kloppen en voelde hij zijn aderen pulseren in al zijn ledenmaten. Kon hij nog weg? Om zich heen kijkend trok hij de conclusie dat dat inderdaad kon, maar hij wou niet. De stilte was duidelijk aanwezig, ondanks de harde muziek uit het café op de achtergrond. Oh had hij binnen maar wat meer bier gedronken, had hij maar het lef om uberhaupt zijn mooie mond open te trekken. De gedachtestroom stopte acuut omdat ze over zijn haar aaide.
Bij iedere aanraking kwam er weer een traan, en werd de mengeling van angst en verlangen groter. 'Wat is er toch..?' vroeg de engel zachtjes. 'Het spijt me', was het enige wat hij eruit kon krijgen, 'ik kan maar beter naar huis gaan.'. 'Waarom?' -Omdat ik bang ben!- 'Ik weet het niet.' Hij begon te lopen, maar ze greep hem bij de schouders. 'Godverdomme, al weken staren wij elkaar avonden lang aan, al weken heb ik je naar buiten willen slepen om je eindelijk eens van dichtbij te zien, en nu ga je weg?' Hun neuzen raakten elkaar bijna. Hij staarde haar met grote ogen aan en zei niets. Voor het eerst zag hij haar ogen van zo dichtbij, en ze gingen niet van hem weg. Nu kon hij niet meer weg. Ze sleurde hem tegen zich aan, wetende dat hij niets liever wou dan haar schouders nat huilen en stiekem met zijn neus langs haar nek gaan om haar geur op te snuiven.
Het duurde even voordat hij zijn lamme armen en handen kon instrueren om haar vast te houden en haar te aaien. Waaraan had hij dit verdient? Om in de armen van een engel te liggen? Hij voelde haar versnelde adem in zijn nek, lekker warm zo in de kou. Hij besloot haar niet meer los te laten. Haar vingers maakten onzichtbare spoortjes op zijn rug, van boven naar onder, om te stoppen om in zijn nek te kriebelen.
Dat moest ze niet doen. Daar kon hij niet tegen. Een warmtestroom schoot door zijn ruggengraat tot in de puntjes van zijn vingers. Hij wilde zachtjes in haar nek bijten, maar bedacht zich. Ze wilde hem misschien alleen maar troosten, terwijl hij in een staat van ultieme geilheid verkeerde. De tranen begonnen in ieder geval op te drogen. Ze duwde hem ietsje weg, zodat hun wangen langzaam langs elkaar wreven totdat hun lippen elkaar bijna raakten. Bijna. In zijn gedachten smolt hij ineen tot een plasje op de vloer. Zijn onderlip trilde. Ze gaf er een kusje op.
Dat is niet vriendschappelijk, ik wil meer! Maar er kwam niet meer. En hij was zeker te bang om erom te vragen, of het zomaar te doen. Dus was zijn enige optie haar smekend aan te kijken en haar nog steeds half vast te houden. 'Wou je meer..?' fluisterde ze hem in zijn oor. Elke vezel in zijn lichaam schreeuwde 'ja', maar hij zei weer niets en deed zijn ogen dicht. Kom maar op. Ze duwde haar voorhoofd tegen dat van hem, waardoor hij zichzelf dwong zijn ogen open te doen en haar aan te kijken. Het is maar enkele centimeters, maar een van de meest gevoelige en belangrijke bewegingen die er zijn; die van twee voorhoofden tegen elkaar, veranderd in twee paar lippen op elkaar. Ze duwde haar neus zachtjes tegen die van hem en glimlachtte. Ze trok zijn hele lichaam dicht tegen zich aan. Hij voelde de vingers van haar andere hand kriebelen in zijn nek. Ze duwde zijn hoofd ietsje dichterbij, totdat hij haar adem kon voelen en haar lippen bijna kon proeven.
Direct daarna voelde hij ze ook, ze kusten zachtjes op die van hem, veel te lang, en veel te zacht. Ze trok haar hoofd naar achteren, hij bewoog met haar mee. Zijn angst raakte steeds meer verdreven door de warmte die in elektrische schokjes door zijn lichaam kroop. Voorzichtig gluurde hij onder zijn oogleden door, zag dat haar ogen dicht waren, en waagde het erop. Hij opende zijn mond langzaam, totdat zijn tong die van haar kon ontmoeten. Elkaar kussend en zachtjes bijtend stonden ze daar, in het steegje achter het café. Hij wilde in haar wegsmelten, hij wilde haar opeten. Zijn vingers gleden over haar rug en volgden elke ronding in haar dicht tegen hem aangeklemde lichaam. Ze hijgde zachtjes in zijn nek, en begon in zijn oor te fluisteren; 'PIEP! PIEP! PIEP! PIEP! PIEP!'. Hij deed de wekker uit, stond op en begon glimlachend aan een nieuwe, eenzame dag.

Mooi verteld, meeslepend... alleen, kweet niet, vind het einde toch niet zo leuk met die wekker, het idee is opzich goed, toch vind ik het niet zo mooi (ligt aan mij waarschijnlijk)

het is idd wel een meeslepend verhaal, alleen bij het einde wordt je nogal bruut uit de mooie droom gerukt. Jammer maar zo is het leven. Ik vind hem (y)

snap wel waarom je zo'n einde hebt gedaan maar het is zo..standaard(?)

toch :cool:

(y)

nee, ik vind het einde juist op een leuke manier gebracht.
inderdaad is het idee standaard. het is vaak een droom waaruit je wordt gewekt. maar de adem die overgaat in een wekker, als je snapt wat ik bedoel, dat maakt het origineel.

Leuk!

Weer een DarkCat-verhaal :D Ik vind hem wel leuk, ook al is het eind ietwat standaard. Had jij trouwens gebeld (paar weken terug)?

*fan-vlaggetjes alom*

erg koel verhaal, inderdaad erg meeslepend geschreven, met een mooie woordkeuze.. maar ik vind het einde een beetje.. mja, de vrolijk bijna. het lijkt mij dat je niet met een glimlach verdergaat, als je uit zo'n droom ontwaakt, zeker niet als je sowieso eenzaam bent.

Leuk verhaal. Het idee is misschien weinig nieuws of verassend, maar je weet het erg goed te verwoorden en de lezer mee te slepen. Dat maakt dat meer dan goed.

Waarmee ik je ook wil feliciteren is de manier waarop je de onzekerheid van de hij-persoon weergegeven hebt. Overtuigend en met de goede beeldspraak.

Maar alleen lofuitingen heb je weinig. Als ik jou was zou ik een tekst die langer is dan één pagina in alinea's met witregels ertussen verdelen. Het leest makkelijker en het ziet er ook uitnodigender uit.

Qua stijl heb ik dus niet veel op te merken, ware het niet dat je je soms vergist in de focalisatie. Het hele verhaal beschrijf vanuit het gezichtspunt van de onzekere jongen, maar opeens is de jongen bezig met zichzelf verwijten maken en hebt hij het er over dat hij zijn 'mooie mond' open zou moeten trekken. Het kan natuurlijk wel dat de jongen echt trots is op zijn mond, dat hij hem elke dag urenlang in de spiegel bewonderd, maar dat past weer niet bij zijn onzekere karakter. De mooie mond lijkt beschreven vanuit het oogpunt van het meisje. Zulke kleinigheden komen elders ook nog voor.

Het einde vind ik persoonlijk een domper. Liever nog had ik gezien dat een nucleaire aanval vanuit Rusland het hele café weggevaagd had dan dat het een droom bleek te zijn. Door de woorden van het meisje te vervangen met het gepiep van de wekker probeer je het nog te redden, maar helaas.

Maar over het algemeen een heel behoorlijk verhaal. Hier en daar wat bijschaven misschien. Je stijl is in ieder geval leuk. Je hebt het wel in je.

LUH-3417

Ja en nee. Ik had het verhaal oorspronkelijk aan één stuk door geschreven, maar dat is natuurlijk al helemaal niet overzichtelijk. Dus ik heb het netjes verdeeld in een soort van alinea's. Maar omdat het verhaal achter elkaar doorgaat, vond ik het niet passen om er witregels tussen te douwen, op de een of andere manier. Maar dat ziet er idd wel beter uit.

Er is een schrijver en een hoofdpersoon. De schrijver vind dat de jongen mooi is, net als het meisje. De jongen zelf heeft dat helaas niet door ;) Je hebt wel gelijk want dat geeft n beetje een scheef beeld.

Hoe zou ik t einde dan moeten aanpakken, terwijl het verhaal hetzelfde blijft..? Dus dat het inderdaad abrupt word afgebroken en een droom blijkt te zijn van die jongen..?

Cat

ps. dankjewel voor je op- en aanmerkingen :)

Witregels zijn inderdaad misschien een te ruwe afscheiding. Zeker in een verhaal dat vlot leest, zoals dit. Misschien kan je aan het begin van een alinea inspringen? Dat maakt het ook overzichtelijker. Ik weet alleen niet of zoiets ook op het forum over kan komen.

Het kan zijn dat de schrijver de jongen van de mond erg mooi is, maar het is vreemd als die er opeens tussendoor floept om dat te vermelden, zonder dat die schrijver ergens anders terugkomt.
Dan bedoel ik niet dat je de schrijver meer uitspraken moet laten doen, want in een verhaal als dit, waar het innerlijk van de hoofdpersoon zo'n grote rol springt, moet je in dat figuur blijven.

Ik heb geen idee wat voor einde je er aan zou kunnen breien. Het is jouw verhaal. :)
Het idee van een droom op zich is een aardige cliché, zeker na een verhaal als dit. Het maakt dan niet uit hoe je het verwoord. Als ik jou was, zou ik zoeken naar een ander einde. Laat het anders goed aflopen en laat die jongen gelukkig zijn. Hij heeft het al zo zwaar. :)
Maar je moet het zelf weten. Het is jouw verhaal, jouw wereld. Het is maar net wat je er van maakt.

LUH-3417