Mijn verdriet in mijn gedichten...
 

Alleen en verlaten

Dar zit ik dan,
alleen en verlaten.
Niemand die me helpen kan,
ze hebben het niet in de gaten.

Langzaam ga ik een beetje dood,
een pijntje hier, een pijntje daar.
Hulp nam ik niet aan, die men me bood,
weet het niet meer, het is zo zwaar.

Iedereen is vrolijk en maakt plezier,
kan ik ergens anders heen, ergens anders zijn?
Ik vind het niet leuk meer hier,
ik wil verlost zijn van de pijn.


Huilen

Huilend op mijn bed, ontroostbaar gevoel,
niemand die het weet, hoe ik me voel.
Steeds verder in een hoekje gedreven,
weer minder zin in het leven.


Leven

Het leven is zwaar,
ik kan het niet meer aan.
Hier op aarde ben ik klaar,
het is tijd om te gaan.


Pijn.

Weer een snee, weer meer pijn,
even niet meeer denken aan mijn verdriet.
Het huilen is slechts een schijn,
maar niemand die het ziet.


Mijn gevoel

Veel gebeurd de afgelopen maanden,
gebeurtenissen die zich een weg door mijn leven baanden.
In de steek gelaten, verlaten en alleen,
geen warmte, geen liefde, niets om me heen.

Elke dag weer dezelfde gedachten,
die me op die stomme ideeen brachten.
Ik snij mezelf in de hoop te ver te gaan,
een stukje dichter te komen bij de maan.


Die nacht

Weggelopen van huis, diep in de nacht,
iedereen bezorgt maar niemand die er aan dacht.
Huilend op de grond, nat van de regen,
als iemand me nu dood, is dat alleen een zegen.

Er komt iemand langs, ik bedin al te trillen,
het is echt geen kwestie van kunnen of willen.
Leven is vechten, dat merk ik nu wel,
ik het echt wel maar moet eerst leren hoe het moet.


Mijn meisje

Mijn meisje heeft intens verdriet,
maar buiten mij, niemand die het ziet.
Haar verhaal gedaan me huilend verlaten,
nog altijd heeft niemand het in de gaten.

Nooit zal ze vergeten wat haar is aangedaan,
voor altijd zwijgend verder gaan.
Een lieve meid met een hart van goud,
maar een masker opgezet en een muur om zich heen gebouwd.

Groetjes Michaela.

Mooi!

Dank...Maar khad ut liever anders gehad...