Ik snap iets niet....
 

Hoi, ik snap iets niet over de Nederlandse taal.

Het is toch bij lopen: hij loopt, loopt hij en als hij loopt?

Waarom dan bij willen: hij wil, wil hij en als hij dat wil?

Ik zie dat voorkomen in mijn schoolboeken, in tijdschriften en hier op het forum bij mensen die correct Nederlands praten. Maar het is toch ik wil, hij wilt en wil jij? Stam + t? En hetzelfde bij houden, ik houd, hij houdt, houd jij?

Kan iemand mij het misschien uitleggen?

Alvast bedankt. ;)

Nederlands is een onlogische kuttaal...

Ik denk dat het een soort van onregelmatig ww is, dat vooral onregelmatig is in de tt.

Ik ben ook 'hij wilt' gewend, maar willen is blijkbaar net zo'n uitzondering als kunnen: ik kan, jij kan, hij kan. Ik denk niet dat er een andere reden voor is dan dat talen nu eenmaal uitzonderingen hebben/niet volstrekt logisch zijn.

willen is een uitzondering.

http://www.mijnwoordenboek.nl/werkwoord/willen

Oh, dus alleen een t er achter bij 'jij wilt'? Thanks. (y)

Ja.

Jij wilt..
Wil jij..

Maar dat is bij ieder werkwoord zo, lieve schat.
Jij loopt. Loop jij?
Jij fietst. Fiets jij?
Als je er een vraag van kunt maken (werkwoord vóór het onderwerp), krijg je geen -t bij de jij-vorm.

Nee, dat snap ik wel, maar ik dacht dat bij 'willen' er ook een t bij kwam bij de hij-vorm.

Ik snap ook iets niet. Waarom spel je kat met een t aan het eind, en hond met een d?

Kat heeft een hardere t dan hond?

U kan en u zal!

Het meervoud van kat is kaderen. Omdat dat al een d heeft, krijgt kat een t. Het meervoud van hond is honts. Omdat dat al een t heeft, krijgt hond een d.

Hoe het precies zit met waterratten en waterraderen, weet ik niet.

Dat is helemaal niet waar :d Spreek jij 'lont' of 'kont' anders uit dan 'hond'?

Iedereen spreekt lont en kont anders uit dan hond.

Maar om op de d/t klank terug te komen: ja, veel mensen leggen meer nadruk op een t dan op een d.

:n Auslautverhaertung, er zit geen verschil in een 't' of een 'd' aan het eind van een woord. Behalve in het frans. Of zeg je 'hond-uhh'?

Het was toch zoiets van dat een t stemloos was en een d stemhebbend en dat er in principe verschil in uitspraak zit? Net zoals bij de v en de f en bij de s en de z. Niet dat iedereen ondertussen nog evenveel aan dat verschil doet, maar het was er ooit wel.

Ja, dat is zo, maar niet als het aan het einde van een woord staat dus. Dat is de Auslautverhaertung. Ik heb drie uur declamatielessen per week, en dat is meestal in het Duits, dus ik weet de Nederlandse termen niet :bloos:
Dus ja, tussen 'lonten' en 'honden' zit weldegelijk een verschil, maar tussen 'lont' en 'hond' niet. En dat 'hond' zachter klinkt dan 'kat' is omdat de 'n' klank erg stemhebbend is en een beetje doorklinkt in de 'd'.

Jongens, dat weet ik toch allemaal wel. Ik maakte slechts een grapje om aan te geven dat taal sowieso vol onlogica zit.

Ik kreeg het idee dat ik niet serieus genomen werd. Het was gewoon een serieuze vraag. :s

Het is ook een grapje staat erbij.

Dat weet ik en daarom praat ik in de verleden tijd.

Nou ja, het antwoord is dus dat taal niet altijd logisch is, wat ik met mijn voorbeeldje wilde aantonen.

Waarom vind je het gelijkvormigheidsbeginsel onlogisch?