"Bindingsangst"
 

Meer mensen die daar last van hebben?

Dat heb ik niet alleen bij jongens maar ook bij meisjes (ben trouwens hetero). Het zit zo. Ik ben zelf nogal een type dat graag alleen is. Op mijn kamer zitten vind ik 10x leuker dan bv. naar een feestje gaan met vrienden. Vraag met niet hoe het komt.

Over het algemeen kan ik goed mijn vrienden opschieten. Zodra we iets buitenschool iets doen, dan wil ik als het ware zo min bij hun betrokken zijn. Ook deze vakantie. Een vriendin vroeg of ik met haar een keer meeging naar de stad. Ik heb daar meestal nooit zin in en de angst die er bij mij was, was dat we dan de rest van vakantie wat met elkaar zouden gaan doen. Ofwel, meer contact met elkaar. Ik ben gewend (en vind het fijn) om in de vakantie niks te doen, niet gestoord te worden, ff geen vrienden etc.
Bovendien was deze vriendin gewoon een vriendin (geen goede). Ik was dus als het ware bang dat we betere vrienden zouden worden. Zodra dat gebeurt, probeer ik zoveel contact met die persoon te zoeken. Ik probeer haar dan te ontwijken.

Bij jongens heb ik dat ook. Zodra we meer contact met elkaar hebben, probeer ik hem te ontwijken.

Vroeger had ik dat probleem ook. Het was zo erg dat ik mijn vriendschap op het spel zette. Gelukkig is het nu wel wat minder geworden, maar toch zit ik ermee.

Ik weet niet of dit geheel duidelijk is. Het uitleggen is moeilijker dan ik had gedacht :)

Bij 99% van de eenzame zielen daarbuiten is het angst .. al dan niet onderdrukt (lees: veelal als mensen het ergens niet naar hun zin hebben, komt dat omdat ze zich in een bepaalde situatie niet fijn voelen .. wat op zijn beurt meestal weer veroorzaakt wordt door onzekerheid, angst, zich vervreemd voelen, enzovoorts .. zelfs al denkt de persoon in kwestie hier anders over).

En 1% is gewoon bijzonder a-sociaal :p

Ik herken 't wel een beetje. Wel minder extreem enzo. Ik vind alleen zijn ook fijn. Maar ik doe wel vaak dingen met vrienden. Zaterdag stappen en vrijdag ook altijd iets doen. Doordeweeks normaal niet, maar in de vakanties ook nog wel een paar keer per week.

Gister zou ik samen met een vriend een film gaan kijken. Hij zou bellen als ie tijd had. En ik merkte dat ik hoopte dat ie niet zou bellen. En hij belde niet. Jippie!

Maar bij nieuwe contacten maken heb ik er meer last van. Ik zal 't proberen te beschrijven:

Stel, ik kom je tegen. Dan kan ik redelijk snel met iemand 'opschieten'. Ik heb de gave dat mensen zich bij mij redelijk snel op hun gemak voelen. Maar dan komt 't probleem. De 'tussenfase'! Zeg maar de fase tussen elkaar bijna niet kennen en bevriend zijn. Dan weet ik nooit echt wat ik meot doen. En dus probeer ik dat te vermijden.

Is dit te snappen?

Maare, vind je 't erg dat je graag alleen bent?
En hoe oud ben je eigelijk?

Over het algemeen kan ik ook goed met mensen opschieten. Het probleem dat ik (denk ik) heb is dat ik het *naar* vind om iemand de hele dag in mijn buurt te hebben. Dus de hele dag bellen, iets leuks doen etc. Verder houd ik niet zo gauw van veranderingen in vriendschappen. Een vriendin hoeft bv. niet mijn allerbeste vriendin te worden. Ik wil dat het zo blijft. Zoals het nu is. Dit heb ik overigens nog aan niemand verteld. Ik heb 4 *goede* vriendinnen met wie ik op school graag mee omga, maar buitenschool wil ik het liefst het contact met hun vermijden. Het hoeft van mij niet.

Ik vind het helemaal niet erg om alleen te zijn! Erg fijn om de hele dag op je kamer te zitten en internetten bv. :) Ik ben trouwens 16 en mijn hele leven al vind ik alleen zijn erg prettig.

Maar je hebt nooit zin om eens te stappen ofzo? :confused:
Want ik ben ook wel graag alleen maar soms wil ik toch echt mensen om me heen hebben. Heb jij dat niet?

Dit is iets wat voor mij zeer herkenbaar is. Ik hou er op zich ook wel van om op mezelf te zijn, maar ik heb er op zich ook geen bezwaar tegen om bekenden om me heen te hebben. Wel is het zo dat ik soms de neiging heb om me als het ware van de mensen om me heen af te zonderen omdat ik dan met mijn gedachten ergens anders ben. Zodra ik dat merk schrik ik als het ware op uit mijn gedachten en ben ik fysiek ook weer een deel van de groep.

Mwoah. Mijn leven bestaat echt niet uit stappen. Een keer in de zoveel tijd is wel leuk, maar regelmatig niet. Je kunt mij gerust een huismens noemen :)
Ik hoef niet perse mensen om me heen te hebben. Het is meestal wel prettig, maar dan in een groepje. Met z'n tweën bv. kan ik me soms onprettig bij voelen. Ik heb het gevoel dat ik de hele tijd aan het woord moet (als het even stil wordt bv.) en als ik in een groepje zit houd ik altijd mijn mond wel dicht. Maar goed, dit staat geheel los van de topictitel.

Dat laatste heb ik niet echt. Wel interesseren de gespreksonderwerpen die mijn vrienden soms voeren mij totaal niet. Dan ben ik weleens met mijn gedachten ergens anders, maar goed. Je moet uiteraard naar anderen luisteren, dus gedachten ergens anders probeer ik zo veel mogelijk te beperken.

Mijn ex-vriendin had dat ook heel erg. Als ik naar haar toe ging hadden we een geweldige tijd samen. Ze was vrolijk, spontaan en het ging allemaal perfect. Als ik dan haar de volgende dag op msn of aan de telefoon sprak deed ze weer wat afstandelijker. Ik wou altijd graag naar haar toekomen, maar altijd kwam het erop neer dat ze liever niet had dat ik langskwam, dus ben ook niet langsgegaan al die keren. Ik weet zeker dat ze verliefd op me was en misschien is ze dat nog steeds, toch is het uitgegaan. Mede doordat ik haar maar 1 keer in de 2 weken kon zien. Dat terwijl ze gewoon thuis was en ik ook thuis was.

Kan het me aan de ene kant wel voorstellen hoe het voor haar was, maar had toch liever gezien dat het anders was gelopen tussen haar en mij.