Hoe heb je het leuk op een camping?
 

Hoi! Ik ga over ruim een week met mijn familie drie weken naar Spanje. Ik ben nogal verlegen, kan meestal niet zo meepraten met andere adolescenten en ik stap niet gauw op ze af, maar wil eigenlijk toch wel graag leuke mensen ontmoeten en het eens gezellig hebben met anderen :)

Vakantie lijkt me een mooie gelegenheid om daar eens vaardiger in te worden. Ik was altijd gewoon met mijn ouders en broertje als we op vakantie waren maar word langzamerhand ook een beetje ziek van ze, eigenlijk, maar waar vind je nu aardige, interressante mensen (van rond mijn leeftijd of wat ouder) op een camping om mee om te gaan?

(Volgende bericht hoort er ook nog bij, beperkte ruimte in het typvakje ;|)

Wat ik zou antwoorden als iemand anders dit zou vragen is bij het zwembad of nog beter natuurlijk bij de eet/drink- en uitgaansgelegenheid van zo'n camping. Maar het is toch raar als je in het zwembad in je eentje zomaar op iemand (of een groepje) afstapt, en zo niet, wat zeg je dan?

En ik kan me niet voorstellen dat ik me op mijn gemak voel tijdens 'uitgaan', ik snap het hele principe niet en ook niet wat er leuk aan is en wat ik er zou moeten doen als ik niet 'geschuurd' of gezoend wil worden. We zitten bij Blanes in de buurt dus misschien is het wel iets om te kijken wat die massa's aantrekt qua uitgaan, maar wat doe je eigenlijk op zo'n plek?

Alvast bedankt als je me op een of meerdere fronten wijzer kunt maken ;)

Als je geschuurd wordt en je vindt het niet leuk, dan moet je gelijk heel duidelijk zijn door bijvoorbeeld een stap naar voren te doen, of wat extremer, de persoon vuil aankijken ;). Ik zou niet in Blanes uitgaan als je nog nooit bent uitgegaan, er zijn daar heeeel veel kerels ten opzichte van meisjes en een grote meerderheid van die kerels is maar op 1 ding uit: neuken. En het barry-gehalte ligt dramatisch hoog. Naja, dat kan je natuurlijk ook leuk vinden maar daar ga ik even niet van uit.

En ehm, tsja, contact leggen... het komt inderdaad raar over om zomaar op iemand af te stappen, maar wat anders kun je doen? Ik zou aanraden om gewoon te proberen zo spontaan mogelijk meteen op iemand af te stappen, maar misschien hebben anderen betere ideeën.

Dank je voor je post, en de waarschuwing wat betreft Blanes haha. Ik houd het wel bij de camping en het strand dan. En nou ja inderdaad, je kunt niet veel anders dus ik zie wel hoe het loopt. :)

Op een camping vind ik het altijd vrij makkelijk om contact te maken. Gewoon op leeftijdsgenoten afstappen en spontaan zijn/doen inderdaad.

Chicks zoeken.

Inderdaad, op iemand afstappen en spontaan zijn, initiatief nemen en niet te bang zijn om jezelf uit te nodigen ("we gaan vanavond met een stel uit!" "oh, leuk! Waar gaan jullie naar toe? Dat ken ik nog niet, mag ik mee? Lijkt me leuk!") ofzo. Je moet hier ook biet in overdrijven, maar je zult vast niet de enige Zijn die in haar eentje op een groep afstapt. Zolang je zelf ontspannen probeert te blijven en niet krampachtig gaat proberen vrienden te maken, en initiatief neemt, komt het vast wel goed!

wees lekker je eigen en ben zelf verzekert het is niet dat ze je ineens haten ofzo :P ik vind het altijd wel leuk als er weer een nieuw iemand komt om iets te doen ofzo

Ontspannen en spontaan, nou ja dat moet lukken :)

Ik vind het altijd leuk als er weer eens een nieuw iemand opduikt ja, maar ik ben bang dat ze me saai vinden, dat mensen daarom helemaal niet op mijn aanwezigheid zitten te wachten. Ik ga eigenlijk maar mijn gang totdat iemand op míj afkomt, dan weet je tenminste dat je niet 'ongewenst' bent. Maar goed, aardig zijn is niet moeilijk en dan is spontaniteit een logische tweede, dank jullie :) Als mensen je niet moeten kom je daar gauw genoeg wel achter lijkt me.

Ik weet niet of je nou al op vakantie bent, maar ik ben net terug van vakantie:P .(Jeetje wat vloogen die 3 weken om:|). En ik zat 1.5 week op een nederlandse camping! En ik had binnen no time veel vrienden:). hoe ik dat deed?

Ik ging gewoon wat op de camping rondwandelen, en dan zie je wel soms leeftijdsgenoten voetballen, tennisen weet ik veel wat. En ik ging kijken en na 5 min vroeg ik of ik mee kon doen. Nou dat was grote lol:P. Dus het is op een camping zeer eenvoudig.

Ik ben er nog ja :P Je hebt inderdaad gelijk, en het mooie is dat er eigenlijk altijd van alles te doen is op een camping! Ik heb er wel veel zin in nu. Bedankt, allemaal :)

Fijne vakantie en als het niet lukt, geen probleem! je ziet ze alleen op de camping en daarna nooit meer.

Ik ben net terug van de camping in Frankrijk, maar hoe ik mensen heb ontmoet:
1. De overburen. Gewoon mee gaan praten. :D
2. Nederlandse: ik zat op eem bankje bij de bar te internetten en er kwam een meisje met twee broertjes en iemand maakte een nederlands grapje waar ik om moest lachen en toen kwam ze naast me zitten en hadden voor de rest van de dag gepraat en me ook kennis laten maken met andere Nederlandse tieners op de camping.
3. Franse: Elke keer wanneer een bepaald frans meisje langsliep zei ze bonjour/bonsoir en ik ben enig ogenblik bij haar groepje gaan staan en raaktem aan de praat.

Gewoon op mensen toestappen, zou ik zeggen. :)

Diamera, laat je even weten hoe het ging? Ik ben benieuwd!

ik ben ook terug van een camping waar veel jongeren waren. Ik heb ook met veel mensen vrienden gemaakt, en sommige van mijn leeftijd kon ik al, want die wonen 1 straat verder. :facepalm: 2000 km rijden en je komt dezelfe tegen als waar je woont.
maar even ter zaken:

1. ik heb met de overburen gepraat, gebadmintont (nou ja de kinderen ervan)
2. een tweeling die zich hadden opgegeven voor een vossenjacht, en vroegen of ze bij mij mochten zitten alsof het leek dat zij bij ons hoorden, later heb ik nog veel dingen samen met hen gedaan.
3. nederlandse jongens die wat van me wilde, maar daar heb ik alleen mee gepraat en duidelijk gemaakt,dat ze iemand moesten zoeken.
4. de nederlanders die in de dezelfde rij de camper hadden als wij.

Met enig spoor van schaamte moet ik zeggen dat ik geen enkel contact heb gemaakt, ondanks de vele bemoedigende tips. Ik lijk niet automatisch spontaan op mensen te kunnen afstappen of ze aanspreken, tenzij het wel moet of zich een gelegenheid voordoet. Ik durf gewoonweg niet, rondom mensen lijk ik als het ware te verstijven, wat vaak pas een beetje wegebt bij de eerste vriendelijkheid of beleefdheid van de andere kant.

Er was bijvoorbeeld op een dag een paar meter naast ons op het strand een tiental Nederlandse jongeren, waarvan door gewijs en heisa over wie ´zijn naam moest vragen´ duidelijk was dat enkele meisjes daaruit een jongen hadden gespot. Toen uiteindelijk een drietal naar de betreffende jongen toerende, keerde er even later eentje om naar het groepje, roepend of er iemand van hen Frans sprak want dat bleek hij te zijn en er liep al een ander geïrriteerd terug met de mededeling dat hij geen woord Engels sprak. Mijn vader zei: 'Hey jij kunt ze helpen, loop er naartoe!' en ik zit me heftig af te vragen waarom ik dat niet gewoon gedaan heb, het had op zoveel manieren leuk kunnen uitlopen en wat zou ik blij geweest zijn op die manier te kunnen helpen.:) Maar op het moment zelf durfde ik écht niet, denkend dat ze me opschepperig of een bemoeial zouden vinden.

En zo doe/deed ik eigenlijk op school, bij mijn bijbaantje, zelfs op straat als iemand passeert merk ik dat ik niet durf op te kijken en voel ik mijn gezicht al verstijven. Ik voel me vrijwel altijd slecht op mijn gemak met aandacht in de vorm van bekeken of aangekeken worden maar ben daarnaast vaak overtuigd dat mijn aanwezigheid alleen maar storend, overbodig of bemoeierig is. Ook ben ik bang rare dingen te zeggen, vreemd of zelfs vervelend te worden gevonden, zelfs al bij het plaatsen van dit bericht maak ik me zorgen of dat het niet vermoeiend of aanstellerig klinkt. Meestal lijkt het me dan veel beter om maar niets te zeggen of doen en zo gebeurt dat ook, tot ik dan later terugdenk over wat ik wel niet had kunnen zeggen of doen en me schaam dat ik me weer stil en onzichtbaar heb gehouden.

Alles bij elkaar resulteert dat in dat ik altijd toch maar liever in mijn comfortabele eentje blijf zitten/dan maar beter niets zeg/op een afstand blijf, tenzij er iemand naar MIJ toekomt. Het lijkt tegelijkertijd wel prima in mijn eentje, ik voel me toch maar ellendig en tekortschietend tussen anderen, maar ook bespottelijk dat ik niet eens in staat ben tot normale sociale interactie, en ik vraag me af of ik niet al het leuke van wat mensen te bieden kunnen hebben mis. Ik vind het zo vervelend en stom ook als ik erover nadenk, maar op het moment zelf slaat eigenlijk automatisch mijn gedrag om, waar ik in ieder geval op vakantie hoopte te beginnen me daar overheen te zetten. Zo dat is me wel een post, maar een erg fijne vakantie was het verder wel hoor ;)