Gedicht
 

Wat vinden jullie ervan? Ik houd niet zo van dichten, behalve als ik één enkele emotie heel sterk voel, heel intens. Dit gedicht schreed ik toen ik ergens erg teleurgesteld over was.

Het sterke idee te hebben dat je gaat falen.
Dat datgene waar je zo voor had geboden, zo op had gehoopt
Dat dat te mislukken valt.

Datgene waar je stiekem bang voor was
Maar waar je toch geen rekening mee hield.
Het kon niet. Onmogelijk.
Dat dat kon gebeuren.

Die klap in je gezicht. Tranen die je uit in een Mona-Lisa glimlach. Woede die je wel wil uiten zonder boos te worden.
Het onmogelijke
Dat dat het gene is wat je van jezelf niet kon vragen.

De diepte waar je door gaat. Slechts grijsheid en een enkel stukje zwart.
Geen uitweg mogelijk.
Dat dat mogelijk was.

Later dan de hoop om te hopen
Hetgeen dat je doet beginnen
Kleur op te bouwen in jou hel.
Datgeen dat van jou lach een sprankelend geluk maakt.
Dat dat het was, het blok dat je over moest...

Dat dat ooit jou redding zou worden.

Ik ga nu (nog) niet je gedicht helemaal lezen, maar ik ga 'm wel even verplaatsen naar DoP want daar horen de gedichten! :Y

Okkii!