moet ik hier eerlijk in zijn??
 

Ik ben een hele tijd gestopt met therapie omdat het een heel stuk beter ging en ik zelf in staat was om het laatste stukje alleen te doen, we hadden afgesproken als het niet lukte dat ik weer terug zou komen.
het was me gelukt om het laatste stukje alleen te doen en m’n zelfmoordgedachtes uit m’n hoofd te zetten.

Ik kreeg na een paar maanden weer een mail met de vraag hoe het met mij ging en ik zei goed (dat was ook zo)

Maar nu heb ik weer een afspraak gemaakt om te beginnen met een volgend onderdeel namelijk meer zelfvertrouwen.

Maar nadat we een afspraak hadden gepland ging ik me een week daarna weer helemaal down voelen.
En ik kreeg uiteindelijk weer de zelfmoordgedachtes terug
En de oorzaak en onderwerp zelf zijn niet mijn favoriete onderwerpen.

Elke keer als we het er weer over hadden moest ik mijn tranen wegdrukken.

Maar nu is mijn vraag moet ik er weer eerlijk in zijn?
En als ik het gevoel heb dat ik moet huilen moet ik dan ook gewoon gaan “huilen”?

Wat ook het probleem is, is dat ik mensen heel slecht kan vertrouwen (alleen één goeie vriendin)
En ik sowieso niet graag over mezelf praat!!


Heeft iemand misschien tips en opmerkingen of hoe ik dat het beste kan aanpakken??

Xx een onzeker meisje

hee

Ik moet zeggen zelf loop ik niet bij een therapeut maar mijn vriendin heeft dat wel gedaan ( we hebben al ruim 3 jaar een een groot gedeelte daarvan was ze nog in behandeling)
zij had vaak ook deze twijfels, en zij vertelde dan ook niet alles.
Wat ik daarvan heb gemerkt is dat je er niet veel mee op schiet. therapie wil alleen goed werken als je eerlijk bent over wat er in je hoofd en je leven speelt. Daarnaast zal je therapeut waarschijnlijk niet zo verbaast zijn dat je zulke gedachtes weer terug krijgt. Van zulke dingen ben je niet zomaar van af.
Als je wil gaan huilen moet je dat gewoon doen, het is meestal het beste als je al je emoties kwijt kan dan, anders blijf je er mee zitten en voel je je alleen maar vervelender. (ik weet niet of het helemaal voor jou geld maar was bij mijn vriendin wel zo)

niemand praat graag over zich zelf over zulke onderwerpen. Maar je therapeut is wel de gene die weet hoe die er mee om moet gaan en er is om jou te helpen. Dus ik zou gewoon eerlijk zijn en als je naar je therapeut gaat een doos tissues mee nemen. dan kan jij je gevoelens kwijt en kan je therapeut je zo goed mogelijk helpen.

vriendelijke groeten Frank

Hoi, ik kan me goed voorstellen dat je het moeilijk vind om er over te praten maar wees vooral eerlijk tegenover de therapeut. Als je dat niet doet heb je alleen je zelf er mee. En schaam je niet om je emoties te tonen. Sterkte!(y)

Bij een therapeut hoef je je nooit te schamen, dingen te verbergen of proberen iets in te houden (huilen maar ook gewoon frustratie/woede). Dat zijn die mensen gewend en daar zijn ze voor. Het voelt voor jou onnatuurlijk, je zegt dat je slecht mensen vertrouwt maar dat is helemaal niet zo 'uniek', best veel mensen hebben dat idee over zichzelf en dat vertrouwen is iets wat je echt moet leren. Als je gewend bent je zwakke momenten niet te delen, voelt het gek om dat opeens wel te doen maar juist je therapeut is iemand waarbij je lekker kan oefenen en iemand die je kan helpen je gedachtes op orde te zetten. Wat kan helpen is van tevoren wat dingetjes op papier te zetten, houd je een dagboek bij? Eventueel kun je voorlezen of laten lezen.

Als je niet eerlijk bent tegen je therapeut, dan kan deze je natuurlijk ook niet goed helpen. Gewoon eerlijk zijn en je nergens voor schamen, want dat is nergens voor nodig.

Ik denk dat de combinatie 'beroepsgeheim' en de man/vrouw zo goed mogelijk zijn/haar werk laten doen het beste idee is. Je therapeut mag er toch niets over zeggen tegen anderen, dus 'lekker' los gaan en alles er uit gooien. Waarschijnlijk ben je niet de ergste in de behandelcyclus (en anders moet je maar denken: mooi leermoment voor de therapeut) dus maak je daar geen zorgen over. Je therapeut is opgeleid om met je problemen om te gaan, niets vertellen (of delen niet vertellen) zorgt er alleen maar voor dat jij niet geholpen bent en je therapeut ten onrechte denkt dat het goed gaat.

Ik wil beginnen met: hatstikke goed dat je in therapie gaat en je probleem wilt oplossen,

alleen:
Zolang je niet helemaal eerlijk bent, weet de therapeut ook niet wat er allemaal echt in je omgaat, en kan hij/zij je dus ook niet op de juiste manier helpen, je kunt doen alsof alles goed gaat, maar daar ga je van binnen dan misschien vanzelf kapot aan, of in iedergeval helpt het je niet.

Ik zou als ik jou was echt eerlijk zijn, ook al is dat soms moeilijk, dat begrijp ik, echt!
en dat in het huilen, dat herken ik heel goed, het is vervelend, maar ik heb geleerd, dat het niet altijd slecht is om te huilen, het lucht vaak op, en soms kun je daardoor uiteindelijk dingen beter verwerken/afsluiten,

En je hoef ook niet alles te vertellen, zeg gewoon eerst dat je je weer zo rot voelt, begin gewoon klein, en dan kun je vanzelf, als je de therapeut misschien ook wat beter kent, misschien wel meer (persoonlijke) dingen vertellen,

heel veel suc6!

aiek

nee want mensen onder de 18 moeten alles aan hun ouders vertellen

helemaal niet. als je een hele goede band hebt met je ouders dan is het fijn als je alles bij hen kwijt kunt, maar niet iedereen heeft die luxe. Dus je móet niks. De hulpverlener overigens ook niet, die heeft zwijgplicht, ook ten opzichte van ouders.

Inderdaad, ouders hoeven niet alles te weten. Soms maar beter ook. Je kunt natuurlijk discussiëren over hoe belangrijk het is dat ouders alles weten, maar er bestaat geen verplichting. Integendeel.

Dat vind ik wel heel erg vreemd, mij is vertelt dat ouders op de hoogte moeten zijn. Ook vertelde ze dat het tegen de wet is om ouders buiten te sluiten. Ik moest een soort contract tekenen dat er ook gesprekken met mijn ouders en mij samen moesten zijn. Om te kijken hoe het nu met mij gaat enz.

Hoewel ik niet op de hoogte ben van de wetten en regels hierachter, is wat je hierboven zegt niet hetzelfde als 'alles aan je ouders' vertellen. Je ouders moeten bijvoorbeeld denk ik wel weten dat het slecht/slechter/beter gaat, maar niet ieder detail dat jij als geheim beschouwt, hoeven zij te weten. Gerelateerd is bijvoorbeeld briefgeheim; jouw ouders mogen je post niet zomaar openmaken.

nouja wettelijk gezien ben je als je ouder bent dan 12 al niet meer verplicht om álles aan je ouders te vertellen, laat staan dat je behandelaar dat mag. Vanaf je 16e mag je behandelaar zelfs alleen als het niet anders kan (bijvoorbeeld als het gevaarlijk kan zijn als hij/zij niets zegt) zonder jouw toestemming iets vertellen aan je ouders.

Er zijn instellingen die het als behandelvoorwaarde stellen dat je ouders ook alle informatie krijgen. Maar daar moet je dan zelf ook toestemming voor geven, bijvoorbeeld in de vorm van dat contract dat je hebt getekend.

oke ik voel me nu best een beetje genaaid, ik werd half gedwongen dat te tekenen xD

Ik kan het me voorstellen. Deze overeenkomsten staan denk ik los van wat wettelijk verplicht is of mag... Als je er zelf immers mee akkoord gaat, zal je er aan gehouden worden.