zelfmoord, kindermishandeling
 

De tijd, heelt alle wonden
Zouden ze huilen als ze konden
Hij stierf zo onverwacht
Sprong uit het raam, in het midden in de nacht
hij viel neer op de plantenbak
Met een afscheidsbrief in zijn zak
hij werd dagelijks door zijn moeder geslagen
Om liefde hoefde hij niet te vragen
Hij mocht tegen niemand iets vertellen
Dus van binnen zat zijn moeder hem steeds dieper te kwellen
Tot hij op een dag
In het leven geen nut meer zag
En hij midden in de nacht het raam opendeed
En de koude winterlucht in zijn gezicht sneed
Hij zong zijn favoriete lied
Waarna je sprong, tot hun groot verdriet
Ze vonden hem een geweldige jongen,niks mis
Nu zitten ze hier, op zijn begrafenis

Dat was een buzz kill....

Maar mooi geschreven.

Ik heb hem iets aangepast waardoor ik vind dat hij beter loopt en hem met dikgedrukt commentaar neergezet!

Mooie gedicht alleen dit klink mij meer in de oren als gedwongen rijm. Je wilt iedere zin laten rijmen met de volgende. Dit hoeft niet want een gedicht is meer dan rijmende zinnetjes!

Groeten,
Liefdesvraag

Heb je wel eens een krant gelezen, en vlak daarna een romantisch boek? Dat is allebei een heel ander soort tekst, en dat komt omdat het krantenbericht puur de feiten beschrijft, terwijl het boek ingaat op de omstandigheden, hoe het gebeurde, smaakte, wat merkten de personen. Een kort krantenberichtje over een lijk dat ergens in een sloot is gevonden zal je waarschijnlijk niet zoveel doen, maar als iemand er een spannende detective over schrijft lig je misschien wel wakker omdat je je afvraagt wie hem vermoord heeft. Of misschien schrijft iemand er een goed liefdesverhaal over, en moet je huilen als hij doodgaat. Het ene roept dus veel meer emoties op dan het andere.
Hoe komt dat? Dat is een best wel belangrijke vraag, omdat dat eigenlijk je doel is met een gedicht: emotie opwekken. Daar zijn heel veel manieren voor, die ik je nu niet allemaal ga uitleggen, maar heel basaal: zorg ervoor dat de lezer begrijpt wat je bedoelt. 'Hij werd dagelijks geslagen' is heel sneu voor het arme kind, maar wij kunnen ons er niets bij voorstellen.
Invoelbaar wordt het pas, als je gaat vertellen wat die jongen dan voelde. Deed het pijn, en waar? Wat zag hij als hij werd geslagen, de vlammende ogen van zijn moeder, het jezusbeeldje aan de muur, het witte plafond met gele piesvlekken? Een huis met een jezusbeeldje, daar kunnen wij, onwetende lezers, zich wel wat bij voorstellen. Of een plafond met piesvlekken. Dat maakt het levend, maakt de pijn echt en invoelbaar.
In een goed gedicht doet de dichter dat: hij schrijft niet, hij omschrijft. Het boeit mij niet zoveel of hij dagelijks geslagen wordt, het boeit mij hoe dat gebeurt. Je hoeft het 'dagelijks slaan' niet eens te noemen. Omschrijf het.

(Goed Emmeke Em naamzoek, kom er maar in. En maak je verhaaltje dat je elke keer copypaste sticky.)

Kusjes!

mooi gedicht!