overbezorgde ouders
 

Daar ben ik weer eens. Zit met een probleem en kon me even geen andere website bedenken om advies te vragen, dan deze. Ik ben geen scholier meer, maar dat is hoop ik toch niet erg?:o
Hoewel ik al lange tijd driftig op zoek ben naar een huisje, zit het gewoon niet mee. Ik woon nog bij mijn ouders. De ruimte en het gebrek aan vrijheid beginnen mij steeds meer te benauwen, ik voel me helemaal niet meer zo prettig in het huis waar ik al mijn hele leven woon. Maar het ergste vind ik nog mijn beperkte vrijheid.
Ik heb me in de afgelopen jaren, door mensen die ik heb leren kennen, ontwikkeld tot een ruimdenkend en open persoon. Als ik alleen thuis ben dan ga en sta ik waar ik wil en blijf ik ook rustig bij mensen logeren of ga een avondje uit o.i.d. Maar zijn mijn ouders thuis dan heb ik altijd met hen rekening te houden. Ik ben 26, maar ze willen nog steeds precies weten waar ik heen ga en hoe laat ik thuis kom etc. Ik ben ze het antwoord misschien niet verschuldigd maar zij hebben het gevoel dat ze wel het recht hebben om te weten waar ik heen ga en met wie etc. Het onderwerp ligt erg gevoelig en ik denk dat als ik er de discussie over aan ga, ze dingen gaan zeggen die mij pijn zullen doen waarna de drempel om de deur uit te gaan nog hoger wordt.
Onlangs heb ik een leuke jongen leren kennen en ik wil een nachtje bij hem blijven slapen...maar daar hoef ik echt niet bij mijn ouders mee aan te komen...die krijgen een hartverzakking. Ik ben al dagen aan het broeden op een goed smoesje om een nachtje van huis weg te blijven, dat is toch eigenlijk idioot? wat kan ik het beste doen?

Waarom kan je niet eerlijk zeggen dat je een leuke jongen hebt ontmoet en dat je bij hem gaat logeren? Waarom krijgen ze daar een hartverzakking van? Ik zou heel blij zijn als mijn volwassen dochter van 26 een leuke jongen heeft leren kennen die ze graag beter wil leren kennen. Je ouders geven je je vrijheid pas echt als jij die ook opeist, anders zien zij geen reden om te veranderen. Dus wees gewoon eerlijk, je geeft zelf al aan dat ze je het heus niet kunnen verbieden.

Ik neem aan dat ze dan dingen zeggen als dat je (nog) niet volwassen genoeg bent, als je die discussie aan zou gaan?

In elk geval, ben je weleens vaker een nachtje weg, naar gewone vrienden? Na een feestje op de bank crashen, etc? In dat geval kun je het eerst benoemen als logeren bij 'vrienden' of 'een vriend', en later pas specifieker uitleggen. Je kunt aangeven wat je doet, maar het steeds een stapje minder gedetailleerd maken. Zo gaat dat meestal bij ouders als kinderen volwassen worden, wat stapsgewijs minder betrekken. De stap van bij hém slapen hoeft dan nog niet aan de orde te zijn, maar eerst gewoon zeggen 'met vriendinnen de stad in', 'ik blijf straks slapen bij die en die vrienden', dan naar 'ik denk dat ik vannacht daar blijf, maar weet het niet zeker', etc. Daar gaat wat tijd overheen, maar is wel het best om ze te laten wennen aan dat jij toch echt je eigen leven leidt. Het alternatief is een goed gesprek erover hebben, wat dan waarschijnlijk uitmondt in zo'n venijnige ruzie. Je kunt zelf het beste aanvoelen of die nog te vermijden is, of dat dat een onbegonnen zaak is.

Waarom ben je het huis nog niet uit?

Zijn je ouders gelovig, als ik vragen mag?

Aan de ene kant snap ik je ouders ook wel.
Zij zijn geen hotel waar je eet en slaapt wanneer het jou uitkomt.
Ik denk dat veel ouders vinden dat wanneer je nog thuis woont zij ook wat te zeggen hebben over je,
en eigenlijk ook wel een beetje terecht vind ik.
Het is logisch dat je rekening moet houden met je ouders, je woont er ten slotte niet alleen.
Als je zo graag alleen rekening wilt houden met je zelf waarom woon je dan nog thuis.

Dit, onder andere. Wat ik niet helemaal snap is dat je nog niet uit huis bent, verder vraag ik me af wat je bedoelt met de zin Als je zo graag uit huis wil en je ouders zeggen dingen die je pijn doen, wil je toch alleen maar meer uit huis? Als je graag uit huis wil, moet je gaan, wat je ouders ook zeggen. Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om te accepteren voor ouders, maar op een gegeven moment moeten zij je ook loslaten. En wat dat betreft ben ik het helemaal eens met Pluis, alleen als jij die vrijheid opeist, kunnen zij je die vrijheid geven.

Dit ben ik niet met je eens. Het is natuurlijk geen hotel, maar het is niet eerlijk om van je 26-jarige dochter te vragen om over alles verantwoording af te leggen. Het is geen klein kind meer en op deze manier wordt Moon nooit zelfstandig. En rekening houden met kan ook inhouden dat je even laat weten dat ze geen rekening hoeven te houden met jou met eten of laten weten dat je twee nachten niet thuis slaapt. Dat is heel iets anders dan verantwoording afleggen omdat je ouders te panisch zijn om je los te laten, want daar lijkt het op. Ik was 22 toen ik uit huis ging en legde al minstens een jaar of vier, vijf geen verantwoordling meer af - ik zei dat ik uit zou gaan en dat ze morgenmiddag geen rekening hoefde te houden met eten. Daarnaast stuurde ik wel altijd een smsje dat ik niet thuis sliep, om te voorkomen dat mijn ouders zich 's ochtends zorgen zouden maken als ik niet thuis zou komen.

Heb je een baan? Want als dat zo is snap ik niet waarom je niet allang weg bent daar.

Mijn schoonouders wilden ook weten waar we heen gingen en hoe laat we thuis kwamen, toen wij daar een paar weken noodgedwongen inwoonden. Ik vond het vanuit hen gezien wel logisch, maar vond het ontzettend irritant. Toch bedoelden ze het niet verkeerd, ze zijn gewoon jaren gewend geweest dat ze moesten zorgen voor hun kinderen en daar zitten bepaalde gewoontes bij. Ik denk dat dat voor een deel ook gewoon bij ouders hoort.