Elke dag vechten tegen jezelf/ zelfmoord
 

hey, ik ben een 17-jarige pddnos'er.. Ook is er pas een depressie vastgesteld. Ik wilde dus even iets zeggen. Anyway niks om aandacht te zoeken of wat dan ook maar ik heb zelfmoordgedachtes. Als het aan mij lag bleef ik de hele dag in mijn bed liggen. Ik wil ook gewoon dood. Maar ik snap niet waarom andere er zo moeilijk over doen, ik wil dit gewoon niet meer. Ik wil niet elke dag tegen mezelf vechten. Ik ben me ervan bewust dat er mensen van me houden, maar ik kies nu al 5 jaar voor andere. Door tegen die gedachtes te vechten, wanneer mag ik nu voor mezelf kiezen. Ik kan dit gewoon niet meer! Ik geef het op. Waarom mag je niet kiezen voor zelfmoord?

Hoe kom je erbij dat het niet "mag"?

Omdat mensen dan verbaast reageren en alles doen om me tegen te houden..

Heb je al hulp (gezocht)? Want misschien kan een psycholoog je bijvoorbeeld in zoverre helpen dat je leven weer leuk wordt, dan hoef je de mensen om je heen (en vooral je ouders) niet zo verschrikkelijk veel pijn te doen en heb je tóch je probleem opgelost.

Je spreekt het uit en dan krijg je automatisch te horen dat je het niet moet doen. Mensen zullen er altijd tegen zijn.

Maar je hebt inderdaad wel hulp nodig, als je dat nog niet hebt. Wellicht is er iets hormonaals niet helemaal lekker of kun je met wat hulp bij het nadenken ontdekken dat je een veel fijner leven kunt leiden. Ga naar de huisarts en praat over wat je voelt, of anders een vertrouwenspersoon op school ofzo, zodat je richting krijgt bij goeie hulp ontvangen in de toekomst.

Als je het gewoon doet kunnen ze je ook niet tegenhouden.

Maar het lijkt me logisch dat ze je niet gaan aanmoedigen. Als je het echt wilt is het echter wel gewoon een keuze die jij "mag" maken, maar misschien moet je het dan niet van de daken schreeuwen, want dan is er inderdaad een (grote) kans dat ze je tegenhouden.

Ik denk trouwens niet dat je het echt wilt en gewoon hulp moet gaan zoeken, zoals Lusi al zegt.

Hoewel ik het op zich wel met je eens ben, weet ik niet of het een goed idee is dit 'aan te moedigen', als je begrijpt wat ik bedoel.

Er zijn een heleboel mensen die in de tienertijd denken over zelfmoord. Er verandert een heleboel, er is een hoop sociale druk en het is de periode dat de meeste mensen (voor het eerst) in aanraking komen met depressiviteit. Ik kan me voorstellen dat als je constant in gevecht bent met jezelf dit erg uitputtend kan zijn, en zelfmoord dan een oplossing lijkt.

Echter, het is ook iets wat veel mensen onderschatten. Hoewel jij dat ongetwijfeld niet doet, wil ik je toch vragen na te denken over het volgende. Zelfmoord plegen is geen kwestie van "de knop om en je bent dood". Het is daadwerkelijk een actie die je moet ondernemen, met enorme consequenties. Er zijn verschillende manieren om het te doen. Allemaal vergen ze een hoop moed en is er een goede kans op (heel veel) pijn en lijden. Daarnaast is er ook nog de kans dat het mislukt. Je zou het kunnen overleven, maar ernstig gewond kunnen raken. Misschien niet gewond, maar maanden (jaren?)lang pijn hebben. Je kunt ontdekt worden, zowel voor je poging als erna. Wellicht redt iemand je. Anderen zullen op dat moment ook weten wat je gedaan hebt en op een andere manier naar je kijken. Je constant in de gaten houden. Wellicht ben je fysiek niet eens meer in staat een tweede poging te doen nadat de eerste mislukt.

Zelfs als het je lukt, heb je nagedacht, écht nagedacht over wat de gevolgen voor anderen zijn? Hoe je ouders zich voelen als ze je dood vinden op de grond? Je lichaam levenloos zien liggen door de gevolgen van je zelfmoordpoging? Hoe je vrienden en vriendinnen zich voelen als ze horen dat je niet meer leeft? Hoe erg ze je zullen missen? Hoe enorm kwalijk het ze zichzelf zullen nemen dat ze je niet hebben kunnen stoppen? Wat voor een enorme gevolgen het op iemand kan hebben die jou net na de zelfmoordpoging vindt? Je wellicht probeert te redden? Hoe diegene zich voelt als dat mislukt? Zichzelf wellicht zal verwijten?

Heb je nagedacht over waarom zelfmoord voor jou zo'n aantrekkelijke optie is? Is het omdat je denkt dat je dusdanig verrot voelt, dat je het gevoel hebt dat dit altijd zo zal blijven en nooit meer zal veranderen? En als dat zo is, denk je dat er helemaal niks is, geen enkele kans is dat het wellicht positief zou kunnen veranderen? Voor de meeste mensen is het namelijk een periode dat ze zich zo voelen, iets dat uiteindelijk beter wordt. Door hulp te zoeken, door veranderingen in hun leven, wellicht door een relatie te krijgen. Denk je echt dat dit voor jou compleet onmogelijk is, zo dusdanig onmogelijk dat dit de enige uitweg is?

Je zegt dat je weet dat er mensen zijn die van jou houden, maar houd jij ook van hun?

Denk alsjeblieft na over deze zaken, voor je een beslissing maakt. Ik raad je aan om hulp te zoeken, zodat je jezelf beter kunt voelen dan je nu doet. Zelfmoord is ultiem gezien een optie voor iedereen, maar het is niet de makkelijke weg die sommige mensen denken dat het is. Beschouw het als een allerlaatste optie, iets wat je kunt doen als je al het andere geprobeerd hebt. Wellicht kun je voor het zover komt wel iets veel fijners vinden.

Ja ik ga binnenkort hulp krijgen, maar ik weet niet of ik er wel uit wil komen :bloos: Mijn wereld is nu zo klein en veilig. Ik ben bang voor de grote boze wereld achter me die ik nu niet zie. Plus dat alle psychologen die ik tot nu toe ontmoet heb, behoorlijke k*t mensen zijn. Ze vertellen dingen aan mijn ouders die ik helemaal niet wil hebben, vergeten belangrijke dingen en zeuren aan je kop. Ik heb ook wel gemerkt dat ik uiteindelijk het allemaal zelf moet oplossen, psychologen helpen je wel maar het is niet dat zij je echt kunnen genezen. Dat moet je zelf doen. Ben bang dat me dat niet lukt :(

Psychologen zijn net mensen, sommige zijn goed, sommige zijn slecht, sommige zijn aardig en sommige niet. Als het goed is mogen ze dingen die jij ze vertelt niet aan je ouders vertellen, tenzij ze denken dat het van dusdanig belang is dat als ze het niet vertellen, je een gevaar bent voor jezelf of anderen. (geloof ik, ik weet dit niet zeker)

Uiteindelijk ben jij de enige die dingen in je leven kunt veranderen. Als jij niks wilt, kan geen enkele psycholoog, psychiater, of wie dan ook veel voor je doen. Als je dat wel wilt kunnen ze je erbij helpen. Dan nog komt er een stuk inzet bij kijken, maar ze zijn er met een reden. Ze kunnen een groot verschil maken. Als jij een bepaalde psycholoog niet fijn vindt, of niet vertrouwt, kun je wellicht naar een andere gaan?

Misschien moet je juist een keer voor jezelf kiezen en niet voor anderen? En dan heb ik het niet over zelfmoord, maar over goed voor jezelf zijn, dingen doen die jou gelukkig maken enz.
Psychologen kunnen helpen natuurlijk, maar uiteindelijk blijft het jouw leven met jouw keuzes.

Dat is precies waar een psycholoog je juist bij helpt? Het kan heel confronterend zijn er met een ander over te praten, maar het is tenminste wel constructief.

Dit is inderdaad zo, maar ik kan het heel goed begrijpen als ts het moeilijk vindt om hier met een psycholoog over te praten. En vooral als je een psycholoog hebt waar je je niet bij op je gemak voelt schiet je er meestal weinig mee op.

bedankt voor jullie reacties! ik heb er wel wat aan :) waarschijnlijk is de sleutel mezelf wat beter leren kennen, zodat ik weer wat plezier in me leventje krijg.

Zou je eigenlijks ook willen vertellen waarom je dit wilt doen?

Zoek afleiding en doe leuke dingen.

Waarom ik dat wil doen?

Omdat ik nu zeg maar als een soort zombie leef. Ik ben er wel maar ik leef niet. Als het aan allemaal aan mij ligt, doe ik gewoon de hele dag niets. Mijn emoties werken om een of andere reden ook niet meer zo goed. Als nu bv iemand zou overlijden die ik erg mocht. Zou er waarschijnlijk zoiets gebeuren van 10 seconde wow en erna oh oke ik heb het nu geaccepteerd. en als er iets vrolijks gebeurt word ik er niet blij van.

Het ligt waarschijnlijk aan de manier hoe je denkt. In mijn familie zit ook pddnos & borderline, zelf ben ik ook depressief geweest. Maar heb heel veel van die tijd geleerd. Je moetkijken naar de dingen die je wel hebt, je had het veel slechter kunnen treffen dsn nu, denk daaraan. Praten met een vertrouwenspersoon/psycholoog helpt ook, maar het moet ook vanuit jouzelf komen. Ga leuke dingen doen en maak lol in het leven, want terwijl jij van je leven af wilt is er vast iemand op de wereld die een moord voor jouw leven doet! Kop op meid & even doorzetten want er komen betere tijden

Je naam zegt't

ik denk ook wel is na over de dood maar zelfmoord nee, nieuwsgierigheid zal dan de enige rede zijn.

zelfmoord is en blijft altijd je eigen keuze.. en niemand zegt dat het niet mag, sommigen zeggen dat het niet mag omdat ze je niet/nooit kwijt willen

net als ieder ander in de wereld mag/moet jij er zijn, jij bent belangrijk voor iedereen om je heen.
ik heb zelf ook jaren lang gevochten voor mezelf ook door zelfmoordgedachtes maar na 4/5 jaar ben ik er zo goed als vanaf!

wees blij met wie je bent, JIJ bepaalt zelf wat je met je leven doet, JIJ bepaalt zelf welke woorden je van anderen binnen laat

JIJ DOET ERTOE!! JIJ HOORT OP DEZE WERELD!! (als god niet had gewild dat jij er was, was jij er nooit geweest) EN ZIJN ALTIJD MENSEN DIE OM JE GEVEN, AL LIJKT HET SOMS VAN NIET, ALS LIJKT ALLES SOMS ZO ONTZETTEND ZWART ER KOMT ALTIJD EEN EINDE MET EEN MOOIE BLAUWE LUCHT!! GEEF HET NOG EEN KANS EN GEEF AUB NOOIT OP!! jij hoort hier en jij bent het waard!!

mag ik zeggen... het klinkt misschien heel radicaal maar als je niet gelukkig bent met je leven zo.... ga dan weg... verander het, als je toch van plan bent om zelfmoord te plegen kan je beter iets anders proberen... ga naar Brazilië verhuizen WAT DAN OOK doe iets wat je altijd al hebt willen doen... Het is miss eng maar dat is zelfmoord ook. Denk erover na

Het feit dat je hier komt om dit te zeggen is al goed! Niks is beter dan erover praten. Ik begrijp je pijn, ik heb zelf jarenlang nogal als een zombie geleefd. Weinig sociale contacten en ik zat buiten school om bijna altijd thuis. Ben nooit echt suïcidaal geweest maar ik heb er wel over nagedacht, hoe makkelijk het zou zijn als het leven gewoon ophield. Wat interessant is, is dat deze gedachten meteen verdwijnen als het wel weer even goed gaat. Dat is wat mij deed beseffen dat het dus wel anders *kan*, en ik dus wel gelukkig *kan* zijn. Ben je het daar niet mee eens? :)

Lieve reacties hier :) ik weet dat mensen het erg vinden als ik het toch doe. @kwartel ik ben het zeker met je eens, Het is wel herkenbaar wat je zegt.
Maar ik ben zo verschrikkelijk bang voor het leven, volwassen worden en school. Het is echt heel zwaar om altijd met angst rond te lopen. Na deze top vakantie voel ik me gelukkig wat beter! (Op het snijden na)

ik vind dit een heel moedig en eerlijk verhaal (y)

Zoals je zelf zegt, je moet het (helaas) zelf doen, maar het gaat in een wisselwerking met je omgeving, maar ook dat kun je zelf in de hand hebben. Er zijn mensen die je kunnen helpen, ik bedoel dan niet psychologen, want die kennen je leven niet. En je zult misschien ook nooit op díe manier tegen ze praten zoals je dat tegen iemand zult doen die je leven wel kent, zoals je moeder en dergelijke. Je ouders of vrienden kunnen je wel helpen jouw leven wat gelukkiger te maken, zodat je je ook daadwerkelijk gelukkiger gaat voelen, misschien dat dat helpt? Ga desnoods na of er een maatschappelijk werker (die vaak toch wat zachter in omgang zijn) op jullie gezin gezet kan worden. Het is wel zwaar die stap te nemen, maar hoe vertrouwd dat kleine en veilige wereldje ook is, je zult er toch een keer uit moeten komen. Ook al vind ik 'moeten' een beetje een woord dat iets je verplicht te doen, kan dit ook in fases. Don't worry, dat is misschien zwaar, maar daarna wordt het beter. Probeer het op z'n minst. Niet geschoten is altijd mis. Is dit het geval, is er altijd weer een weg terug. Ik wou dat ik het beter kon verwoorden, maar goed.

Edit: Wat mij heeft geholpen is dat er iemand was van wie ik veel hield (nog steeds houd), die mij gewoon uit dat wereldje trok, in dit geval mijn vriendin. Een hele simpele oplossing, maar er is dan iemand op wie je je vast kunt 'klampen' als de heat een beetje te hoog wordt. Rustig aan risico's nemen, sámen met iemand, voelt veel veiliger, omdat je diegene hebt ontmoet terwijl je nog in dat kleine, veilige wereldje zat.

Ik herken mezelf enorm in je verhaal, toen ik ook jouw leeftijd had. Weet je wat het is? Zolang je in zo'n stomme depressie zit, blijf je het zo voelen en zien alsof de dood de enige uitweg is. Zo'n depressie gaat echter meestal weer over en dan merk je, hee.. het was de depressie, niet echt ikzelf die dood wilde. Dan toch, iedere keer als er weer een depressie op je pad komt begint het verhaal weer van voren af aan.

Klinkt niet echt hoopgevend misschien, maar wat ik ermee probeer te zeggen is dat je je nu wel voelt alsof je dood wilt, maar dat dit komt omdat je depressief bent. Niet omdat je het ook echt wìlt. Natuurlijk kan niemand je tegenhouden als je zou besluiten uit het leven te stappen. Toch daag ik je uit om je af te vragen waarom je het wil. Zijn er helemaal geen positieve dingen? Echt niet? Geen leuk liedje dat je op de radio gehoord, iemand die naar je glimachte onderweg.. En zelfs als dat niet zo is.. depressies gaan ook weer over. Als iemand je maar de juiste handvaten geeft om er weer mee om te gaan. Ik hoop ook niet dat ik iemand voor de voeten stoot door te schrijven over bijvoorbeeld zo'n simpele glimlach.

Ik weet ook wel dat je dingen zo zwart kan zien, dat zo'n glimlach niet binnenkomt. Het gaat me meer om het besef dat ze er wel zijn. je moet ze alleen weer willen zien, willen toelaten. En soms gewoon beseffen dat je een echte depressie moet doorstaan. Er zit een einde aan, dat vanzelf komt. Vaak met hulp, praten, medicatie.. maar als je zelfmoord zou kiezen, ontneem je jezelf de kans daarop.

Liefs,

Droomvlucht

heel fijn om te horen dat ik niet de enige ben die hier last van heeft :) Het is echt verschrikkelijk zwaar om de stap eruit komen te nemen. Er komt vrijdag iemand bij me thuis die me gaat helpen met van wat wil ik nu eigenlijk in de toekomst. Als ik dat weet heb ik een soort van doel in mijn leven.
@Droomvlucht wat je vertelde over dat de depressie je zelfmoordgedachtes geeft, ben ik het niet helemaal mee eens. Als ik een gelukkigere dag heb lig ik erna 's avonds in mijn bed en wil ik weer dood.
Mijn vriendje zegt dat ik dit me allemaal in mijn hoofd haal. Omdat ik nu weet dat het depressie heet moet ik last hebben van die gedachtes. (dat kan ook wel waar zijn) Want ik leef nu bijna stressloos. Ik doe niets voor school, ik heb wat mensen waar ik in de pauzes bij kan zitten. (het zijn niet echt vrienden want ik ben nogal stil door het rot voelen) Voor de rest doe ik gewoon niets.

maar je kan best depressief zijn ook al gaat alles om je heen goed.

ik snap zelf je gedachtes niet en je mag zelfmoord plegen maar ik weet zeker dat je er achter af spijt ga hebben een raad pluk de dag met een lach en probeer je leven niet op te geven je kan het vechten tegen jezelf ook positief inzien bijvoorbeeld dat je sterkste meid van de hele wereld ben. sterkte

dank je wel :) serieus ik vind die reacties hier echt superlief :$

Wat toevallig,

Nooit gedacht dat ik iemand tegen zou komen die in dezelfde situatie zou hebben gezeten dan mij.

Ik heb ook autisme, maar weleenswaar geen pddnos, wel heel veel mensen hebben het die ik ken.

Het belangrijkste wat je beschrijft is je 'veilige wereldje'.

Waar, begrijp me niet verkeerd, niet altijd in kan blijven zitten.
Je hebt te maken met de maatschappij die autisme of een veilig wereldje niet om kunt/wilt gaan.
Ook ben ik depri geweest, maar, zoals de andere mensen ook zeggen, zelfmoord is het niet waard. Het is moeilijk om uit depressie te stappen, helemaal met (een vorm van) autisme. Ik hoop dat je de juiste hulp aangeboden krijgt en dat het een stuk beter met je zal gaan. Veel meer kunnen wij praten als brugman, want je zal het toch zelf moeten doen, hoe moeilijk het ook is.