PWS meer niveau geven?
 

Hallo allen,

ik en mijn 3 andere PWS-partners zijn van plan om ons PWS (6VWO) voor scheikunde en biologie doen over maagzuurremmers te doen. Nou was ons plan om het zuurbindend vermogen en de werkingsduur ervan te onderzoeken (scheikunde), en verder meer onderzoek te doen naar het maagzuur zelf (biologie). Nou is het zo dat dit onze scheikundedocent wat te makkelijk lijkt, en dat het aan ons is er 'niveau aan te geven'.
Weet iemand hoe wij dit dus op voldoende niveau zouden kunnen krijgen? Want we zouden niet onbewust een te makkelijk PWS maken.

---> algemene schoolzaken

Wellicht een vergelijkend onderzoek erbij met verschillende remmers?

Dan bedoel je door te verschillende remmers met elkaar te vergelijken en te kijken welke als beste uit de bus komt? Misschien op verschillende aspekten, onder andere zuurbindend vermogen en werkingsduur, testen?

Ja. Dan ga je in ieder geval dieper op de stof in en kun je een analyse doen van prijs/kwaliteit en meest-gebruikte stof. Wellicht kun je ook wat vakliteratuur erover opzoeken.

Ja, vakliteratuur hebben we sowieso wel nodig, voordat we echt beginnen.

Al een zoekstrategie? :p

Je zou ook het effect van maagzuurremmers op de activiteit van pepsine (dus in feite het eiwitverterend vermogen) kunnen onderzoeken. Omdat pepsine een pH optimum heeft van, ik dacht, 1,5-2, ligt het in de lijn der verwachtingen dat de werkzaamheid van dit enzym met gebruik van maagzuurremmers verminderd is. Door bijvoorbeeld een stukje hardgekookt ei (dat je van tevoren afweegt) toe te voegen aan een oplossing met een normale maag-pH + pepsine en aan een oplossing met normale maag-pH (HCl) + pepsine + maagzuurremmer, x aantal uur laten incuberen (op een graad of 38) en dan het stukje ei opnieuw wegen en kijken of er verschil is. Dit is natuurlijk wel heel simpel, maar om je even een idee te geven :p

Ook: de effecten van overdosis op kleine knaagdieren.

Dat is ongeveer de helft van je hele verhaal. En dan die literatuur onderlnig vergelijken (dus meerdere bronnen per feitje!), en na je onderzoek dat terugkoppelen aan de literatuur.

Om de proef zelf wat uitgebreider te maken kun je kijken naar invloed van temperatuur (wat als iemand koorts heeft?). Ook kun je alternatieven beredeneren voor de bestaande middelen en weer met de literatuur checken of die bestaan. Je gaat toch wel op molecuulniveau kijken naar de maagzuurremmers, toch?

Dat zou na een beetje aanpassing en uitwerking inderdaad wel een onderdeel van ons PWS kunnen worden. :)

Hmm... daar ben ik niet echt weg van, maar kom maar op met verdere ideeën ;).

Ja, we gaan sowieso op molecuulniveau hiernaar kijken. Ik heb recentelijk iets gevonden over middelen die de aanmaak van (overtollig) maagzuur tegengaan, en daarvan wist ik nog niet dat dat die bestonden. Die zouden we bijvoorbeeld ook kunnen vergelijken met 'reguliere' maagzuurremmers (neutraliserende middelen) en misschien met eventuele natuurlijke maagzuurremmers (daarover moet ik nog informatie opzoeken).

Daarmee heb je denk ik mooi onderzoek in handen!

Dat is ook interessant! Maar hoe zou je dat willen gaan doen, als ik vragen mag? Ik denk namelijk dat dat best wel heel moeilijk is om in een reageerbuis te bepalen, want zowel H2-antagonisten (ranitidine, cimetidine, etc) als protompompremmers (omeprazol, pantoprazol, etc.) werken door te binden aan een bepaalde structuur in cellen van de maagwand, waardoor de maagzuurproductie wordt geremd.

Zou ik mogen vragen wat nou precies H2-antagonisten zijn? Zuurbindende middelen, zoals Gaviscon?

Nee, gaviscon is een antacidum, dwz. het neutraliseert het maagzuur, zonder dat het de productie ervan beïnvloedt. H2 antagonisten (histamine-2-receptor antagonisten) doen dat wel (net als protonpompremmers). Maagzuur wordt geproduceerd in de zogeheten pariëtale cellen van de maagwand; de belangrijkste stimulator hiervoor is histamine. Histamine komt op zijn beurt weer vrij uit een ander soort cellen (EC cellen), in respons op bijvoorbeeld rek van de maagwand, de aanwezigheid van eiwitten in de maag, maar ook de geur/aanblik van eten. Als histamine vrijkomt, bindt het aan de H2-receptor op de pariëtale cel, die dan maagzuur zal gaan produceren. H2-antagonisten binden aan de H2-receptor, waardoor ze die blokkeren voor histamine en de cel dus minder maagzuur afgeeft. De maagzuurproductie valt niet helemaal weg, want er zijn ook andere stoffen (zoals acetylcholine en gastrine) die dat kunnen stimuleren, maar geen van hen is zo sterk als histamine.
Daarnaast heb je dus ook nog protonpompremmers. De protonpompremmers zijn veel sterker dan H2 antagonisten en kennen dus ook wat meer bijwerkingen. Hun werking is eigenlijk heel simpel: ze blokkeren de protonpomp in de pariëtale cel, die verantwoordelijk is voor de uitscheiding van het maagzuur.

Je kan ook nog even hier kijken: http://en.wikipedia.org/wiki/Parietal_cells, of gewoon even googelen/naar de bieb gaan en een fysiologie boek halen. Succes ;)

Als ik dat zo lees moet het inderdaad vrij moeilijk zijn om daarvan de werking te vergelijken/onderzoeken/bepalen in een reageerbuis. Ik zoek nog even verder:).