Nooit goed genoeg..
 

Ik word helemaal gek, ik kan gewoon niets goed doen, er is altijd wel iets fout..

- als ik al mijn huiswerk maak: je zit de hele avond boven, ook niet gezellig, als je zolang over je huiswerk doet kun je beter afstromen misschien (mama)
/ als ik mijn huiswerk niet maak krijg ik op school gezeur met leraren, en haal ik slechte cyfers en: je bent ongemotiveerd en doet gewoon niets voor school (mama)

- als ik luister naar de problemen van mijn vrienden, voelen zij zich beter, maar soms zijn deze zo erg dat ik er zelf niet van slaap.
/ als ik niet naar hun problemen luister en ze probeer te helpen, voel ik me slecht en ben ik een slechte vriendin, en ik wil ze gewoon graag helpen omdat ze mijn vrienden zijn en ze mij ook vaak helpen..

- als ik aankom noemen ze me vreedzak, als ik afval lijd ik aan anorexia
/ als ik huil ben ik zwak, als ik me inhoud ben ik laf
- als ik zeg wat ik ergens van vind ben ik arrogant
/ als ik er niets van zeg laat ik over me heen lopen

- als ik mijn mobiel uitdoe onder het leren, kunnen vrienden me niet bereiken als dat echt nodig is
/ als ik mijn mobiel niet uitdoe, kan ik me niet concentreren en haal ik weer onvoldoendes en krijg ik op mn donder

ik voel me zo rot, ik wil het zo graag goed doen..

hoe kan ik het toch beter doen, zonder anderen te kwetsen of te minderen?

wtd?

Je moet het niet goed doen of beter doen, je moet het op jouw manier doen in het leven. En mensen zoeken die daarmee kunnen leven en je waarderen. Wat bereft je moeder: wijs d'r eens op haar tegenstrijdige opmerkingen. Zeg dat ze een keuze maakt.

Ik heb geleerd om mijn schouders op te halen en te doen waar ik mezelf goed bij voel. Je moet je niet altijd aan willen passen aan anderen, dan loop je jezelf voorbij.

Tsja, wat leer je hiervan? Dat ook volwassenen vaak geen idee hebben van wat ze graag willen. Met zulke tegenstrijdige signalen is het lastig om het goed te doen, dus dan moet je doen wat je zelf denkt dat goed is. Verder denk ik dat er in alle situaties een gouden middenweg te vinden is.

- Als je moeder wil dat je gezellig bent, plan je daar x avonden in de week voor in, zolang dat kan met je huiswerk. Je kunt sowieso gewoon aan je moeder vragen wat zij zelf belangrijker vindt op zo'n moment. Soms is het ook maar gewoon zeuren om het zeuren.
- Je moet blijven luisteren naar de problemen van je vrienden, maar tegelijkertijd relativeren en ervoor zorgen dat het niet jouw problemen worden. Als het echt mis gaat, stuur je ze door naar mentor / afdelingshoofd / politie / kindertelefoon / maatschappelijk werker / psycholoog. Desnoods ga je zelf mee, dan kun jij ook meteen jouw informatie kwijt, is je hart ook daarmee gelucht.
-Over 'wie je bent', dus eten, emoties en uitgesprokenheid: het eerste is denk ik niet echt serieus. Wat je emoties betreft moet je doen zoals je bent en niet voor anderen veranderen. Als je ergens wat over wilt zeggen, kun je dat misschien tactischer doen zodat je minder arrogant lijkt maar tegelijkertijd niet over je heen laat lopen? Met een net wat andere woordkeuze kun je vaak veel bereiken.
- Tijdens het leren zet je je mobiel gewoon uit. Als er écht een probleem is, wordt de huistelefoon wel gebeld of iets dergelijks. De kans op 'echt nodig' is maar heel klein, vaak zijn het meer kleine dingen die je vrienden heel belangrijk vinden omdat ze graag wentelen in zelfmedelijden.

Je zult altijd mensen kwetsen of ze zich benadeeld laten voelen. Dit hoeft alleen niet aan jou te liggen. Soms zijn mensen gewoon zeikerige aandachtshoeren die gewoon even hun momentje van gelijk hebben willen. Daar moet je je niet teveel van aantrekken. Ik denk dat je voor jezelf moet proberen om onderscheid te maken tussen wat gemeend en gespeeld is, tussen wat echt nodig is en wat wel even kan wachten. Dan krijg je daarmee meteen wat meer rust in je hoofd en weet je beter hoe je op deze situaties moet/kunt reageren.

Klinkt als lichtelijk overdreven puber-probleempjes. Het gaat allemaal wel over meid.

-

Toch heeft dat echt wel te maken met de puberteit en troost je: het gaat vanzelf weer over :). Natuurlijk heeft de een meer problemen dan de ander, maar omdat je puber bent trek je dingen veel meer aan. Niet om je probleem te bagatelliseren, maar probeer dingen niet perfect te doen, een onsje minder mag ook.

Als je overigens echt het gevoel hebt dat het niet goed met je gaat, vraag dan wel op tijd hulp aan bijvoorbeeld de vertrouwenspersoon op school.

Ach, alles gaat voorbij. Dit ook. Reverend heeft gewoon gelijk hoor. Tenzij het gaat over strafbare feiten waar je meer dan twee jaar gevang voor krijgt, is dit denk ik gewoon waar je de rest van je leven op moet voorbereiden. Welkom in de wereld! Met Kerst kun je altijd nog een mooie, hoge boom uitzoeken :o

-

Ik heb je serieus genomen, en je reageert er niet op. Als je niet te horen krijgt wat je wil, en dan reageert met 'jullie snappen het niet, gooi maar op slot', dan kom je inderdaad erg puberaal over. Heb je er weleens over nagedacht dat een boodschap die vervelend is om te horen, niet per se gelogen is?

-

De benaming 'aanstellerige puber' is natuurlijk niet leuk, maar kun je je voorstellen dat je het over een paar jaar heel anders ziet? Ik praat weleens met groepen meisjes van jouw leeftijd over hun studiekeuze, en dan zeg ik ook: de kans is klein dat over vijf jaar je nog steeds dezelfde kleding wil dragen, dezelfde jongen leuk vindt, en ook je studiekeuze is dus lastig om nu al te bepalen. En geloof het of niet, in jouw geval is de kans ook groot dat je de zorgen die je nu hebt, over een paar jaar erg grappig vindt, of misschien wel een beetje genant. Reverend zegt niet dat je je aanstelt, maar dat het wel over gaat. Daar zit een groot verschil tussen (al bedoelde hij waarschijnlijk dat verschil niet want laten we eerlijk zijn, het is een flapdrol).

Je hebt gelijk, niemand weet hoe jij je exact voelt, maar we kunnen je wel erop wijzen dat het wel weer over zal gaan en je dingen anders ziet. Zo kan het ook zomaar gebeuren dat je over een paar jaar beseft dat je toch wel érg veel bent bezig geweest met wat anderen nou van je wilden, en niet wat je zelf echt wilde doen. Enige wat jij nu, nu je je rot voelt, kunt doen, is proberen tegen jezelf te zeggen dat het niet zo erg is en wel over gaat, en toch meer achter je eigen dromen aan gaan.

Mijn (eerste) reactie was inhoudelijk, constructief en serieus. Er is genoeg dat je er mee kunt doen. Ik denk wel dat Reverend gelijk heeft als hij zegt 'gaat wel over meid'. Overigens, als je nu dramatisch er om gaat doen, bevestig je wel het vooroordeel ;)

-

That's the spirit!

't is balen dat het nooit zo makkelijk om iets te doen wat 'goed' is voor alles en iedereen. Uiteindelijk maken de keuzes die je maken hierin jou wel als persoon. Er is niks goed of fout in die beslissingen die je moet maken, alleen ben je misschien 'perfectionistisch' gericht naar "ik moet het goed doen" en is het lastig hierover te zetten, maar maak je geen zorgen en probeer jezelf te zijn zonder te twijfelen of je nou iets goed doet of niet;)

Wat minder geven om wat anderen vinden en willen, gewoon doen wat voor jou het beste is ;) En als dit mensen boos maakt dan zijn ze de moeite ook niet waard. Zou helemaal tegek worden als we altijd maar naar iedereen Ja en Amen moesten zeggen zodat hun zich beter voelen. In het leven zal je nog veel vrienden en vijanden maken dus zal er niet te lang bij blijven hangen

^haha

Ongeacht of je dit nou speciaal hebt zitten zoeken of al op je PC had staan voor dit soort gevallen, epic :D