Relatie met ouders gaat niet langer
 

Hallo,

Ik ben 15 en denk er steeds vaker over om weg te lopen van huis. Mijn ouders begrijpen mij niet en maken alleen maar ruzie met elkaar en met mij. Wie is wel eens weggelopen van huis of denk hier ook aan?

Weglopen van huis lost niets op. Dan verplaats je het uitpraten van het probleem alleen maar. Buiten dat gaan ze zich zorgen maken over waar je bent etc.

Het beste kun je gewoon naar ze toe gaan en zeggen: pa ma ik wil is serieus praten over wat me dwars zit, en dan samen met hun kijken naar een oplossing.

Dat heb ik al heel erg vaak geprobeerd, maar niets helpt.
Ik ken iemand waar ik naartoe kan, die mij wel opvangt. Dat heeft hij bij meer mensen gedaan. En die heeft hij geholpen met kamertraining enzo.
Ik denk er echt heel erg vaak aan.. Maar weet niet wat ik moet doen. Praten gaat echt niet meer:(

Dat is makkelijk gezegd als je in een "normaal" gezin opgroeid

Waarom is jouw situatie zo anders?

Haai
Balen dat het thuis niet leker gaat! maar wat de andere zeggen is wel zo: je maakt de problemen echt niet kleiner als je weg loopt! Tuurlijk heb ik er ook over nagedacht om weg te gaan, maar als ik kijk tussen nu en een half jaar geleden is er echt veel verandert. Ik had toen ook veel gekloot, en nu is het super gezellig thuis! Probeer gewoon discussies te voorkomen, en doe aardig tegen je ouders. Ik snap dat eht moeilijk is als ze dat neit zijn tegen jou, maar ze zullen na een tijdje toch zoiets hebben van: dit verdient ze neit laten we aardiger doen! Veel succes voor vragen mail je me maar! De ruzie tussen je ouders is absoluut niet leuk, maar daar kan je niks aan doen. Als je voelt dat je enorm kwaad wordt, ga dan ff naar de kamer, doe een muziekje aan en probeer rustig te worden! Van een schreeuwende puber wordt geen enkele ouder blij..
Success! X

en ik zie nergens in je openingspost dat je al talloze keren hebt geprobeerd te praten met je ouders, dus dat kan ik niet ruiken. Vervelend dat dat ook niet helpt. Misschien professionele hulp van buitenaf?

Wat gebeurt er dan als jij op een rustig moment op kalme toon zegt dat er dingen je nogal dwarszitten en je er graag over wil praten? Ik wil niks bagatelliseren, maar volgens mij vinden alle pubers dat ze niet in een "normaal" gezin opgroeien. Daarnaast, hoe zou je een "normaal" gezin omschrijven? Bestaat dat überhaupt?

is er een leraar die je vertrouwd? dit klinkt misschien raar maar er zijn leraren die er alles aan doen om je te helpen. En ze zullen je echt niet tegenhouden als je uiteindelijk wel wegloopt (als je het de goede leraar vertelt) Ik heb ooit gehoord dat je als je een leraar iets vertrouwelijks vertelt ze het niet door mogen vertellen tenzij jij daarmee instemt.

Waarom weglopen? Ga gewoon op jezelf wonen zodra daar de mogelijkheid toe is.

Dat vermeldt ze later toch?

Dat is een oplossing op lange termijn, een termijn van twee à drie jaar.
Het is mogelijk om op je 16e al alleen te wonen, maar ik denk niet dat deze ouders dat graag zien gebeuren.
Ze heeft nu een oplossing nodig. Nu. Anders zou ze niet zo wanhopig en radeloos zijn om deze post op te stellen.

Hoe verleidelijk weglopen ook is, TS, ik denk niet dat dat de beste keuze is. Er zijn andere manieren om je ouders te confronteren met je ongelukkigheid thuis.
Ik heb jarenlang in jouw situatie gezeten en momenteel -ik ben 17- gaat het veel beter.
Het is ook een proces dat tijd vraagt.
Je bent nu 15, nog een puber: een periode waar het in alle gevallen botst met de oudjes, in sommige gevallen natuurlijk meer dan andere, zoals bij jou.
Wat bij mij bijvoorbeeld hielp mijn ouders tot de realiteit te confronteren, was niet weglopen, maar gewoonweg vaak van huis weg zijn, of at least: van je ouders.
Na school tot het avondeten, 's avonds nog een paar uurtjes bij je vrienden zitten, desnoods bij je buurvrouw, vaak op je kamer zitten.
Als je vraagt of dit mag, (niet het laatste voorbeeld dan :nono: ) gaan ze zich na verloop van tijd afvragen waarom je per se uit huis of weg wil, en dan is het je kans om eerlijk te zijn: ik vind het in een ander huis of in mijn kamer gezelliger dan hier, dan ben ik even verlost van de negativiteit dat zich in ons huis, onze woonkamer afspeelt (of in andere woorden :rolleyes: ) je moet er natuurlijk ook bij vermelden waar het probleem zit, anders kunnen ze geen oplossing bieden
Maar goed, deze manier werkte bij mij. Waarom? Ik zei niet meer letterlijk dat de situatie moest veranderen (deze manier werkt niet bij alle mensen, blijkbaar ook niet bij jou en je ouders) maar ik zocht situaties op die verschilden van mijn situaties, die beter waren voor mij, en dit liet ik wel weten aan mijn ouders. Ik liet weten dat ik in die situatie elders gelukkiger was, en niet bij hen in de buurt
Zo kwamen zij tot inzicht dat ik echt niet gelukkig was thuis en zo probeerden ze langzamerhand, in een stijgende lijn, de thuissituatie voor mij verdraagzamer te maken, zonder dat zij zich er slecht bij zouden voelen.
Als je merkt dat het gezelliger wordt thuis, dan begin je ook vaker minder weg te zijn, dus vaker thuis. Op deze manier merken je ouders ook dat je het thuis steeds aangenamer begint te vinden, en dit geeft hen dan ook een boost om meer hun best te doen.
Zo, ik garandeer je niet dat dit bij jou ook werkt, jouw situatie is anders, jouw persoonlijkheid, jouw ouders en hun persoonlijkheid, enzovoort.
Maar ik zou zeggen:
give it a try.

Dit gebeurt met elke puber...

:D

Overigens heb ik nooit overwogen om weg te lopen.

Wat is 'kamertraining'?

ja, daar zeg ik toch ook niks over?

Bedankt voor al jullie visies en ideeën. Op mezelf gaan wonen zit er voor mij niet in, ben nog leerplichtig en kan die kosten niet betalen. Op school heb ik geen leraar waar ik mijn hart kan luchten. Profesionele steun heb ik al, want ik loop op dit moment bij de psychiater en slik geen medicatie. Mijn ouders vinden altijd als ik praat dat ik een betweter ben en mij niet moet bemoeien met hun.
Kamertraining is training als je op kamers wilt. Je wordt geholpen aan een kamer in een huis met meerdere jongeren en er zijn leidinggevenden aanwezig om je te helpen met alles waar je hulp bij nodig hebt.

Gisteren weer een aanvaring gehad thuis.. En weglopen naar mijn kamer, daar kan ik niet rustig van worden. Ik zorg eigenlijk al vaak dat ik gewoon niet thuis ben..

Nu is het vakantie en mijn ouders werken, heerlijk rustig dus, nu ook niet de behoefte om weg te gaan, maar na t eten zal ik weer naar buiten gaan.

Een gezin waar niet constant ruzie is, waar ze normaal met elkaar kunnen praten, zonder dat er gelijk ruzie komt..*zucht* Ik droom er vaak van..

Kan iemand mij nog helpen met een idee om toch weg te komen thuis?

Ik denk dat je je eigen situatie (net als veel pubers, jij niet Uitzicht) redelijk overschat qua dramaniveau, en die van anderen onderschat. Het is niet voor niets dat het beeld van pubers is dat er veel woordenwisselingen zijn, tegendraads doen, gekibbel met ouders.

Je bent 15 jaar, wil je op je 15e uit huis gaan dan moet je verdomd goede redenen hebben. Een route die meer vruchten zal afwerpen is leren omgaan met je ouders

Ook ik had vrijwel dagelijk ruzie en kon niet normaal met mijn ouders praten. Dat lag voor een deel aan mij en voor een deel aan mijn ouders, ze hadden geen idee hoe ze niet elke keer voor drama konden zorgen of respectvol een gesprek aan konden gaan.

In die jaren heb ik veel afstand gehouden van mijn ouders, een andere oplossing was er niet echt. Probeer ervoor te zorgen dat je niet elke ruzie met ze aangaat, pick your battles. Toon af en toe ook een goede kant, al gaat dat tegen je gevoel in (dat ze het dus niet verdienen).

Ik snap wel dat het niet DE oplossing is, maar heb echt alles al geprobeert:(

Luister je ook wel eens naar je ouders, waarom maken ze ruzie? Waarom worden ze boos op jou, wat verwachten ze van je en hoe verschillen die verwachtingen met wat jij doet? Kun je daar wat aan veranderen? Wat verwacht jij van hen en hoe verschillen je verwachtingen met wat zíj doen? Zijn jullie verwachtingen van elkaar wel realistisch?
Als het echt geen optie is om met ze in gesprek te gaan, schrijf dan een brief ofzo. Het is vervelend als er constant ruzie thuis is omdat er dan ook moeilijk een goed gesprek te voeren valt, maar als jullie er omheen blijven draaien en geen begrip voor elkaar opbrengen (dat moet van twee kanten komen) dan verbetert er ook niks.

Hoevaak heb je met je ouders om de keukentafel gezeten om te praten, op een moment dat er géén direct drama was? Hoelang heb je het maximaal volgehouden je geduld te bewaren? Hoe vaak ben jij behulpzaam en vriendelijk gebleven? Het voelt alsof je alles al hebt geprobeerd, maar er is altijd nog ruimte om nog ietsje aardiger te zijn, toch nog een nieuw volwassen gesprek aan te gaan. Daar zit dus geen maximum aan.

Voor het geval dit een serieuze vraag is: Kamertraining is een variant van "begeleid wonen," waarbij de begeleiding intensiever is. Je zit dan meestal in een huis met meerdere jongeren voor wie het niet mogelijk is om thuis te blijven wonen en wordt dan een periode begeleid tot je eventueel zelfstandig kunt gaan wonen.

@TS: het is overigens niet per se een pretje om kamertraining te krijgen. Mijn beste vriendin heeft dit een tijdje gedaan en zij werd juist helemaal gek van het gebrek aan vrijheid en kwam erachter dat, hoewel het bij haar ouders thuis bijna niet uit te houden was, ze daar toch meer vrijheid had. Met andere woorden: ze kon weg wanneer ze daar zin in had en hoefde zich niet aan allerlei regels en tijden te houden, terwijl ze dat juist wél moest tijdens de kamertraining. Je geeft nu zelf aan dat je zoveel mogelijk weg bent wanneer je ouders thuis zijn. Ik neem aan dat je naar vriendinnen gaat en zo? Houd er wel rekening mee dat mócht je begeleid gaan wonen, je dat allemaal niet zo makkelijk meer kunt. ;)

Thanx voor de info! (maar ik weet al hoe kamertraining is;)) Mijn vriendin heeft dit namelijk ook gedaan, maar heeft nu wel een eigen plekkie.. Dat zou ook mijn drijfveer zijn, mijn eigen plek als ik 18 ben..

Jullie zijn allemaal zoooo aardig, super bedankt, het helpt mij zeker!

Ik zou allereerst kijken of je de situatie thuis leefbaar kunt houden door jouw kamer te kunnen beschouwen als jouw personal space, waar je tot rust kan komen en waar je niet zomaar gestoord gaat worden. Je schrijft eerder dat dit tot nu toe niet kan, dat je niet rustig wordt van naar jouw kamer gaan. Ik denk dat als je dat wel kan worden, je al een stukje lont uit het kruitvat haalt.

Verder is de beste manier om (vroeg) uit huis te gaan simpelweg gaan studeren. Ik weet niet in welk leerjaar je zit in de HAVO, maar als je op je 17e klaar bent is het niet ondenkbaar dat je dan al een kamer zoekt. Er zijn meer zeventienjarigen die al op kamers gaan. Verder is het natuurlijk een kwestie van erbij werken en zorgen dat je jouw deel kunt betalen. Op een gegeven moment komt daar de stufi-lening bij en natuurlijk een bijdrage van je ouders (onderhandelen als je geen ruzie hebt ;) ). Het wordt natuurlijk niet het makkelijkste leven, maar het is te doen. Ondertussen kun je je best bekwamen in allerlei dingen die je als zelfstandige sowieso moet doen. Koken, de was doen, boodschappen, jezelf onder je kont schoppen om te studeren en zorgen dat je nog geld hebt aan het eind van de maand.

Als zelfstandige-in-training zul je wellicht je ouders er een plezier mee doen als je voor ze kookt. Misschien verbetert dat jullie relatie ook wel. Zo niet kun je altijd nog denken 'spoedig, ouders van me, spoedig...'

Dit was een serieuze vraag, ik had nog nooit van dat woord gehoord. Ik stoor me nogal aan de toon die jij meent aan te moeten nemen tegenover mij, ik vind het ronduit bizar hoe jij alles wat ik post in twijfel trekt. :|

Nou nou, je moet toch toegeven dat je een aantal zeer twijfelachtige posts hebt gemaakt op L&R met advies aan mensen dat vrijwel nergens op sloeg. :P

Maar sorry als je ik beledigd heb, hoor. ;)

Ik ben zelf ooit op mijn 15e weggelopen. Ik had een brief geschreven dat ik op deze manier niet met hen kon omgaan, maar die had ik niet open op mijn bureau gelegd. Door de voordeur naar buiten, niet dichttrekken, want dat zouden ze horen. Ik had niks meegenomen, buiten mijn tas en een boekje met adressen en telefoonnummers van vriendinnen, het was dan ook geen weloverwogen beslissing, meer een opwelling na de zoveelste ruzie. Aan mijn voeten had ik Dr. Martens, zonder kousen. Ik had het plan om naar school te lopen, 15km verderop, want het was opendeurdag en er zouden leraren en vriendinnen zijn bij wie ik terecht kon. Om te vermijden dat mijn ouders me meteen zouden zien, nam ik een omweg door het bos en ging daar door mijn enkel. Op die verstuikte enkel en met blote voeten heb ik nog 10km gelopen tot ik bij het huis van een vriendin kwam. Daar heb ik aangebeld en haar ouders hebben me toen naar de school gebracht. Daar heb ik mijn verhaal gedaan bij mijn beste vriendin en haar moeder (een lerares) en die laatste besloot dan mijn ouders te bellen dat ik terecht was. Ze waren niet kwaad, vooral ongerust eigenlijk.

Lang verhaal in het kort: Slecht voorbereide en nutteloze weglooppoging ^^

Ik had ook behoorlijk veel ruzie met mijn ouders op die leeftijd. Ik hield van alternatieve kleding, droeg hangsloten om mijn nek, wilde me opmaken en van dat soort dingen. We hadden veel discussies over uitgaan en zelfs gewoon ergens naartoe gaan. Ik was te jong voor dit en te jong voor dat en meer van dat soort dingen. Ik voelde me als Neil Perry in Dead Poets Society, onbegrepen door strenge ouders.
In feite kan ik me nu weinig meer herinneren over echte ruzies. Het was vooral tiener-drama. En ja, als je jong bent, is het ontzettend vervelend dat je ouders streng zijn en dat je naar hen moet luisteren, maar na je tienerjaren is er nog zat tijd om te doen waar je zin in hebt en heb je iets meer levenservaring zodat je de dingen die niet zo slim zijn, tenminste laat. Als mijn ouders me hadden laten doen, had ik waarschijnlijk volgestaan met tatoeages en piercings en of dat tatoeages zouden zijn waar ik nu nog gelukkig mee was geweest? Daarnaast ben ik blij dat ik een goede opvoeding heb gehad.

Ik zie je hier niet in detail treden, ik kan dus niet oordelen wat jouw situatie is, maar het is niet abnormaal dat ouders streng zijn en niet met je willen discussiëren over dingen als uitgaan. Ik kan alleen maar zeggen dat je redelijk moet blijven en als je iets wil, je moet voorbereiden met goede argumenten (dat moet ik nog steeds als ik ze wil overtuigen van een of andere gril die hen zou kunnen beïnvloeden :D). Als je volwassen met de situatie omgaat (en daar valt weglopen niet onder), dan is de kans groter dat ze sneller zullen beseffen dat ze wel met je kunnen praten en met dingen vertrouwen (en als je dat voor mekaar hebt, verpest het dan niet. 1 uur is 1 uur, niet 5 na 1).

Succes iig.

Nee, dat moet ik niet toegeven, het is dan ook typisch dat je al eerder zulke opmerkingen maakte en als ik er inhoudelijk op inga, je niet meer reageert. Accepteer eens dat niet iedereen sociaal wenselijke antwoorden geeft maar dat sommige mensen het anders zien en proberen te helpen vanuit hun oogpunt.

Excuses geaccepteerd, ik neem aan dat het nu niet meer zal voorkomen (y)

Een normaal gezin bestaat niet en is voor ieder gezins lid niets meer of minder dan een (on)bewust streven.
Weglopen levert alleen maar meer problemen op. Het zal je misschien de aandacht opleveren van je ouders. Maar vergeet niet dat jij hun dochter bent. Iedere ouder met gezond verstand, en ook het grotere deel van de ouders zonder gezond verstand, zien hun nageslacht als het mooiste wat er is, ookal laten ze dat niet altijd blijken.
Ze hebben het beste met je voor, probeer dat te beseffen. En probeer met dat besef opnieuw een gesprek aan te gaan.

Helaas, zet dat maar uit je hoofd want dat gaat er niet in zitten. In geen enkel gezin is er nooit ruzie en er zijn in elk gezin wel momenten waarop er mensen chagrijnig zijn zodat een rustig gesprek voeren bijna onmogelijk is. Zo is het nu eenmaal.

Ik heb gisteravond het ijs gebroken.. Gepraat met mijn ouders over de hele situatie. Ik heb me volwassen opgesteld, maar kreeg er kinderachtig gedrag voor terug.. Ik ben een snotneus en moet me nergens mee bemoeien, hun huis, hun regels.. So far for trying!

*zucht*

Was het wel echt een rustig moment? Waarmee dachten ze dat jij je bemoeide? En wat heb jij gezegd?

Omdat niet iedereen het zelfde is. Als ouders gewoon totaal geen verstand hebben en je maar laten rond dwarrelen in huis, ruzie maken met jou of met elkaar. En er niet geleerd wordt met elkaar te praten, kun jíj wel willen praten, maar dan kun je net zo goed tegen een muur gaan staan praten want het helpt toch niets.

True. Maar er bestaat ook zoiets als té ver gaan. Het kan erger zijn dan even zo'n puber versus ouder kwaaltje.

Ik heb gezegd dat ik niet lekker in mijn vel zit door alle spanningen en ruzies in onze familie.. Dat was de druppel zeg maar..

Ik heb contact met iemand die mij mss kan helpen, maar het heeft tijd nodig.

Wat is het resultaat van die druppel? Problematiek vooral tegen jou gericht, of gebeurt er ook iets productiefs?

Inderdaad, prblematiek op mij gericht.. Alles is ineens mijn schuld ofoz?!?!?

Beetje jammer en kinderachtig. Ik geloof niet dat 'volledige schuld' bestaat.

Stap na Jeugdzorg, vaak kunnen ze je plaatsen in een begeleidend wonen traject. Verder zou ik het hele weglopen verhaaltje maar laten vallen, zowel jij als degene die jouw onder z'n hoede neemt zal in de problemen komen, zo geraak je alleen maar dieper in de shit. ;)
-
Sorry, ik zie zojuist dat het begeleidend wonen traject al een het woord is gekomen, misschien alsnog een optie om naar Jeugdzorg te stappen?

Jeugdzorg schijnt één groot drama te zijn. Ik heb er maar weinig ervaring mee, maar hoor zo nu en dan over immense fuck-ups.

^In sommige gevallen wel ja, heb er zelf wel ervaring mee. Zit nu al 3 jaar vast aan Jeugdzorg (OTS). Het enigste wat ze doen is dreigen met gesloten jeugdzorg, dit is althans zo in mijn geval er zullen vast wel mensen zijn met positieve ervaringen omtrent Jeugdzorg.

Niet naar Jeugdzorg gaan, wat je ook doet. Als je ergens niks mee opschiet, is het Jeugdzorg wel.

Awwwh. Het is zeker niet jou schuld hoor.

Een gezinstherapeut of een sociaal assistent kan misschien helpen? In het ergste geval kan je intrekken bij je tante ofzo?

Ik vind jouw situatie eigenlijk niet bizar anders klinken dan mijn puberteit, eigenlijk. Dus grofweg van 10e t/m 17e was het vaak genoeg janken en schreeuwen en onbegrepen voelen en ruzie. Misschien dat het bij jou wel buitengewoon is, maar dat zou ik dan pas vinden op het moment dat - stel - jij komt thuis uit school, je vader is boos op je moeder, stormt op je af en slaat je in elkaar, zonder dat jij daar enige aanleiding toe hebt gegeven. Dát is overdreven. Continu ruzie, je onbegrepen voelen en teleurgesteld zijn in ouders die je niet begrijpen en niet perfect zijn, lijkt me normaal. Niet leuk, maar ook niet anders dan bij meer dan genoeg mensen in hun puberteit.

Mee eens.