Schuldgevoelens.
 

Hey allemaal,

Toen ik in groep 6 zat, had ik twee beste vriendinnen. Mijn echte 'BFF' zoals we dat dan noemden en dat andere meisje mochten elkaar totaal niet. Ze negeerden elkaar, of ze hadden ruzie waarbij ze elkaar tot op het bot uitscholden.

Op een dag kwam mijn toenmalige 'BFF' naar mij toe met dit verhaal, ik weet het nog precies:

'Aqualia, ik moet je wat vertellen en je gaat het niet leuk vinden. Het gaat over H. Ze gebruikt je. Dat heeft ze me net vertelt. Ik vind het zo erg voor je.... ze doet dit alleen om een beste vriendin te hebben, die heeft ze namelijk niet... En de halve klas weet ook dat je verliefd bent op L, hijzelf ook. Dat had je haar beter niet kunnen vertellen, zij zit daarachter. Ik kan niet geloven dat je mij daarvan verdacht! O nee, het maakt niet uit... Waarom ik huil? Ik vind het zo erg voor je!'

Ik wilde dus naar mijn juf toe gaan. Maar dat 'mocht' niet van haar. Dan zou ik het alleen maar erger maken, ofzoiets.

Je begrijpt dat ik ontzettend boos was op vriendin H. Ik vertrouwde haar en ze had mijn verhaal doorverteld.-O-

Mijn BFF pestte haar al een tijdje. Ik zei wel dat ze dat niet moest doen, maar ze kwam haar belofte niet na. toen begon ik mee te doen, uit woede. Ik vond dat ze dat verdiende, meer dan ooit. Ik pestte niet erg, ik was die (in mijn ogen) nog ergere categorie: De meloper. wel buitensluiten ed, maar het heftige en echt strafbare overlaten aan de hoofdpester, mijn lieve BFF. Gelukkig deed niemand met ons mee, maar er iets van zeggen deed ook niemand. Ze vonden het vooral raar, omdat wij echt bekend stonden als twee lieve meiden die dit soort dingen nooit zouden doen.

Het gepest ging nog ongeveer een jaartje of wat door. Toen kwam HET GESPREK. H. zat huilend in de klas en mijn juf wilde met ons praten. Het ging natuurlijk over H. Nadat zij had verteld over hoe ze zich voelde, voelde ik mij afschuwelijk. Dat ik iemand dit kon aandoen. Aan het einde vroeg mijn juf: "Wees heel eerlijk, wie hebben er OOIT, al was het maar één keer, meegedaan aan het gepest van 'BFF'?" Natuurlijk ging mijn vinger omhoog. Ik was vooral verbaasd, en stiekem opgelucht dat H. mijn naam niet had genoemd. Tot mijn grote verbazing gingen de vingers van mijn halve klas omhoog.

Hierna zijn H. en ik langzaam weer naar elkaar toegegroeid. In het begin met heel erg veel ruzie. Die gek genoeg niet over het pesten gingen. Daar hebben we het NOOIT meer over gehad. Nu ik in de tweede zit, en ik haar ongeveer 10x per jaar zie, gaat het super. We zijn gewoon vrienden, zij heeft haar beste vrienden en ik ook (overigens niet meer dezelfden)

Maar nu mijn vraag: Moet ik mijn nog excuses aanbieden?

Wat je ook doet, er is een ding belangrijk:

Bied alleen je excuses als je zelf vindt dat je iets verschuldigd ben aan iemand.

Dit lijkt me geen etiquettekwestie inderdaad. Als het jou dwarszit, moet je het doen. Ik denk dat zij het wel waardeert.

Ik zou niet weten waarom je iets van jaren geleden nog weer op zou moeten rakelen. Iedereen doet wel eens iets stoms in z'n basisschooltijd. Als het nu prima is, zou ik het mooi zo laten.

Ik vind het moedig van je dat je dit durft op te biechten. Persoonlijk zou ik me gefaald voelen als vriendin van H. Als het erg aan je knaagt, kan je je excuses aanbieden. Maar, volgens mij heeft ze je in haar hart al vergeven. :3
Wel erg moedig van je dat je in de klas toegaf dat je bij de pestgroep hoorde.


Volgens mij knaagt het aan je hé? Gewoon eens met haar praten, één op één. Iedereen doet wel eens domme dingen :3

Ik had ook schuldgevoelens die enorm aan me knaagden, verder een heel andere situatie dan waar jij in zit, maar mij heeft het enorm geholpen om het daar (jaren later) een keer met de persoon in kwestie over te hebben en mijn excuses aan te bieden. Je kunt het zien als oude koeien uit de sloot halen, maar mij luchtte het heel erg op.
Als het steeds een spanning is die voor jouw gevoel tussen jullie in hangt, dan zou ik het er gewoon een keer over hebben en zeggen dat het schuldgevoel nog steeds aan je knaagt en dat je spijt hebt. Van sorry zeggen is nog nooit iemand slechter geworden.