Sorry zeggen
 

Waarom kan de ene het woord niet over zijn lippen krijgen en verontschuldigt de ander zich zelfs voor dingen waar hij/zij niets aan kan doen?

Ik heb regelmatig te horen gekregen dat ik niet zo vaak sorry moet zeggen en ik probeer intussen ook heel hard om het af te leren (zeker nu ik weet hoe irritant het kan zijn). Niet dat ik nooit meer sorry wil zeggen of mijn excuses niet wil aanbieden, maar er zijn genoeg situaties waarin ik helemaal geen sorry hoef te zeggen. Ik vraag me af hoe ik daartoe gekomen ben, of het misschien een 'sorry dat ik leef'-idee is/was. Als ik zakelijke e-mails moest schrijven waarbij iemand iets voor me moest doen, kwam er ook altijd een constructie uit als 'zou de mogelijkheid kunnen bestaan dat u eventueel, als u tijd heeft, dit of dat zou kunnen doen'. Niet alleen volkomen overbodig, langdradig, maar ook behoorlijk irritant.
Ik merk het nu zelf heel goed aan een vriend. Twee situaties van dit weekend: ik loop langs de bank en ik stoot zijn jas er af. Hij zegt sorry. Ik vraag waarom en zijn reactie is dat het zijn jas is die zich 'misdraagt'. Even later zijn we het hoofdeind van mijn bed in elkaar aan het zetten en ik laat mijn inbussleutel vallen die de trap afstuitert. Zijn reactie: sorry. Waarom dan, ik ben toch diegene die zo klunzig is dat ik mijn sleutel laat vallen? Ja maar, hij dacht dat hij iets had gedaan waardoor die uit mijn handen viel. Zoiets gaat echt te ver, het ergert me enorm.

Hoe komt een mens in deze situatie en waarom en wat is er het beste aan te doen? Ik probeer zelf gewoon die sorry zo vaak mogelijk in te slikken nu :D.

Zeg jij vaak sorry?

Ik zeg vrij zelden sorry, maar dat komt doordat ik ben opgevoed met het idee dat een mens niks aan een sorry heeft. Als ik iets deed waar ik me voor moest verontschuldigen moest ik benoemen waar ik me precies voor verontschuldigde, waarom, en hoe ik ervoor ging zorgen dat het niet meer gebeurde. Dat zorgt er wel voor dat je beter nadenkt over waarom je sorry zegt. Enig nadeel is dat als iemand sorry zegt zonder het waarvoor, waarom, en hoe te voorkomen gedeelte, ik het niet serieus neem. Dan ga ik er vanuit dat iemand dat uit reflex zegt. Grappig genoeg, als iemand echt ergens serieus zijn excuses voor aan wil bieden zeggen ze er zelf bij waarvoor, waarom en hoe te voorkomen. Dus als mensen het echt menen komt dat gedeelte er vanzelf bij.

Ik kan je dus niet verder helpen, ik zeg niet zo vaak sorry.

Hoi Mutant, nou volgens mij ben je al op de goede weg door het te beseffen. Denk eerst even een kwart seconde na om de situatie te analyseren of het wel jouw schuld was, daarna kun je altijd nog sorry zeggen. Dat heeft als bijkomend voordeel dat de "benadeelde" na je pauze weet dat je over de situatie nagedacht en beseft hebt dat je iets verkeerd gedaan hebt. Aan een automatische sorry heeft 'ie ook niks.
Verontschuldigen voor een ander (en vooral voor goederen); nooit doen. Je kan je bijvoorbeeld wel verontschuldigen voor jouw wijze van parkeren van je auto maar niet dat deze zo groot/klein is.
Kweek wat zelfvertrouwen, daarmee wéét je dat je je zelden hoeft te verontschuldigen en kan het automatische eraf. Ik weet dat als ik in een drukke omgeving loop dat ik er alles aan doe om zo min mogelijk te botsen, ik weet dus ook dat àls het gebeurt, het niet (alleen) mijn schuld is. Als je het maar vaak genoeg inslikt, kom je vanzelf op een punt dat het verdwijnt.

Oh, maar het gaat niet om alleen mij ^^. Ik weet het nu en ben ermee aan het werk gegaan. Ik vroeg me ook af hoe anderen daarmee omgaan en hoe zoiets zou kunnen ontstaan.
Ik weet dat Psychologie vaak gebruikt wordt voor 'mijn probleem', maar op zich wil ik het hier gewoon over dit fenomeen hebben, lijkt mij dat dat ook hier moet kunnen. 'Mijn probleem' is eigenlijk al opgelost :p.

Volk: reflex is wel een goeie. Ik denk dat het bij mij inderdaad ook een beetje een reflex was geworden. En hookee, gebrek aan zelfvertrouwen zal ook een hele grote rol spelen, ik ben iig heel zeker dat dat het geval is bij die vriend uit mijn voorbeeld. Wat mezelf betreft, ik was niet echt onzeker, maar ik wou mezelf ook niet 'opdringen'.

Misschien komt het ook voort uit het idee dat dingen niet mis mogen gaan, en als er dan toch iets mis gaat dat dan automatisch op jezelf betrekken? Ik herken dat iig wel en dat is echt een hele rare gedachtekronkel, maar heeft vast te maken met onzekerheid etc.

Ik herken het heel goed! Als ik bijvoorbeeld een bal gooi en de ander vangt 'm niet, zeg ik sorry, omdat ik er vanuit ga dat ik de bal dan verkeerd gegooid heb, maar het kan natuurlijk ook zo zijn dat de ander niet goed vangt (want als ik een bal niet vang, zeg ik ook weer sorry). Mensen worden daar soms wel maf van en ik probeer het daarom ook aan te passen. Ik denk dat onzekerheid een hele grote rol erbij speelt. Het mailtjesverhaal met 'is het misschien mogelijk dat indien u tijd heeft en zin en blabla' ken ik ook. En dat vind ik heel moeilijk te veranderen. Zelfs bij vriendinnen. Ik wil niet dat mensen het idee hebben dat ze iets moeten of niet onder een afspraak met mij uit kunnen komen. Het is een soort onderdanigheid ook denk ik. Als ik vroeger thuis kwam met een verhaal dat iemand iets had gedaan wat ik niet leuk vond, dan ging mijn moeder ook altijd het hele verhaal uit het perspectief van de ander bekijken. 'Ja, maar misschien dacht dat kindje wel zus of zo'. Of als ik kritiek heb op iemand dan moet ik dat van mijn moeder ook altijd door de ogen van die ander zien. 'misschien is diegene wel heel onzeker, misschien is diegene wel dit of dat, waardoor hij/zij dingen zo doet/zegt'. En daar heeft ze op zich een punt mee, maar ik denk wel dat in die opvoeding ik ook wel geleerd heb om de schuld vooral bij mezelf te leggen. Mijn moeder is overigens in dit opzicht misschien nog wel erger dan ik.

Ik vind het ook erg irritant als mensen overal sorry voor zeggen, zelf als het totaal onnodig is. Zelf zeg ik alleen sorry als ik het gevoel heb dat ik echt fout zit en spijt heb van iets wat ik heb gedaan. Ik zeg het ook alleen als ik het echt meen en niet alleen om de goede vrede te bewaren.

Ik zeg ook wel snel sorry. En soms vraag ik me achteraf af, waarom ik het nou zei. In die gevallen krijg ik ook meestal direct te horen dat ik geen sorry hoef te zeggen trouwens. :P Al met al valt het wel mee bij mij, denk ik.

Het lijkt me trouwens inderdaad dat het gedeeltelijk met opvoeding te maken heeft. De meeste mensen proberen hun kinderen wel te leren dat je je soms moet verontschuldigen, maar sommige kinderen hebben dan het idee dat ze alles kunnen maken als ze maar sorry zeggen. Belangrijk detail vergeten te vertellen. :P

Kan me trouwens nog goed herinneren dat vroeger een vriend bij me was wezen spelen. Kwam de vader hem ophalen: "En wat zeg je dan, als je bij iemand hebt gespeeld?" "Ehm ... sorry?"

Ik stoor me niet direct aan sorry zeggen voor kleine dingen. Ja, het moet geen half stopwoord worden. Waar ik me wel aan stoor is een discussie hebben, iets met lading, die dan wordt afgekapt op teniet wordt gedaan door één woord. Dan denk ik: daar heb je toch niks aan? Dan verandert in een keer opeens alles wat je hebt gezegd, en is alles opgelost? Ik vind dat storend, in een serieus geval wil ik ook geen sorry horen. Als iemand tot een bepaald inzicht komt na een tijdje, dan mag er een serieus woord over gezegd worden en dan is 'het spijt me' toepasselijker dan een snelle sorry.

Ik denk dat het ook te maken heeft met dingen op jezelf betrekken. Die vriend denkt ook altijd meteen dat iets met hem te maken heeft (ouders doen moeilijk over iets op facebook, hij vraagt zich meteen af of het te maken heeft met iets dat hij heeft gepost. Terecht als hij ranzige dingen zou gepost hebben, maar die enkele opmerkingen die er staan, vallen niet eens op). Ik heb dat voorheen ook wel gehad. Bang dat iemand kwaad is op mij, dat ze het over mij hebben, dat ik iets verkeerds heb gedaan. Nu heb ik zoiets van: Ik ben maar 1 persoon van de 7 miljard, de kans dat iets met mij te maken heeft of daadwerkelijk mijn schuld is, is behoorlijk klein, dus stel je niet aan!

Ik zeg oprecht sorry als ik iets fout heb gedaan. Ik ben nog steeds heel benieuwd hoe het gaat voelen.

Zolang je speelt met de definitie van 'iets fout gedaan hebben' hoef je je waarschijnlijk ook nooit te verontschuldigen.

Ik ben er soms een beetje bang voor dat sorry meer weegt als sociale constructie dan als oprecht berouw. Maar daarbij weeg ik wel de gevoelens en reactie van de ander mee. Als het mij niet zo veel doet, maar de ander wel, durf ik het best aan om mijn excuses aan te bieden.

Gister in de supermarkt;
Ik: Mevrouw u laat uw pinpas vallen.
Mevrouw: Sorry!
Ik: eh...

Ik wist even niet wat ik moest zeggen, het antwoord was zo niet wat ik verwachtte :D

Ze zal het vast gezien hebben als een soort afwijking van normaal gedrag. Weet zij veel, misschien sla je wel op tilt van vallende pinpassen! ;)

ik erger me er soms wel aan. sommige mensen zeggen zo vaak sorry dat ik me dan af vraag of ze het nou als stopwoord gebruiken of dat ze het ook echt wel menen. als ze gewoon "het spijt me" zouden zeggen vind ik dat al veel beter klinken. zelf zeg ik nooit sorry ik zeg altijd zoiets als ik heb spijt van ... omdat ...
dat klink veel meelevender en mensen weten dat je het echt meent