witte bloesem,
 

ik kijk omhoog
het is mooi weer
de zon schijnt,
de hemel is blauw,
een fris briesje blaast
de laatste vuiltjes van de lucht

ik kijk omhoog
de stralend blauwe hemel
word vervaagd
door een soort witte sneeuw.

ik denk dat ik moet schuilen,
dat het gedaan is met de schoonheid,
het pure geluk
gegeven door de natuur

ik kijk omhoog
ik kijk beter
naar de blauwe hemel
bedekt met iets vaags
ik bedek me in mijn jas
stop mijn kin in mijn kraag

ik kijk omhoog
en zie de zon nog schijnen
de hemel is strak blauw
en ik word bedolven
met witte bloesem,
puur geluk
kruipt in mijn lichaam,
geluk kruipt in mijn huid

*~*~*~*~*

~hmmmm ik zal hem maar ff uitleggen, want het is heeeel vaag. je bent eerst dus onwijs gulukkig, en dan denk je dat iets ( die sneeuw ) het gaat bederven, maar het blijkt toch iets moois te zijn ( die bloesem ) en je geluk is terug, nog groter dan eerst. alsof je uitelkaar spat van geluk zeg maar..

hmmmm echt vaag, maja, slecht gedicht ook maar ik moet gewoon iets opschrijven, anders knap ik serieus uit elkaar van geluk.

kuzzie caatje