Het meisje met het houten been
 

Hoi! Ik ben Sharon, 16 jaar, en ik schrijf heel erg veel in mijn vrije tijd. Ik ben er alleen nog niet heel goed in, dus ik wil graag jullie mening weten over het verhaal waar ik afgelopen week aan begonnen ben. Tips zijn meer dan welkom!

Ik post nu het eerste stukje, enjoy!

---


De kou sneed haast al het gevoel in mijn vingers weg, maar maakte de pijn juist heviger toen ik een paar keer aan het kleine wieltje draaide. Het was windstil, het grote schoolgebouw achter me ving de wind op. De vlam wapperde nauwelijks. Alsof ik in trance was keek ik naar de mooie kleuren die boven de aansteker leken te dansen. Het was bijna magisch hoe ze in elkaar over leken te vloeien. Ik wilde het aanraken, maar wist dat het mijn huid direct zou verschroeien. En precies dat gevaarlijke maakte het zo spannend, zo fascinerend.
Ik ritste mijn dikke parka open en haalde een deobus van Axe uit mijn binnenzak. Snel schudde ik de bus heen en weer en spoot de inhoud zonder nadenken in de richting van de aansteker in mijn andere hand. Even leek mijn hart een huppeltje te maken door de hoeveelheid adrenaline die door mijn bloed gepompt werd toen het kleine vlammetje plotseling een ontzettend grote vlam werd.

Voor ik er erg in had liep ik naar een jonge boom op het schoolplein vlak naast het schoolgebouw. Ik stak hem in brand.
Pas toen het boompje helemaal was weggefikt en het vuur zich verspreidde over het gras begonnen alle alarmbellen keihard bij me te rinkelen. Het vuur werd hoger, bereikte bijna mijn voeten. Ik probeerde het uit te trappen, maar in plaats van het vuur te doven, vatte mijn schoen vlam. Als een klein meisje begon ik te gillen, trapte mijn schoen uit en rende weg als een soort mannelijke versie van Assepoester. Hijgend en zwetend bleef ik staan aan het eind van de straat. Ik wist dat ik hulp moest halen of het alarmnummer moest bellen. Maar ik deed het niet.

Ziet er goed uit maar wat is er met dat houten been? Krijgt ze dat echt? Want tegenwoordig bestaan er geen houten benen meer..

even voor de duidelijkheid: het gaat hierboven om een jongen, het meisje met het houten been is een personage die later in het verhaal voorkomt! en inderdaad, houten benen komen niet meer voor en daarom is het ook zo bijzonder dat dat meisje dat heeft ;) maar dat komt allemaal later in het verhaal!

Je eerste stukje vind ik bijzonder intrigerend; die fascinatie met vuur, met het vlammetje boven een aansteker, ik denk dat de meeste mensen dat wel zullen herkennen. Je weet het moment mooi op te rekken en zegt geen woord te veel, wat erg knap is. 'k begin enkel wat te fronsen bij het stukje over die boom, het lijkt me persoonlijk niet erg realistisch dat je "zonder er erg in te hebben naar een jonge boom loopt," deze vervolgens zonder erbij na te denken in de fik steekt en je pas realiseert wat je aan het doen bent wanneer de boom bijna helemaal is afgebrand. Nu heb ik geen idee hoelang het duurt voor een jonge boom is afgebrand, maar ik kan me zo voorstellen dat dat wel wat tijd kost. Ik denk dat je dit alles realistischer kunt maken, misschien door te schrijven dat het hoofdpersonage niet aan de gevolgen denkt of zo.
Verder ben ik wel erg benieuwd hoe dit verhaal verder gaat en heb ik ook niets aan te merken op je schrijfstijl; uit de kleine geposte stukjes kan ik wel opmerken dat het hiermee wel snor zit.