dingen gebeurt
 

heyy :),
een tijdje geleden zijn er nare dingen gebeurd qua sex enzo bij mij. Ik ben niet verkracht maar iemand deed dingen bij mij als hij dronken was. Nou gebeurd dat niet meer, maar ik merk nog dat als ik iets hoor over verkrachtingen ofzo, dat ik dan heel erg boos word.
Laatst ging het op school over groepsverkrachtingen en ik moest naar de wc omdat ik helemaal trillerig was en ik wilde niet dat iemand dat zou zien...
Met sex enzo gaat t meestal wel goed, mijn vriend is heel lief voor me en wacht op me.
Maar hierom wou ik wat goeds doen met die woede, ik weet alleen niet wat dan... ik wil niet dat mensen weten wat er gebeurt is. Maar ook dat er dus in India zoveel meisjes verkracht worden... ik kan er niet tegen, ik word er lichamelijk ziek van. Ik wil heel graag iets doen, al is het maar iets heel kleins.. maar ik weet niet wat.
Heeft iemand ideeen? Of iets anders wat ik kan doen?
Alvast bedankt. :)
xxx

Dit lijkt mij een soort van handicap (psychische invalide) geval [die je door nare gebeurtenissen hebt ontwikkeld]. Door alles wat je hebt meegemaakt kan je nu waarschijnlijk die informatie niet verwerken zoals het hoort.

Een mens kan op verschillende manieren informatie verwerken, o.a.:
Actief aanpakken: het probleem wordt geanalyseerd en opgelost.
Sociale steun zoeken: troost en begrip zoeken bij anderen, samen met een ander het probleem oplossen.
Vermijden: het probleem wordt ontkend en vermeden.
Palliatieve reactie: men richt zich op andere dingen dan het probleem. In extreme vorm kan dit leiden tot verslavingen.
Depressief reactiepatroon: piekeren, zichzelf de schuld geven, twijfel aan zichzelf.
Expressie van emoties: het probleem leidt tot frustratie, spanning en agressie.
Geruststellende gedachten en wensdenken: men houdt zich voor dat het probleem vanzelf wel goed komt of dat anderen het nog veel zwaarder hebben.

allen zit het probleem bij jouw iets dieper dan je aangeeft (want "zij is verkracht" verhaal aanhoren is opzichzelf geen probleem, toch?) en val je onder "Expressie van emoties" (In het geval van trillen, laat me raden, angst/frustratie?).

Ik raad aan om naar een psycholoog te gaan die goed is in het behandelen van mensen met emotionele probleempjes (ik denk niet dat je veel hebt aan een psycholoog die alleen goed is in het oplossen van sociale problemen) :)

En als je je zorgen over geld maakt: Als je bij een psycholoog (wel specialystische) van het GGZ gaat word 100% vergoed bij de meeste verzekeringen. Voor de normale psychologen gelden waarschijnlijk andere voorwaarden.

Echt veel constructiefs doen met die woede lijkt me (nu nog) moeilijk, omdat je er niet objectief naar kunt kijken. Stel bijvoorbeeld dat je stage zou gaan lopen bij een blijf-van-mijn-lijf-huis, hoe kun je de mensen daar dan helpen als je trillend wegloopt als het woord 'groepsverkrachting' valt? En hoe wil je dan nog objectief blijven?

Je kunt dus beter eerst langzaam aan je eigen gevoel gaan werken, want het is duidelijk dat je iets nog niet helemaal verwerkt hebt. Een psycholoog kan je daar bij helpen. Iets terugdoen kan later nog altijd, als je daar beter toe in staat bent.

Maar als je heel ongeduldig raakt kun je je ondertussen inlezen over verkrachting. Wat je daarin 't interessantst vindt moet je zelf weten, van lezingen en wetenschappelijke essays tot protestacties en generaliserende populair-beschouwelijke artikelen. En verder kan doneren aan een goed doel, inzamelingsacties houden en informatie/kennis verspreiden natuurlijk ook altijd. Dat kan bijvoorbeeld door dit (schrijnende) artikel te lezen en dan die documentaire te kopen. Rechtstreeks doneren aan dat specifieke ziekenhuis kan overigens hierrrr.

En mij lijkt het dat je nogal kort door de bocht bent door dit als handicap te bestempelen, en haarzelf als 'psychische invalide'. Nogal wiedes dat ze van streek raakt van verhalen over verkrachtingen als ze zelf aangerand is, dat is een vrij normale reactie. Heb je net de Wikipediapagina psychologie ontdekt of zo?

Je hebt inderdaad wel psychologen die heel erg specialiseren in een specifiek soort problematiek, maar daar kom je niet zomaar terecht. Je huisarts zal je eerst doorverwijzen naar een algemene behandelaar. Bovendien is trauma na seksueel misbruik een heel gangbaar psychologisch verschijnsel, dus alle psychologen zijn daar in principe voor opgeleid. Net zoals alle behandelend psychologen geschikt zijn voor wat jij 'emotionele probleempjes' noemt, dat is gewoon hun werk.

[QUOTE=erix;32974184]Dit lijkt mij een soort van handicap (psychische invalide) geval [die je door nare gebeurtenissen hebt ontwikkeld]. Door alles wat je hebt meegemaakt kan je nu waarschijnlijk die informatie niet verwerken zoals het hoort.



het heeft niks met een handicap te maken of psychisich invalide .. -,- , tenzij ze iets heeft ofzo ...
dan zou zo wat iedereen dat zijnm door nare gebeurtenis of wat dan ook..

Wat wel klopt is dat ze moet praten met psycholoog

Mijn vraag was niet 'wat is er mis met me, ik wil een uitgebreide psychoanalyse', maar meer 'wat voor praktisch kan ik doen om die woede te kanaliseren/er iets mee doen'. Dus bedankt voor de moeite die je in deze post hebt gestoken, maar hij is best wel nutteloos.

Dat iets terugdoen mss later moet ben ik het wel mee eens... maar volgens mij lukt het verwerken me ook wel zonder psycholoog. Me reacties worden nu al minder dan in het begin. En het lijkt me niet heel raar om zo te reageren... Ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik dit alleen ook wel aankan. Het gaat ook niet echt slecht met me ofzo, ik denk er niet heel veel aan en ik heb degene die dit gedaan heeft wel vergeven.

De afgelopen twee weken (vakantie!) ben ik sowieso met mezelf in diep overleg gegaan, en volgens mij zou ik nu al minder van streek raken door al die verhalen dan daarvoor. En toen ging ik dus dit lezen:

Ik heb het allemaal gelezen, maar het kostte me heel veel tijd. Alles tegelijk gaat niet, ik moet er dingen tussendoor doen. Maar toen ik klaar was, voelde ik me wel sterker, omdat ik het allemaal gelezen heb.

Ik denk niet dat ik er met een psycholoog beter uit zou komen dan alleen.

Blijkbaar kom je er zelf niet uit want dan zou je hier toch geen topic aan maken ?

Toch ook niet iedereen die op L&R een topic aanmaakt over dat hij zijn exvriendin niet kan vergeten moet naar een psycholoog? :confused: Ik zou graag tips willen over waar ik mijn woede in kan stoppen om iets constructiefs te doen, ik hoef geen sessies of analyses.

Nee maar jij word boos als je iets hoort over verkrachtingen en je gaat trillen ... denk ook niet dat iedereen dat heeft bij L&R

Ik probeer je te helpen ... :s

Psycholoog is nergens voor nodig. Dat is niets meer dan werkverschaffing.

Wat voor constructiefs heb je in gedachte? Wat wil je zelf graag gaan doen?

Hoe weet jij dat nou weer T_T

Ik weet alles.

Jahoor en ik ben doutzen kroes

on : hoe wil je het zelf oplossen dan ?

Of er een psycholoog bij moet komen is aan dat_ene_meisje en eventueel aan haar huisarts, wij kunnen daar niet echt veel nuttigs over zeggen. Mij lijkt het overigens ook niet per se nodig, ze klinkt best stabiel. Maar verwerking van zulk soort dingen gaat vaak gepaard met erover nadenken en jezelf allerlei vragen stellen, en in je eentje heb je niet altijd het overzicht dat nodig is om dat (effectief) te doen. Een psycholoog is dan een goede optie om in je achterhoofd te houden, mocht het in je eentje niet lukken of te zwaar worden. Het hoeft niet meteen een hele behandeling te worden he, sommige mensen gaan 3-4 keer, krijgen wat handvatten aangereikt en voelen zich daarna zeker genoeg van hun eigen probleemoplossende capaciteiten om niet meer te hoeven gaan.

Misschien is een forum met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt ook een goed idee?

Ik weet trouwens niet of je aanrander vergeven wel een essentieel onderdeel van het verwerkingsproces is. Je kunt er best overheen zijn, zelfs in zoverre dat het je volledig koud laat, maar het nog steeds heel erg fout vinden. Maar goed, ik ben niet zo vergevingsgezind. Als het voor jou werkt dan werkt het.

Ik zou graag iets willen doen om het aantal verkrachtingen tegen te gaan, of om slachtoffers op de een of andere manier te helpen. Al is het maar geld doneren. Zoals aan, bijvoorbeeld, dat ziekenhuis uit Para's post.

Ik zal het in me achterhoofd houden :).

(Y) Ik zal eens rondkijken! Misschien niet om te posten maar om te lezen. Als oefening, ofzo.

Mja ik weet zelf ook niet of het verwerking is... maar het is wel zo praktisch want ik krijg nog veel te maken met hem in mijn leven.