Studieopdracht geneeskunde
 

Voor mijn studie moet ik een verslag schrijven, met daarin een verdiepingsopdracht. Voor deze opdracht word mij gevraagd om meningen van anderen te verzamelen, en het is misschien ook wel een interessant onderwerp voor discussie.

Ik zal het proberen over te brengen aan de hand van een voorbeeld:
Meneer W. zit in een verpleeghuis vanwege zijn dementie. Door zijn dementie heeft hij zenuwschade, waardoor hij slikklachten heeft gekregen. Dankzij deze slikklachten krijgt hij vaak longinfecties.
Hij is erg veel ziek en verzwakt. Vrijwel niks kan hij nog zelfstandig en slaapt erg veel. Ook praat meneer bijna niet meer.

Als hij straks niet meer normaal kan eten, moet je dan via sondevoeding ervoor zorgen dat hij alsnog voedsel binnenkrijgt? Wat is er dan nog over van zijn kwaliteit van leven? Is het nuttig om zijn leven nog te blijven rekken? Moet je elke keer als er sprake is van een infectie met antibiotica blijven behandelen?
Zelf is hij niet meer in staat om een beslissing te nemen, ook heeft hij geen directe familie die erover kan beslissen. Het is daarom echt aan de arts en verpleging om op een bepaald moment te beslissen dat het genoeg is, of hem zo veel mogelijk te blijven behandelen.

Het is misschien moeilijk om hier een concrete grens in aan te geven en dat is ook niet nodig, maar ik zou erg blij zijn met jullie mening :)

Zal ik dit naar het subforum Lichaam & Gezondheid verplaatsen? Daar krijgt het misschien wat meer aandacht.

Graag! Wist zelf niet helemaal waar ik dit het beste kon plaatsen.

Ik zou toch nog kiezen voor de sondevoeding.
Zelfs al is hij zelf niet meer in staat om voor zichzelf te beslissen (of familie)
naast die sondevoeding, is die persoon toch nog in staat om te leven en kan hij nog genieten van dingen?
Ofwel weet ik niet goed wat deze situatie inhoudt :/

Daarvoor zijn toch genoeg euthanasieregelingen? Ik heb onlangs nog een formulier ingevuld waarin ik mijn pa (of ma) toestemming geef om de knoop door te hakken in zo'n situatie.

De beste oplossing lijkt me dan ook dat iedereen gemotiveerd wordt om dat formulier in te vullen.

Maar die man kan nú niet meer een formulier invullen (en z'n pa en ma zullen al wel even dood zijn :P). Volgens mij is het trouwens ook zo dat áls je dat soort dingen invult, dat men later alsnog kan zeggen 'neuh, we doen het toch niet' of 'we vinden je nog niet nodeloos lijdend genoeg' maar dat is een andere discussie.

En volgens mij is het nu in zó een situatie vrij duidelijk dat je moet blijven behandelen, of dat nu nuttig is of niet. Als arts in zo'n situatie zou ik zijn leven rekken, ik heb het idee dat je niet echt anders mag beslissen. Als mens, tja, wat mij betreft mag-ie dood. Het zou er denk ik voornamelijk vanaf hangen hoe hij zich voelt, als hij ondanks alles heel vrolijk is: lekker laten leven, als hij helemaal niet echt blij meer is, lijkt me dat niet meer nodig. Zéker als je hem pijnloos kan laten overlijden, al weet ik niet of het hier zou kunnen door gewoon te stoppen met behandelen en/of geen sondevoeding te geven. Ook zonder dat iemand helder is, heeft hij nog wel een globaal humeur, en ik denk dat de vaste verpleging daar dat prima weet. Als hij er echt niet zo'n zin meer in heeft, dan dus stoppen met behandelen/geen sondevoeding geven.

Iemand die dement is en zenuwschade heeft en daarmee dus een beperkte levensverwachting heeft, ga ik geen sondevoeding meer geven. Dat rekt zijn leven onnodig en het is helemaal niet gezegd dat hij er een prettig leven van krijgt. Zeker omdat dit geen overbrugbare problematiek meer is maar iets permanents.
Zo'n luchtweginfectie zou ik nog wel behandelen, maar wel met de beperking denk ik dat we hem niet meer naar het ziekenhuis zouden sturen als het slechter gaat ondanks antibiotica.

Oh op die fiets. Nee dan zou ik hem af laten maken.

En degene met wie je zo'n formulier invult moet je natuurlijk wel duidelijk afspraken maken. Als vertrouwenspersoon wijs je natuurlijk niet jan-met-de-pet aan die op het laatste moment cold feet krijgt.

Zolang er iets is dat zijn leven nog iets waard maakt/waarbij het duidelijk is dat hij geniet of plezier heeft, zou ik terughoudend zijn met euthanasie. (Hier moet ik wel even bij zeggen dat ik geen ervaring heb met dementie en dus slecht kan inschatten of je zoiets kunt zien). Bij deze man klinkt het echter alsof er nog weinig is waarvoor hij zou moeten leven en zou ik, als ik behandelaar was, denk ik niet meer overgaan op sondevoeding.

Ik werk zelf met dementen dus dit soort dingen zie ik dagelijks voorbij komen.
Ik zou kiezen die man niet verder te behandelen. Als je dementie/alzheimer hebt is je leven sowieso al één groot tranendal, het is de meest verschrikkelijke ziekte die je kan krijgen wat mij betreft. Als er dan ook nog allemaal complicaties zoals in jouw voorbeeld zich voordoen, hij kan nu al niks meer, heeft slikproblemen (hoe verschrikkelijk moet het zijn om bijna te stikken terwijl je je op geen enkele manier meer kunt uiten) en kan bijna niets meer zelfstandig en er is ook geen enkel uitzicht op verbetering, dan vind ik het niet waardig hem verder te laten leven.

Ik zie vaak families die maar geen afscheid kunnen nemen van hun familielid. Het is geen uitzondering dat mensen jaar in jaar uit in leven worden gehouden met sondevoeding terwijl zij in een comateuze toestand verkeren en door het leven gaan als plant, omdat de familie daar op staat. Ik vind dat vele malen inhumaner dan een behandelplan stopzetten en iemand uit zijn lijden te verlossen, want zo zie ik dat echt.

Inderdaad. Om nog maar te zwijgen over de belachelijke hoge kosten die dergelijke zorg vereist.

Maargoed, het valt bijna niet aan mensen te verkopen dat ze "misschien maar beter papa kunnen laten inslapen". Zeker in de conservatieve kringen is zoiets compleet taboe.