zwerver
 

In het verlegen schijnsel van wat licht,
zit de man zonder gezicht.

Verscholen in de duistere kap van zijn versleten capuchon
is hij, zonder vrees, in het kille van de nacht.
Of is het de maan die hem wantrouwt
omdat zij hem zo intens veracht?
De andere mensen schopten het zo ver en hard,
zo ver en hard zou hij hen graag schoppen.

Woede was alles dat de man bezat
en het was best eenzaam om te zien,
hoe hij daar zo zat.

Ik vind het een goed gedicht, alleen deze zin vind ik niet zo geweldig:

Heel mooi omschreven! Alleen het kille van de nacht doet cliche aan. Verder heel mooi :)

Ik vind 'm ook mooi. Het beeld dat je schetst klopt. Alleen een kleine ding.

"Verscholen in de duistere kap van zijn versleten capuchon"

Dit ligt denk ik aan mijn Harry Potter-overkill maar bij een duistere kap stel ik mij een heel machtig wezen voor, terwijl een zwerver dat juist helemaal niet is. Je zou het zelfs helemaal weg kunnen laten voor mijn gevoel.