Liever een jongen zijn...?
 

Hallo, sorry dat het zo een lang bericht is geworden, maar ik hoop echt dat iemand het wilt lezen!

Ik ben een meisje van 15 jaar en word gek van mezelf omdat ik het allemaal niet meer weet. Ik heb een goed leven, ik ben niet lelijk, heb veel vrienden, het gaat nu even niet goed op school, maar daar ben ik ook hard mee bezig. Maar toch word ik gek van mezelf: Eigenlijk ben ik liever een jongen.
Van mijn zesde tot mijn tiende ging ik al een soort van als jongen door het leven, jongenskleren (Zelf jongensondergoed) , kort kapsel, iedereen noemde me hij, en vreemden dachten allemaal dat ik een jongen was. Toen voelde ik me gewoon fijn. Sommige mensen vroegen wel eens of ik liever een jongen wilde zijn, ik zei altijd nee, want ik vond het best hoe het toen was. Ik was jong dus nog geen vrouwelijke vormen enz. En kon dus gewoon als jongen leven.
Toch werd ik heel erg gepest. Dat heb ik tot mijn tiende volgehouden, totdat ik ook eens een vriendin van mijn moeder hoorde zeggen of ik niet eens meisjeskleding moest gaan kopen. Ik was al die pesterijen en opmerkingen zo zat, dat ik vond dat ik maar moest veranderen. Vanaf toen ging ik weer helemaal terug naar meisje. Lang haar, meisjeskleren (nog geen roze, maar wel weer meisje) En op mijn twaalfde wist niemand er meer van en was ik een gewoon leuk meisje, en was zelfs heel populair! Een perfect leven had ik vanaf toen dus.

Totdat ik 14 was en een boek las over een transgender, een meisje die een jongen was geworden. Ik heb het boek wel 10 keer gelezen toen en bleef er maar over denken en denken. Ik werd helemaal gedeprimeerd omdat ik er zoveel aan dacht. Ik zocht documantaires op over transgenders en meer boeken. Toen zette ik het weer van me af, maar dacht er nog wel vaak aan.

Nu ben ik 15, en mezelf weer helemaal aan het gek maken met boeken documantaires en films. Ik ben nou al de hele dag weer non-stop informatie aan het zoeken over transgenders.
Eindelijk durf ik ook het woord 'transgender'op Google in te typen, omdat mijn ouders er niks van mogen merken omdat ik me er best voor schaam. Nu zie ik al die mensen die wel gewoon de stap durfden te maken van meisje naar jongen en ben ik gewoon jaloers. Ze zijn zelfs knappe jongens geworden, bij mij zou dat nooit meer gaan lukken. Ik baal ervan dat mijn ouders niet gewoon toen ik acht was naar het Transgender centrum zijn gegaan in Amsterdam. Dan was alles nu goed, geen vrouwelijke vormen en leek ik helemaal jongen.
Nu is het gewoon een te grote stap. Ik ben helemaal meisje, niemand verwacht dit van mij.
Alles in mijn leven is nu ook gewoon meisje, zoals het 'echt' hoort. Er is niks te merken dat ik liever een jongen zou willen zijn.
Iedereen vind me zo perfect. Ik heb op dit moment ook gewoon een perfect leven, dat kan ik toch niet zomaar omgooien? Ik zou best als meisje verder kunnen leven, maar ik zou gewoon gelukkiger zijn als jongen. Moet ik het voor me houden? Ik heb wel echt heel erg last van depri momenten, mijn ouders vragen vaak of er iets is, de leraren ook trouwens. Heeft dat met dit te maken? Of vind ik het gewoon interessant? Vaak kijk ik ook terug naar oude foto's van mij met jongensuiterlijk. Daar ben ik trots op.

Wat moet ik doen? Ik word gek van mezelf. Ik heb een goed leven en weet het nieteens zeker of ik een transgender ben. Help?

Ik denk dat dit iets beter op Psychologie past

Dit is nou een "Kut" probleem als ik het mag noemen!
Ik snap dat dit erg stressvol kan zijn en spijt heb dat je het niet meer kan terug draaien.
Je zelf zijn is eigenlijk erg belangerijk in het leven! Maar ik kan niet tegen je zeggen:"Word een jongen!". Heb je vrij weinig aan. Dus bekijk het is Positief. Je bent een meisje...dus? Je kan ook gewoon jongens dingen gaan doen!
Ga is lekker gamen! Of doe is jongens dingen? Bevalt het je? Ga dan zo door! Als je eenmaal in die jongens wereld zit gaat alles denk ik wel is van zelf. Ik vind het al heel knap dat je het zo openbaar durft te vertellen! De eerste stap is eigenlijk al gezet. Ik wil je best helpen met dingen, maar het is eigenlijk aan jou om alles te doen!
Maar mijn grote vraag is: Op wat val jij?

Afgezien van je uiterlijk (want dat is vrij obvious) wat zou er veranderen als je morgen opstaat en een jongen blijkt te zijn? Zou je dan je leven echt heel anders inrichten? Je anders gedragen? Op meisjes vallen misschien? Een andere opleiding doen? Je zegt dat je gelukkiger zijn als jongen, wat maakt het leven zo anders als jongen?
Misschien als je daar wat preciezer over nadenkt kun je dingen verzinnen die je al kunt veranderen zonder direct het hele geslachtsverandertraject in te gaan. Dan kun je in ieder geval iets meer doen dan alleen maar piekeren. Dan kun je het leven als jongen als het ware "uitproberen"
Verder is het wel goed om over deze gevoelens te praten met je ouders. Of met iemand anders die je vertrouwt. Waar je ook voor kiest uiteindelijk (leven als jongen of meisje), dit soort kwesties moet je niet proberen helemaal in je eentje te tackelen.

Wat je beschrijft van toen je zo jong was, vind ik helemaal niet zo gek. Zeker tot 12 is het vrij makkelijk onbepaald door het leven te gaan. En dat je ouders toen je acht was niet naar een transgendercentrum gingen, vind ik echt niet zo vreemd. Je was érg jong. Ik hoop dat je ze ook niet zoveel kwalijk neemt.

Maar dan nu: je voelt het (weer), je wil iets anders. Als dat echt al zo lang speelt, is het tijd daar wat mee te doen. Dan bedoel ik niet dat je je per direct moet laten ombouwen, dat gaat niet eens. Praat er met een professional over. ALs je naar je huisarts gaat, kan die vertellen bij wie je het beste kunt zijn. Dat is best een grote stap, dus vertel het misschien eerst eens aan een van je vrienden of je ouders? Diegene kan dan meegaan zodat je wat steun hebt. Als je het er vaker over hebt krijg je ook meer gevoel voor wat je nou wil, wat de opties zijn en hoe je hier het beste mee om kunt gaan.

Als je in het verkeerde lichaam geboren bent komt dat niet vanzelf goed door 'ook gewoon jongens dingen doen' en 'lekker gamen'.

Transgender zijn heeft niets te maken met geaardheid.

Deed jij niet iets met geneeskunde? Krijgen jullie geen les over genderdysforie? En de neurologie erachter enzo? Natuurlijk blijft iemand na een transitie qua karakter, geaardheid, ambities en dergelijke, overwegend hetzelfde mens. Het gaat erom dat mensen heel ongelukkig worden van in het verkeerde lichaam leven, dat werkt heel vervreemdend. Een soort letterlijk 'living a lie'.

Als xRoxy inderdaad in het verkeerde lichaam geboren is dan ís hij al een jongen. En niet als zodanig behandeld worden, er niet zo uitzien, zichzelf niet herkennen in de spiegel, lichaamsdelen voelen die hij in zijn beleving helemaal niet heeft, dát zijn de dingen die potentieel scheef lopen. Niet dat hij nu minder snel brandweerman kan worden of zo.

Heb je wel echt een perfect leven als je ongelukkig bent? Dan is het toch niet perfect? Dan lijkt het alleen perfect, en dat maakt andere mensen niet gelukkig ('zij is wel mooi en heeft vrienden en ik niet') en jou niet, dus waarom zou je het zo houden?

En waarom precies durf je het niet tegen je ouders te zeggen? En ook als meisje kun je toch nog prima kort haar hebben en jongensachtige kleren dragen? Dat zou je vandaag nog kunnen doen, zonder dat dat verder heel ingewikkeld of ingrijpend is. En waar ben je precies bang voor? Dat niemand het van je verwacht, betekent toch niet dat het niet mag? En je klasgenoten zijn met een beetje geluk ook zo kinderachtig niet meer.

Waar ik overigens niet mee wil zeggen van 'aha, hij is duidelijk een jongen'. Dat kan Roxy alleen zelf zeggen. Hulp inroepen van een professional lijkt me inderdaad een goede eerste stap, net als meepraten op transgenderfora, misschien inderdaad alvast je haar kortknippen, een binder kopen, kleren dragen waar je je fijn voelt, etc.

Paranoide, probeerde zo positief mogelijk voor haar te reageren. Ze kan van iets slechts iets beters maken. Ik ben geen Professional. Maar ik snap dat je er liever een mening over wou geven. Probeer het beste voor maar weet geen kut over dit onderwerp sorry daarvoor.

Greetz Zoari

Precies. (Y)

Het lijkt mij dat het vooral voor jezelf uitvogelen is wát je nu wil. Als jij je haar kortknipt en een binder gaat dragen en je besluit dat je daar gewoon gelukkig mee bent en verder niet meer hoeft qua hormonen oid, dan is dat ook gewoon genoeg. Alleen het niet doen 'want andere mensen denken misschien (...)' vind ik een beetje stom. Het doet me ook denken aan wat er nu vrij veel in het nieuws is, over de schrijver Maxim Frebruari die pas recent van geslacht is veranderd, terwijl hij eind 40/begin 50 is oid. Daarnaast valt jouw redenatie 'maar ik ben nu al een helemaal volgroeid als vrouw' een beetje in het niet, of nou ja, het is wel wáár, maar om het dan niet te doen en vervolgens de rest van je leven ongelukkig daarover te zijn, dat is ook maar stom. Oké, misschien was eerder handiger geweest, maar dat kan niet meer, dus dat is geen reden om het nu dan maar niet te doen. Snap je?

Over dat uitgegroeid zijn zou ik me sowieso nog niet te veel zorgen maken. Er zijn wel wat dingen die permanent zijn, maar je vetverdeling, beharingspatroon, stem en botstructuur veranderen enorm bij hormoontherapie.

Nee, daar krijgen we helaas geen onderwijs over. De reden dat ik die vragen stel is niet omdat ik denk dat het de genderdysforie van roxy oplost, maar omdat roxy zelf ook twijfelt. Dan is het goed om eens na te denken wat je denkt dat er zou veranderen als je echt ineens van het andere geslacht bent, en ook of het iets zou zijn wat je zelf doet dat je gelukkiger maakt. Want als er ook een gedragscomponent bij zit, snap ik de twijfels wel. Snap je een beetje wat ik bedoel?

Ah zo, ja, dan kan ik er wel achter staan (y) Hoewel ik het zelf anders zou verwoorden (en heb verwoord). Er is een subtiel verschil tussen 'doe dingen waar je je prettig bij voelt en trek daar conclusies uit' en 'is het niet gewoon een kwestie van gedrag'. Het praktische advies is nagenoeg hetzelfde, maar het eerste bouwt op terwijl het tweede beperkt.

Ik denk trouwens ook dat OP meer heeft nagedacht over wat het betekent om een jongen of meisje te zijn dan wij allemaal bij elkaar. Dat het voor hem/haar zo'n moeizaam concept is spreekt boekdelen, als je je thuisvoelt in je rol ben je daar helemaal niet zo mee bezig.

@Zoari: het is goed dat je positief wilde reageren en daar moet je ook vooral niet mee stoppen. Het kan alleen zijn dat je in je enthousiasme dingen zegt die niet helemaal kloppen en dan wijzen mensen je daar op.

Ik denk dat het mogelijk is dat je transgender bent, maar op je vijftiende is het op zich heel normaal om onzeker over jezelf te zijn, alhoewel dit iets uitzonderlijks is denk ik, heeft de helft van alle vijftienjarigen zich wel eens vreemde dingen afgevraagd en ermee gezeten.
Wat ik denk dat erg zou helpen is dat je dit tegen je ouders zou vertellen, zodat je niet de hele dag alles voor jezelf loopt te houden. Op school zou ik het niet vertellen, je klas en vrienden hebben er opzich weinig mee te maken en het is voor hen dat jij je jarenlang weer als een echt meisje hebt gedragen.
Bovendien kunnen je ouders er ook nog over meedenken als je het hebt gezegd, maar ik acht de kans groter dat wanneer je het hebt durven zeggen dat het probleem opeens geen betekenis meer heeft omdat het geheim houden je wellicht meer energie kost dan het nadenken en het niet zeker weten...

meid maak je geen zorgen mann. je moet gwn doen wat jij zelf wilt en kleden zoals jij je in goed voelt want op dit moment vind ik egt niet dat je een perfect leven hebt hoor je staat allen maar te liegen tegen jezelf en doen alsof je een meisje bent. de vraag is vind je het zelf goed om voor altijd een meisje bent als je zelf vind dt je liever een jongen bent. laat die mensen maar praten jij bent gwn jij mensen houden van je om wie je bent nii om hoe je der uitziet. daar is niks miss mee dus doe je best dat is het enige wat ik weet te zeggen XD

Deze zinnen lijken me cruciaal voor een beslissing. Iedereen heeft wel een voorstellingsvermogen of fantasie dat het gras altijd groener is aan de andere kant van het hek. Je zegt dat je een perfect leven hebt, mensen je helemaal accepteren als je bent (of gedraagt) en toch wil je het anders hebben.
Ik denk dat je je moet afvragen waarom je (nog?) gelukkiger denkt te zijn als jongen. Wil je nòg beter geaccepteerd worden? Is je lichaam echt een belemmering op de kwaliteit van je leven?
Geluk is een relatief begrip en je krijgt geen enkele garantie. Ik ben een jongen maar voel me in geen enkele mate "gelukkiger" dan een vrouw.

Juist, altijd dat "jezelf zijn" komt je net zo goed een keer de strot uit hoor...

Om mijn reactie nog enigszins politiek correct te maken zal ik er nog de waarheid aan toevoegen dat jezelf zijn soms wel degelijk gelukkiger maakt...

Maar je moet zelf nagaan of een jongen worden je echt gelukkiger zal maken, ik denk namelijk van niet. Ik denk dat jij op jouw leeftijd gewoon met wat onzekerheden te maken hebt die uit de hand zijn gelopen omdat je ze niet bespreekt met je ouders of anderen, waarbij ik je klasgenoten afraad om dit mee te bespreken...

Iedereen heeft op die leeftijd wel onzekerheden, maar daarvan ga je niet spontaan verlangen naar een geslachtsverandering, hoor. Of wilde jij op je vijftiende soms ook dolgraag een meisje worden?

Ik ben dus benieuwd naar waar je die onzekerheid vandaan haalt. Er staan dingen als 'ik ben populair en geliefd en eigenlijk is mijn leven perfect behalve dit ene ding', dat vind ik niet direct spreken van een laag zelfbeeld. De enige onzekerheid die ik proef is de onvrede met die vrouwelijke vormen. Niet omdat 'wuu ik ben dik' zoals veel meisjes doen op die leeftijd, maar specifiek omdat ze niet mannelijk genoeg zijn.

Uitspraken als 'nou, ik ben een jongen en ik ben niet gelukkiger dan een vrouw' vind ik trouwens ook nonsens. Het ligt niet aan 't geslacht (OP kon net zo goed een meisje in een jongenslijf zijn) maar aan dat je gevangen zit in een lichaam dat fundamenteel niet bij je zelfperceptie past. Je praat en je herkent je stem niet. Bij dagelijkse handelingen voel je constant lichaamsdelen die je niet hoort te hebben. In de spiegel staat iemand die meer op een kennis lijkt dan op jouzelf. Als cisgendered mens, dus geboren in 't lichaam waar je ook in thuishoort, kun je je dat moeilijk voorstellen.

Ja, ik kan me voorstellen dat ik me dat moeilijk kan voorstellen. Je gaat er echter al van uit dat ze in het verkeerde lichaam is geboren, ik zou die stap nog niet durven maken. Ze heeft zich gek gemaakt door die boeken te lezen op een leeftijd waar ze heel onzeker is.
Voorlopig heb ik nog geen antwoord op waarom ze denkt dat alles beter zou zijn in een jongenslichaam. Vergeet ook niet dat ze bij de overgang naar een jongenslichaam ook de komende jaren in de spiegel tegen een vreemde aan zit te kijken. Daarnaast zal ze door haar vrienden en de maatschappij al gauw als "freak" worden aangekeken. Dat is nogal wat anders dan "het perfecte leven" wat ze nu doormaakt.

Ik heb vannacht dus tot 4 uur wakker gelegen omdat ik er zo over na aan het denken was.
Ik begin er steeds zekerder van te worden dat ik liever een jongen ben, maar ik weet niet wat ik hier nu mee moet doen. Ik heb niet echt een goede band met mijn ouders. Eigenlijk was ik altijd gewoon 'vrienden' met mijn ouders, tot ongeveer mijn elfde. Sinds toen gaat het gewoon echt niet meer goed met hun en mij samen...Toen ik daar over nadacht begon ik eigenlijk ook te denken dat dat ook wel met deze gevoelens van mij te maken zou kunnen hebben. Vanaf ongeveer mijn tiende werd ik weer meisje, en toen begonnen ook de ruzies. Het kan natuurlijk ook gewoon met het puberen te maken hebben, maar toch.

Sommige mensen reageren met: 'gedraag je dan gewoon wat meer als jongen.' Maar eigenlijk zijn mijn hobby's dan al gewoon. Ik Motorcross en hou van gamen (Call of Duty, Medal of Honor dat soort spellen) En dat vind iedereen al raar. 'Dat past toch helemaal niet bij jou!' reageren ze dan.

Ook reageren mensen: 'Wees gewoon jezelf.' Ik wil ook gewoon wel weer jongenskleren aan en mijn haar kort. Maar dan zou ik iets tegen mijn ouders moeten zeggen, want het is natuurlijk wel raar als ik ineens mijn haar kort doe, andere kleren aan doe, geen make-up meer op en meer op een jongen lijk. Maar ik durf er gewoon niet met mijn ouders over te praten. Ze zouden vast goed reageren, want voreger hebben ze het ook al zo'n beetje geaccepteerd, maar tegenover mijn ouders schaam ik me gewoon meer.

Vandaag heb ik het wel met mijn beste vriend gehad over 'transgenders.' Gewoon gezegd dat ik heb interessant vond en samen wat filmpjes opgezocht op Youtube. Hij reageerde niet raar ofzo, maar ik heb hem dan ook niks gezegd over dat mijn gevoel misschien ook zo is. Missschien ben ik wel van plan het gewoon aan hem te vertellen dat ik twijfel...Ik begin een beetje het gevoel te krijgen dat ik er iets mee moet gaan doen. En dat ik dat gewoon wil.
Maar toch walg ik niet van het lichaam wat ik nu heb, als sommigen dat denken. Dat maakt het ook zo moeilijk. Al had ik zeker liever wel een gespierd lichaam gehad dan al die vrouwelijke vormen.

Je ouders staan zeker niet negatief tegenover jou als jongen, ze lieten alles gewoon zo gebeuren. Wat denk je van eens een klein stapje zetten? Bijvoorbeeld dat je alleen je kleding (deels) aanpast? Dan zie je vanzelf hoe men reageert en weet je zelf ook hoe het voelt. Ook kan het een ingang zijn om er wél over te praten.

Misschien heeft het feit dat toen je je meer als een meisje volgens de norm ging gedragen en tegelijkertijd opeens weer meer ruzies met je ouders kreeg er ook mee te maken dat je liever weer wil terugveranderen naar vroeger, maar dan weet je dat die ruzies daar echt niet door hoeven te verminderen.

Verder zou ik het toch maar gewoon tegen je ouders vertellen, het komt er vroeg of laat toch wel van... Dat je graag motorcrossen en gamen doet is weliswaar niet wat bij een algemeen meisje zou horen, maar ook dat is geen definitief teken dat je daadwerkelijk een jongen had moeten zijn, er zijn wel meer meisjes die graag gamen... Dat mensen zeggen dat gamen niet bij jou past kan ook al hebben bijgedragen aan jouw wens om een jongen te worden...

@ paranoide: Het is idd niet normaal dat je als meisje heel graag een jongen wil worden, maar dan hoef je nog neit meteen de conclusie te trekken dat je ook daadwerkelijk een transgender bent. Het kan nog steeds met de puberteit te maken hebben ondanks dat niet iedereen in de puberteit of zelfs bijna niemand in de puberteit hetzelfde voelt...


Maar verder wil ik niet uitsluiten dat je transgender bent, ik ben geen psycholoog of dokter of ander deskundige, maar ik denk dat je net als zoveel pubers overdrijft...

Ik bedoelde daar ook alleen mee te zeggen dat ik al mezelf ben, en dat al 'jongensachtig' is, als sommige mensen zeggen dat ik me misschien meer jongensachtig moet gedragen. Zelf vind ik mijn hobby's ook geen reden dat het iets zegt over dat ik liever een jongen had moeten zijn hoor, want inderdaad houden meer meisjes ook van Gamen. :y

Maar ik snap niet dat de reacties op mijn hobby's iets zou hebben bijgedragen aan dat ik liever een jongen zou willen zijn.
Het is gewoon iets wat ik leuk vind.

Dat valt reuze mee. Ik ken transgenders en ik ben verliefd geweest op een man die dus vroeger een vrouw was. Toen ik ervan wist heb ik gevraagd of ik vragen mocht stellen omdat ik wel nieuwsgierig was naar alle veranderingen die hij doormaakte (hij zat nog in het hormonenproces).
Ik ken er enkele waarvan ik het weet en die hebben geen probleem met vrienden. Het is de vraag of je mensen die zoiets eng vinden überhaupt als vriend wil hebben. De maatschappij weet het over het algemeen niet als het ze niet wordt verteld. Ik heb die man leren kennen als man en ik heb daar nooit een vrouw in gezien, ook niet nu ik het weet.
Ouders hebben het iets moeilijker gehad, maar normale ouders willen hun kind gelukkig zien.

xRoxy, ik kan je alleen maar het advies geven eens met lotgenoten te praten en eventueel eens met een psycholoog ofzo te gaan praten. Die kunnen je meer op weg helpen denk ik.

Het lijkt mij helemaal niet zo verkeerd met dit "probleem" (probleem, omdat jij er last van hebt dat je hierover piekert) naar de huisarts te gaan. Deze kan je doorverwijzen naar een psycholoog of naar de transgenderpoli. Het is echt niet zo dat als je bij die poli komt, dat je ineens in het circuit zit dat je van geslacht móet veranderen. Zij hebben veel verstand van mensen met transgender-problemen en kunnen jou misschien beter helpen.

Wat een ontzettend moeilijk dilemma zeg!
Ik kan hier niet 1,2,3 een antwoord op geven, maar mij lijkt het een goed idee
echt te gaan praten met psycholoog of iemand met wie je fijn kunt praten.
je bent nu 15, als je echt ene operatie wilt ondergaan moet je 18 zijn als ik het goed heb.
het lijkt mij echt verstandig te gaan praten, zoeits als dit is moelijk om het zelf te bepalen etc
veel sterkte en succes!

Mijn latere reactie ging over transgenders in 't algemeen. Of TS trans* is valt van buitenaf inderdaad niet te zeggen, dat is zo en dat had ik zelf ook al aangegeven. Wij hebben daar inderdaad geen zicht op.

Dat ik toch eerder neig naar een 'ja' dan naar een 'nee' komt doordat zulke gevoelens op zo'n grote schaal nauwelijks voorkomen bij cismensen. Voor 'ons' is geslacht een vanzelfsprekendheid, voor 'hen' een pijnlijk vraagteken. Tegelijkertijd beschrijven alle transgenders die ik ken, gesproken heb, wiens lezingen ik bezocht heb, blogs gevolgd of documentaires ik gekeken heb, wel ongeveer wat TS zegt. En tot slot is het ook pure kansberekening: een positieve reactie als iemand gewoon in de war is doet weinig kwaad, want iemand verandert niet eventjes 1-2-3 van geslacht, maar een hoop ongelovige reacties als iemand wél echt een probleem heeft wel. Dit terwijl de reaguurder in beide gevallen geen schade ondervindt. Totdat er serieuze redenen zijn om sceptisch te zijn geloof ik mensen dus graag op hun woord.

Dat je als freak gezien wordt valt ook best mee. Lange, brede FtMs met lage bulderstemmen vallen inderdaad uit de toon, maar voor de rest doet hormoontherapie wonderen. Zie bijvoorbeeld dit en dit. Het leven van een transman of -vrouw gaat niet over rozen, maar dat komt niet doordat je zomaar aan ze kan aflezen dat ze trans* zijn. Dit nog los van dat 'straks vinden ze je raar' geen argument moet zijn bij belangrijke persoonlijke dingen.

Als het niet je haar was, dan wel wat anders. Inmiddels is er wel meer veranderd dan alleen je haar. Je leeftijd bijvoorbeeld, en die van mensen om je heen.

En qua dingen kunnen doen: vrouwen worden weer veroordeeld voor andere dingen. Bijvoorbeeld lomp doen of niet genoeg gevoelens hebben/tonen.

Een mooier lichaam jongens hebben niet echt wat tegen woordig, maar dames hebben het wel tegen woordig.

' jongens hebben niet echt wat tegen spoedig, maar dames hebben het wel tegen woordig'
Die zin snap ik niet..

Als een mooi lichaam bestaat uit vrouwelijke vormen, ja, alleen vrouwen hebben die, met de enkele uitzonderingen.

Ik heb wel het idee dat vrouwen meer vrijheid hebben qua kleding. Vrouwen hebben meer mainstream kleding tot hun beschikking. Mannenkleding lijkt vaak wat eentoniger.

Dat klopt, maar meisjes komen er ook meestal onderuit

Heb je er wel eens met andere mensen over gesproken behalve je ouders en in de klas? Ik denk toch dat je hulp zult moeten zoeken.

Niet om het een of het ander hoor, maar meneer anoniem heeft dit topic gehijackt. Wellicht zou hij weer zelf een topic kunnen aanmaken (en dit keer niet zijn account verwijderen om daarna terug te komen onder een andere naam, terwijl iedereen kan zien dat hij het is).

Een deel van de discussie is afgesplits naar hier :)

@Roxy: Opgroeien is nu eenmaal uitvinden wie je bent en wat je voelt. Het is niet vreemd of raar dat je op je vijftiende daarmee bezig bent. En gaandeweg ontdek je dat veel van dit soort ‘identiteiten’ helemaal niet zo zwart-wit blijken te zijn. Waarom zou je als meisje niet van motorcross of van gamen kunnen houden. Die vrijheid heb je gewoon. Daar ben je – gelukkig maar - echt niet de enige in. Volgens mij voel je dat prima aan.

Neemt natuurlijk niet weg dat het gevoel een meisje of een jongen te zijn gewoon een echt gevoel is. En het is heel lastig als wat je bent niet overeenkomt met wat je voelt. Ervaringsverhalen van anderen kunnen daarbij heel nuttig zijn. En ik begrijp dat je er al een heleboel gevonden hebt op websites en fora over gender.

Er is sprake een grote verscheidenheid bij transgenders. Om er een paar te noemen:
- Vrouwen die zich soms meer vrouw, soms meer man voelen, en mannen die zich soms meer man en soms meer vrouw voelen.
- Vrouwen en mannen die als het andere geslacht gaan leven, maar geen operatie ondergaan of hormonen slikken.
- Vrouwen en mannen die deels een operatie ondergaan of bijvoorbeeld hormonen slikken, maar wel de eigen vagina of penis willen behouden.
- Mannen en vrouwen die overgaan tot een ‘complete’ geslachtsverandering.

Tip:
Je schrijft in je eerste 'post' dat je bang bent dat je ouders ontdekken dat je op internet naar woorden als ‘gender’ zoekt. Veel browsers beschikken over een soort ‘privé-modus’ waarbij geen geschiedenis van bezochte websites wordt opgeslagen. Bij Internet Explorer heet dat knopje InPrivate en zit het bij de menubalk onder ‘Extra’. Maar andere browsers hebben ook dat soort mogelijkheden.

Goed dat je – al is het misschien niet zo heel direct – dit onderwerp ook besproken hebt met een vriend. Uittesten hoe je omgeving reageert, is nuttig. En door het ‘algemeen’ te houden, bescherm je je zelf ook tot het moment dat je er misschien wel aan toe bent.

Nog een tip:
Hierboven is al een aantal keer aangeraden om te gaan praten met de huisarts of een professional. Ik heb het idee dat je dat best een hele stap vindt. Ben je bang dat je ouders er achter komen terwijl je zelf daar nu niet aan toe bent? Dan zou je ook een afspraak kunnen maken bij een spreekuur van Sense. Die spreekuren zijn gratis en vertrouwelijk voor alle jongeren tot 25 jaar. Er gaat dus geen bericht naar je huisarts. Ook krijg je geen rekening thuis gestuurd. Op de website van Sense lees je meer over de spreekuren.

(Jan van Sense)

misschien moet je met de huisarts praten, die kan je misschien doorsturen naar iemand die hier meer verstand van heeft. Ik heb ook een meisje gekend die tomboy trekjes had. Zij is hiermee naar een dokter gegaan voor informatie en voor gesprekken met mensen die meer van zulke mensen over dat onderwerp helpen.

Ik heb helaas geen contact meer met deze persoon, dus ik kan je niet precies zeggen hoe de gesprekken zijn verlopen en of hij van geslacht is veranderd, maar gesprekken kunnen nooit kwaad met personen die er iets meer verstand van hebben, en je iets meer informatie kunnen geven over dit onderwerp :)

Succes

Een meisje met tomboytrekjes? Dáármee ging ze naar de dokter? Dan heb je wellicht niet zo goed opgelet.

En waarom heb ik niet goed opgelet?

Omdat je met 'tomboytrekjes' niet naar een dokter hoeft. Het zal dus wel iets meer zijn geweest.

Mijn ervaring is dat er mensen bij Sense werken die niet zo goed weten wat transgenderisme precies wil zeggen. Ik kan topicstarter aan te raden om misschien ook proberen in contact te komen met andere transgenders, zodat zij/hij tenminste bij iemand het hart kan luchten over deze gendertwijfels. Als je al op youtube transgenderfilmpjes kijkt, er zijn ook wat nederlandse bloggers die vriendelijk en benaderbaar zijn en met je kunnen praten over de stappen die ze zelf hebben genomen. Het zou een eerste aftasting kunnen zijn van wat je precies met je genderdysforische gevoelens moet doen. Verder zijn er een paar praatgroepen online, vooral op facebook. Daarover kunnen we pm'en, als je wilt!