suicidaal?
 

Dit klinkt misschien raar, maar ik weet niet of ik suicidaal of gewoon depressief ben. Ik heb nergens meer plezier in, ik wil op deze manier zeker niet oud worden. Ik wil niet dood, maar ik wil eigenlijk zo ook niet leven. Ik denk vaak na over de dood. Ik haat de samenleving en de menselijkheid. Nouja, de meeste mensen veracht ik, maar er zijn een paar uitzonderingen, maar niemand waarbij ik me 100% op mijn gemak voel. Ik snij mezelf niet, maar ik krab bij stress wondjes open. Dit doe ik in zulke mate dat ik bloed en inmiddels al fikse littekens in mijn nek, en op mijn rug en borst heb. Ik hecht weinig waarde aan mijn leven. Soms denk ik, wanneer ik me onveilig voel op straat; als ik nu beroofd wordt vecht ik me dood. Ik ben ontzettend gefrustreerd, ik voel me niet begrepen en voor het deel dat ik me wel begrepen voel vind ik dat iedereen het vreselijk bagatelliseert. Misschien maakt deze post wel helemaal geen sense, ik voel me de laatste tijd namelijk erg verward. De vraag is dus; ben ik suicidaal of gewoon depressief?

Ik denk dat je gewoon depressief bent en het hoog tijd is om met iemand te praten op specialistisch gebied.
Weet je zelf waar jou frustraties vandaan komen?

Ik denk dat suïcidaal de overtreffende trap van depressief is. En dat je bij stress wondjes gaat openkrabben ligt dicht tegen snijden aan. En waarom veracht je de meeste mensen? Vindt je dat het sukkels zijn? Die zijn er idd genoeg maar wat dan nog? God is stapelgek op eikels dus hij maakt er héééél veel. En wordt je depressief omdat je mensen haat of haat je mensen omdat je depressief bent? En wat bagatelliseert iedereen? Mensen die jij niet zie zitten kun je toch uit de weg gaan. En er zullen vast wel mensen zijn in je omgeving waar je wel om geeft en die om jou geven zoals familie en vrienden. Ik denk dat als je uit jezelf niet uit dat gat kunt kruipen waar je in bent gevallen je toch professionele hulp moet gaan zoeken. Als je lichaam je tegenwerkt ga je toch ook naar je huisarts? Laat ons weten hoe het met je gaat. Sterkte!(y)

Zolang je nog geen plannen maakt (of ze uitvoert) ben je nog niet suicidaal. Je zit wel in de problemen, want het is natuurlijk niet de bedoeling dat je nergens meer plezier in hebt. Heb je al hulp om hier uit te komen?

Dat is het niet. Het gaat soms samen, depressie kan suicide gedachten veroorzaken. Je kunt suicidaal zijn zonder depressie (denk aan mensen die een bepaalde afgang meemaken en daarop al snel zelfmoord plegen), en je kunt ook depressief zijn zonder je leven te willen beëindigen. Daar lijkt het bij TS om te gaan. Praat met je huisarts erover om naar de juiste persoon gestuurd te worden.

Geef het beestje een naampje. Het maakt niet uit of je het nu wel of niet suïcidaal noemt, je hebt hulp nodig.

gewoon naar een huisarts gaan en daar je problemen voorleggen.

Ik heb al veel hulp gehad. Vaak bij de huisarts langsgeweest, omdat ik tijdenlang niet meer naar school ging. Op mijn 15e ben ik opgenomen geweest, daarna naar een cluster 4 school overgeplaatst waar alles pas veel erger is geworden. Ik geef op school vaak aan dat het écht niet goed met me gaat en ik hulp nodig heb, maar dat wuiven ze weg omdat ze het zogenaamd “te druk hebben”. Na dat een jaar langer gehoord te hebben heb ik het ook maar opgegeven. Tegen mijn psychologe durf ik ook niet alles meer te zeggen, ze heeft een keer mijn ouders ingelicht over iets dat ik zei waarvan ik duidelijk had gemaakt dat het een vertrouwelijke kwestie was. Ik sta er dus alleen voor, naar het voelt.

Het kan heel goed zijn dat het niet klikt met je psycholoog. Zoek een ander. Het is in jouw belang dat je zoveel mogelijk durft te delen.

Dat moment heb ik 4 5 6 (tel kwijt) aantal keren meegemaakt, maar toch moet je voor jezelf doorgaan. Blijven zoeken naar andere totdat er op een gegeven moment wel een klik is.

Er moet een klik zijn, anders is de kans op slagen kleiner dan dat je diegene wel vertrouwd. Je bent niet verplicht om bij 1 en dezelfde psycholoog te blijven. Klikt het niet, gewoon switchen.

Succes!

Ik ken je gevoel, je voelt je nergens thuis en hebt het gevoel dat niemand of niets je de voldoening geeft die je nodig hebt. Niets geeft je de zin om door te gaan in je leven. Je wordt een kluizenaar en sluit je af van alles en iedereen om je heen omdat je toch nergens begrepen wordt.

Mag ik vragen of je ervaringen hebt gehad met het gebruik van middelen? Op een te vroege leeftijd? Dat psychologisch dingen heeft veroorzaakt waar je nu nog steeds last van hebt? Ik ben een tijdlang ook naar een psycholoog geweest en werd niet serieus genomen. Het is heel belangrijk dat je iemand vind die je ook echt kan helpen.

Ik heb op mijn 16e 1x een joint gerookt waarvan ong 10% wiet was en de rest tabak. Verder nog een paar keer op mijn 17e, maar hoogstens 5x. Verder rook ik 1 of 2 sigaretten per dag sinds mijn 16e