Mijn verhaal
 

Hallo lieve mensen,

Nouja.. Aangezien jullie me toch niet kennen, en het fijn is om even van me af te zetten.. Hier mijn verhaal.

Toen ik acht was, ik weet nog dat het een woensdag was, ging mijn moeder de krant bij de buren halen en mijn vader ging net naar boven om iets te pakken. Mijn moeder was net weer thuis toen ik haar opeens 'shit' hoorde roepen, waarna een gil volgde. Snel ging ik naar de hal waar het vandaan kwam, en daar lag mijn vader op de grond met een rode streep op zijn nek en in ademnood, mijn moeder druk telefonerd met 112. Ze zei dat ik de buurvrouw moest gaan halen, dus met tranen in mijn ogen holde ik de deur uit, het huis van de buurvrouw binnen. Haar man ging naar mijn huis toe, terwijl zij me probeerde te kalmeren.
Vanaf daar is het vaag voor me, ik kan me alleen nog de ambulance herinneren en dat ik met mijn buurvrouw gescrabbeld heb. Maar dit stuk was zo helder als iets.

's Avonds, toen mijn moeder terug was van het ziekenhuis, was er eerst allemaal politie in ons huis, en toen ze weg gingen pakte mijn moeder een glaasje water voor haar en mij en zei dat ik rustig op de bank moest gaan zitten waarna ze bij me kwam zitten.
"Papa wilde dood," die woorden kan ik me nog goed herinneren, ze spoken nog steeds door mijn hoofd. Ik ben daarna in tranen uitgebarst, en volgensmij heb ik toen de hele nacht liggen huilen.
De dagen daarop zat mijn vader in een psychiatrische inrichting, en toen hij weer thuis kwam wist ik de reden waarom hij zelfmoord wilde plegen.. mijn ouders gingen scheiden. Vanaf die ene woensdag begreep ik het opeens, ik begreep alles. Alsof ik die dag een soort van volwassen geworden was, en begreep hoe hard de echte wereld was. Vóór die dag hadden mijn ouders namelijk al maandenlang ruzie, en als ik op bed lag hoorde ik geschreeuw. Maar nu maakte het mijn vader niets meer uit of ik sliep of niet, hij schreeuwde en mishandelde mijn moeder waar ik naast stond.

Eindelijk waren we het huis uit, maar zonder geld of spullen. We hebben toen een halfjaar bij mijn oma in haar kleine appartement gewoond, waar ik bij haar in bed sliep en mijn moeder op luchtbed in de computerkamer sliep. Elke week stond mijn vader wel een paar keer aan de deur te schreeuwen, tot het op een dag mis ging.. Ik was niet thuis en mijn moeder ging die dag uit samen met een vriendin, en toen er iemand aanbelde deed ze meteen de deur open zonder te luisteren wie het was.. maar toen kwam mijn vader binnenlopen. Hij heeft haar toen verkracht.
Daarna zijn we weer verhuisd naar een vies, oud huis. Maar het was beter als bij oma. Helaas was het weer in hetzelfde dorp als mijn vader, naast een café waar hij vaak kwam. Hij heeft vaak aangebeld, of 'dingen geschreeuwd als "Ik schiet een kogel door jullie koppen heen", of, "Ik zet dat huis in de fik met jullie erin".
En op één dag heeft hij zelfs het raam ingeslagen en is hij naar binnen gekomen, om mij te halen. Want hij vond dat ik van hem was, maar gelukkig is er toen niets gebeurd want mijn oom was in huis, de enigste man waarvoor mijn vader bang is.

Een aantal moeilijke jaren zijn voorbij gegaan, maar nu woon ik samen met mijn moeder en haar nieuwe vriend in een mooi, klein maar groot genoeg huisje. Ik ben erg gelukkig, en ik heb mijn vader nu al drie jaar niet meer gezien waar ik helemaal niet mee zit. Misschien wil ik hem in de toekomst nog zien, aangezien het toch mijn vader blijft, maar ik denk het niet. Hij is nog steeds alcholist en daar komt het agressieve gedrag vandaan.

Nou, dit was mijn verhaal. Ik heb het nog nooit zo uitbundig vertelt, ik zou er nog veel meer over kunnen vertellen maar dit is meer dan voldoende.

Veel liefs,
Merel.

Het lucht toch altijd op als je je verhaal kunt vertellen vind ik.

Het verleden kun je niet veranderen, men moet er maar het beste van maken.
Af en toe even stilstaan bij de dingen, emoties tonen en dan weer verder.

Heftig!

dit is best wel heftig, sterkte! maar waarom is dit zo ver gekomen? als je vader iedere week aan de deur stond te schreeuwen en mensen te bedreigen bij je oma, dan was de politie toch minstens flink wat keer op de hoogte gesteld van bedreigingen?

Inderdaad, het leven is vallen en opstaan, knokken en doorgaan.

Eerst, bij mijn oma, was het vooral aanbellen en wat onverstaanbaars schreeuwen, aangezien het niet te horen was vanuit haar appartement. Andere bewoners van het appertementengebouw hebben wel ooit is aangifte gedaan, maar ik weet niet precies meer hoe dat zat.
Toen we terug in ons dorpje woonde begonnen de bedreigingen eigenlijk pas echt, het heeft toen lang geduurd voordat we eindelijk een straatverbod hadden. Die heeft hij een paar keer genegeerd, en zo is hij ook dus een aantal nachten in het politie bureau geweest. Maar toen het straatverbod verlopen was begon mijn vader weer opnieuw, gelukkig gingen we een paar weken daarna verhuizen en hij wist niet waar naartoe.

En.. Ze doen wel of het allemaal goed geregeld is, maar schijn bedriegd. We hebben een hele hoop moeite gedaan voor dat straatverbod, en dat ik niet meer naar hem toe hoefde. Vooral voor mijn twaalfde was dat haast onmogelijk.

Heftig verhaal, sterkte sowieso, dat zijn geen gemakkelijke dingen om mee om te leren gaan.

Wat betreft het in de toekomst willen zien, dat moet je helemaal zelf weten natuurlijk, maar ik heb op mijn 12e besloten dat ik mijn biologische vader uit mijn leven wilde bannen. Sommige dingen die hij heeft gedaan zijn te vergelijken met wat er bij jou is gebeurd. Mijn vader is mijn stiefvader, die al sinds mijn 7e bij mijn moeder is en hij heeft alles voor me gedaan en doet nog steeds alles voor me wat diegene die me verwekt heeft nooit zou kunnen. Ik hou van hem en er is niemand anders. Ik heb maar één vader en zijn DNA heeft me dan wel niet lichamelijk gevormd, hij heeft mij wel als persoon gevormd en dat is wat vaders (horen te) doen.
Ik heb geen behoefte aan iemand anders, ik denk daar niet over na, dat is verleden tijd. Ook die familie, grootouders (die nu overigens overleden zijn, maar het doet me helemaal niks, het is al heel lang geen deel van mijn leven meer), het is iets dat in de eerste 10 jaar van mijn leven een rol heeft gespeeld, maar dat heeft verder weinig betekenis voor me. Soms kun je kiezen wat belangrijk is in je leven en ik heb gekozen om dat het niet te laten zijn. Een spermadonor zou even weinig invloed gehad hebben (op de ellende natuurlijk na waar ik tegenaan gelopen ben natuurlijk).

Mijn verhaal is net zoiets maar net iets anders :)

Bedenk overigens wel dat je verhaal hier openbaar staat en dat ook mensen waarvan je niet wil dat ze het lezen er misschien op uit zouden kunnen komen. Ik weet dat de persoon waar ik het over heb hier meeleest omdat hij me destijds gevonden heeft. Over het algemeen boeit me dat vrij weinig, als hij zo kan leven met het feit dat hij een dochter heeft verwekt die zijn bestaan negeert, dan moet hij dat vooral doen, maar af en toe denk ik twee keer na voor ik hier iets neerzet dat hij eventueel tegen mij of iemand anders zou kunnen gebruiken.

Ik heb nu ook weinig contact meer met mijn familie aan zijn kant, alleen met mijn tante, nicht en twee neven uit één gezien. Bij hun vader, dus mijn oom en de broer van mijn vader, is namelijk bijna hetzelfde gebeurd. We hebben een hechte band met hen, ik vooral met mijn nicht omdat zij een van de weinige is die me begrijpt aangezien ze iets soortgelijks meegemaakt heeft, en zo is het altijd eigenlijk al geweest. Onze vaders staan daar totaal buiten.
De vriend van mijn moeder is en zal ook nooit een vader voor me zijn, ookal is het een heel aardige man met wie ik goed op kan schieten. Ik noem hem ook niet 'stiefvader', maar gewoon 'de vriend van mijn moeder' of simpelweg 'Marco'. Mijn biologische vader is wel een echte vader voor mij geweest, tot mijn achtste dan. Ik ben er pas naderhand achtergekomen dat hij haast altijd dronken was, en me misschien ookwel fout opgevoed of verwaarloosd heeft. Maar in die tijd was dat heel normaal voor me, want ik was niet anders gewend.

Dat weet ik, daarom zal ik heus ook niet alles vertellen. Maar ik vind dat ik dat wel kon zeggen, en als hij het dan leest.. dan is dat pech voor hem, kan hij ook eens de waarheid onder ogen zien. Aangezien hij alles altijd probeerde goed te praten, of het beter liet lijken dan dat het was omdat hij de waarheid gewoon niet aankon.

Wauw.. En dan zeur ik over mijn leven.. Sterkte!