Alcohol saait niet aan #1842
 

En verder

Door het warme weer waren mijn gisteren gekochte perzikjes nu al aan het schimmelen :( Moest er drie weggooien :( De overige 6 heb ik maar even soldaat gemaakt.

Je hebt het dus niet gesnapt en beter kan ik het niet uitleggen :) Je denkt daar niet meer over na. Het is. En er zijn veel meer dingen die op dat moment ellendiger zijn dan dat niks meer past. Het gewicht boeit niet. Niets boeit nog. Eigenlijk stop je liever gewoon met leven, maar het enige dat je daarin tegenhoudt is dat je dat niemand wil aandoen en dus ga je door en grijp je kleine dingen aan, hoe minuscuul ook. Maar als je dat nooit hebt meegemaakt kun je je dat niet voorstellen. Ik kan het me nu niet eens meer voorstellen. Het is er ooit geweest, ik heb dat leven geleid en ik begrijp het nu niet meer.


Bas, vertel maar meer dan.

True, ik had het even versimpeld waarom ik denk (want blijkbaar is het niet zo) dat alcohol aan doet komen. Principe van eerst alcohol verwerken dus.

Nou ja van 70 biertjes per week kom je wel een kilo per week aan hoor. Daarom is deadlock ook zo'n pad.

Huhu. Oh ja. SCHRIJVEN :mad:

Maar dat alles zo kut lijkt, betekent toch niet dat je er niets aan KAN veranderen? Je wil het gewoon niet. En ik vind het heel droevig als mensen zo leven/denken, en ik zeg niet dat het iets is waar die mensen bewust voor kiezen, maar het is niet alsof al dat vet een soort tumor is die maar groeit en groeit, los van de persoon die maar vreet en vreet.

http://www.magikeenafritsbroekaan.nl/

Haha.

:d(N) Ik kom uit een afritsbroekgezin, maar word er zelf ook niet al te blij van.

@Miekje: nee, je mag tegenwoordig maar 1 vak herkansen.

Mijn broertje gaat morgen op schoolkamp lekker rust. :yeah:

Het vet niet. De depressie wel. Het vet was een gevolg van de depressie bij mij. Ik ben daar toen wel uitgekomen, maar ik ben nooit volledig op peil geweest. Toen voelde ik mij prima, hey ik kwam uit het diepste en zwartste gat, alles was beter dan dat. Het overgewicht aanpakken heb ik toen wel geprobeerd met een jaar lang diëten en ik ben toen 20 kilo kwijt geraakt. En toen begon daar weer iets te knagen en de medicijnen hielpen niet dat tegen te gaan, therapie hielp niet en ik zag me weer steeds verder zakken. Op dat moment ben ik gaan vechten tegen de depressie en niet tegen het overgewicht, niet meer zo diep vallen was veel belangrijker dan dat. Ik heb de weegschaal toen bewust genegeerd omdat het niet verder terugzakken al meer van me vroeg dan ik eigenlijk kon opbrengen. Druk maken over gewicht zou me op dat moment me ellendiger hebben doen voelen en als er iets was wat ik niet kon gebruiken, was het dat wel :D


En zeggen dat iemand niet beter wil worden die in een depressie zit, is echt heel erg kort door de bocht. Niemand kiest daar vrijwillig voor. Op dat moment is elke dag opstaan en verder leven het grootste gevecht dat er is. Je wil alles behalve dat, maar dat kun je niet.
Wat een teken van die wil is? Naar de psychiater gaan, alles slikken wat ze maar kunnen bedenken en proberen en testen (een medepatiënt is bijvoorbeeld overgegaan tot DBS, nog een andere medepatiënt kon niet meer en heeft toestemming gekregen voor euthanasie), je laten opnemen (ik heb 3 verschillende ziekenhuizen gezien), elke dag opstaan en naar therapie gaan ook al kun je bij de creatieve bezigheden niets anders meer dan kraanvogels vouwen (honderden kraanvogels heb ik gemaakt), praten met psychologen, wandelen, sporten doen die ze je opdragen (want sporten zal je beter doen voelen), schema's bijhouden van wanneer het erger en beter is, drank en drugs proberen te vermijden (wat niet altijd slaagt), het weekend in het ziekenhuis doorbrengen als je niet zeker bent dat je het weekend alleen zult kunnen doorbrengen. Je dwingt jezelf tot die dingen, al voelen ze ook niet goed (maar de hele dag in bed liggen, wat ik een korte periode tussen twee ziekenhuizen heb gedaan, voelt óók niet goed en daarvan wéét je dat het ook werkelijk niet goed is).

Maar nu lijkt het wel een beetje het LJH en dat terwijl ik er nu geen last meer van heb :D Dat is voorbij. Lichamelijk en geestelijke reset en als er ooit een depressie in de buurt nog durft te komen, schop ik ze helemaal aan gort. En ik heb geleerd wat eten heeft kunnen doen en ik zal er alles aan doen om te vermijden dat ik daar nog in verval.

Dus! Leuke dingen?

Ja, het zal vast een gevolg zijn, maar je was er toch zelf bij? Het is niet vermanend bedoeld, niemand is perfect, ik maak zelf ook genoeg fouten, iedereen doet domme dingen. Maar zeggen dat het onvermijdelijk was, is onzin. Je hoeft van mij echt niet hier te zeggen (of überhaupt te zeggen) van 'eh, ja, okee, het is een karakterfout van mij', maar het is niet alsof al dat eten op magische wijze door een hogere macht in je maag werd gelegd.

Ja eh dat zei ik niet en dat vind ik ook niet.

:D

Tering wat is het heet in de trein :herp: ik heb er nu al spijt van dat ik naar t afstuderen van onze oud-buurman ga. Hoe warm zal 't daar zijn?

Verkeerd begrepen dan.

En ik zeg niet dat het onvermijdelijk is. Ik probéér (duidelijk tevergeefs) een beetje inzicht te geven in wat er met mij is gebeurd. Dat betekent niet dat dat voor iedereen zo is gegaan en ook niet dat ik uitvluchten zoek. Ik kan enkel nu met een gezond en helder verstand terugkijken en beseffen waar het is mis gegaan. Destijds kon ik het niet. En dan kun je nu wel zeggen dat ik er zelf bij was, maar blijkbaar niet op die manier dat ik in kon grijpen. En ook het in een depressie zitten wordt nog verschillend ervaren, wat ik hier nu zo vertel, kan voor een ander ook totaal anders zijn geweest.

Denk aan mensen die bij verdriet niet meer kunnen eten en afvallen. Andere mensen gaan juist eten. Iedereen werkt anders, lichamelijk en geestelijk, maar niets gaat vanzelf, dat is een feit.

2 hoeslakens verscheurd tot verbandjes (y) Nadeel is dat die krengen zo rafelen, maar ze zigzaggen is te veel werk voor dingen die je standaard kwijtraakt of niet terugkrijgt op een larp :D

Wat een stomme onderwerpen vandaag. Ongesteldgedoe, dikke mensen...

Dan vond ik dat eetgedoe van een paar weken terug een stuk beter.

Ik ben zo blij dat het in ons nieuwe huis lekker koel blijft :lief: En ik vond het weer echt heerlijk vandaag :lief::lief:

Ik niet.

Dat mag (y)

Overigens was ik echt niet van plan om die discussie weer naar boven te halen :D

Overigens vind ik dikke mensen ook geen fantastisch onderwerp. Maar dat gezeik over eten en eetmeters e.d. was gewoon echt deprimerend en strontirritant.

Te laat.

Mag ik wel vertellen dat ik onwijs lekker gekookt had :bloos:?

Van mij wel (y)

Oh yes :D

Ik was zelf echt onder de indruk van hoe lekker het was: pastasalade met feta, chorizo, olijven, rucola, garnalen, sperzieboontjes, citroenrasp, citroendressing en gegrilde cherrytomaatjes. Recept uit de delicious, het was echt heel goddelijk <3

Nondeju (y)

Ik heb er niks zelf aan bedacht hoor, gewoon braaf de stapjes gevolgd :D

Quintiano, jij was toch Planescape:Torment adept? clicky clicky!

:D

:lief: Ik ga dit morgen zorgvuldig lezen (y)

Maar ik vind dat sandalen wel mogen :O

Mutant, euthanasie bij depressie? :|

Mooi spul als je in je eigen designvoorstel dit soort dingen zet:

“Blah blah blah
Planescape
blah it's so special
blah blah blah we're
so pretentious
blah.”

"Sure, you may be a fat dateless loser in real life, but in Last Rites, you get the women and respect you've always craved"


:cool:

Blijkbaar. Tenminste, het zal verder gaan dan een gewone depressie, ik ken natuurlijk zijn hele dossier en geschiedenis niet. Ik wist het ook niet, maar blijkbaar kan dat in uitzonderlijke gevallen van ondraaglijk psychisch lijden. Ik had hem in 2007 al ontmoet en eind 2011 kwam hij opnieuw in opname, blijkbaar om de laatste weken van zijn leven door te brengen (werd ons ook niet verteld, de dag zelf is dat blijkbaar meegedeeld, maar ik was op dat moment ziek thuis, ik was toen dagpatiënt). Heeft ons allemaal best wel verrast en bepaalde andere patiënten behoorlijk van streek gemaakt, vooral omdat er niks is verteld. Ik heb de acties van de verpleging daar wel vaker niet begrepen, maar de infrastructuur was daar 10 keer beter (het eten dan weer niet).

Aiaiai, er is hier iemand behoorlijk in de war. Hopelijk gaat het gauw en zonder kleerscheuren beter met m.

Ik dacht altijd dat euthanasie bij depressie heel ongebruikelijk en omstreden is.

Stiekem heb ik ook een afritsbroek. Maar ik had veldwerk. Dan mág het. Toch? :bloos:

dat is het ook, maar als aan alle criteria is voldaan, mag ook een depressief persoon euthanasie worden toegepast

nou ja, als alles geprobeerd is en er is geen of weinig vooruitzicht op een verbeterd bestaan; go for it, denk ik dan dan maar. Tenzij je nog hoopt op een wondermiddel of therapie, maar als je die hoop hebt ben je vast niet depressief genoeg ;P

Dat zal het ook wel zijn. Ik heb het ook nooit eerder gehoord en ik vermoed dat ze dat ook zo willen houden, omdat er anders waarschijnlijk veel meer aanvragen komen. Maar wat ik van die persooni heb meegekregen, was dat wel echt een hele uitzichtloze situatie. Zoals ik al zei: ik ken het dossier en de voorgeschiedenis niet, maar ik vermoed wel dat het dan veel verder gaat dan een depressie die ze denken te kunnen behandelen. Als ik er aan ga denken (hopeloos), zal ik mijn psychiater er eens naar vragen hoe dat zit (euthanasie in zulke situaties dan, niet zijn specifieke situatie natuurlijk), als ik het me goed herinner, was die ook zijn behandelaar en sowieso werkte hij daar, dus hij zal er wel iets over weten.

Niemand van de patiënten wist voordat dit gebeurde dat het mogelijk was zelfs, dus ook in de ziekenhuizen zelf is het niet iets dat bekend is.

Ja, in ons oude huis was het ook heel benauwd en hier lekker koel. :cool:

Hm, interessant. Ik wil er eigenlijk niet teveel over weten.

DBS is zoiets. Die andere patiënte had ook niets meer te verliezen en heeft toegestemd in het testonderzoek van Leuven. Of ze bleef er in of ze vonden een manier om haar leven te veranderen (of niks veranderde en dan had ze het op zijn minst geprobeerd). Dat is tijdens de test wel gelukt (maar niet met de perfecte afstelling), nu blijkt de test afgelopen te zijn, maar de instellingen die voorheen een goed resultaat hebben gegeven, doen dat nu opeens niet meer.
Toen ik destijds de resultaten bij haar zag, zei ik 'steek dat er maar bij mij in'. Maar ja, het is dus duidelijk nog niet op punt.

Wat voor onderzoek dan? Met medicatie?

Blij dat ik niet depressief of suicidaal ben; als ik het écht zou willen zou ik het namelijk wel zelf regelen. En goed ook.

Deep brain stimulation. Elektroden in het brein steken die afgesteld kunnen worden. En je krijgt batterijen ergens in je buik ofzo :D Zij had er 4 en het effect was dat er een ander mens voor je stond toen ze aangepast waren.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Diepe_hersenstimulatie

Klinkt eng.

Je mag daar inderdaad heel blij over zijn.

Vond/vind ik ook :D Maar de verandering die ik zag gebeuren maakte wel dat ik het te overwegen vond, als het op punt had gestaan.