vervelende situatie met werken en ouders
 

Aangezien ik vakantie heb, heb ik een bijbaantje genomen als vakkenvuller. Helaas heb ik gescheiden ouders en ga ik om het weekend naar een van mijn ouders. Nu heb ik bij de sollicitatie gesprek gezegd dat ik altijd beschikbaar ben, omdat ik bang was dat ik anders de baan niet zou krijgen. Ook had ik zoiets van; lekker het mijn ouders moeilijk maken zodat ze zelf ook eens de nadelen van hun scheiding ervaren.

Nu is het zo dat mijn vader heel ver in een andere stad woont dus ik kan niet op en neer reizen om te werken (kan natuurlijk altijd, maar 3uur op en nieuw ga ik niet doen). Dus nu is mijn ma boos, want ze wil dat ik steeds wel naar mijn vader blijf gaan. Ik ben hier erg boos over geworden en we hebben aardig wat ruzie gehad. Mijn moeder wil dat ik tegen mijn baas zeg dat ik dus alleen eens in de twee weekenden beschikbaar ben, maar stel dat mijn baas dat oke vind. Dan ben ik dus elk weekend dat ik 'thuis' ben aan het werken.

Opzich werk ik er niet lang, volgensmij nog in mijn één maand proeftijd. Ik zou eigenlijk wel ontslag willen nemen zodat ik van al dat gedoe af ben, maar ik wil wel geld.

Ik ben zeventien jaar.

Wat zouden jullie doen in deze situatie?

Jouw moeder kan veel willen, maar vanaf je 12e mag jij zelf beslissen of jij naar je vader gaat of niet. In een heel andere situatie hebben mijn ouders me vaak genoeg gevraagd, gezegd en gesmeekt nog te gaan of contact te onderhouden met de biologische vader, maar toen ik 12 was heb ik gezegd dat ik niet meer wou en niemand heeft me daar nog toe kunnen dwingen.

Had jij trouwens niet zo'n grote bek met 'moeder op haar bek slaan, je bent toch geen mietje'? Nou?
En niet dat ik nu zeg dat je je moeder moet aftuigen, maar je kunt wel prima opkomen voor wat jij wel en niet wil. En als je moeder vindt dat jij per se naar je vader moet, dan zeg je dat je wel een keer in haar weekend dan zal gaan. Ze moet blij zijn dat je wil werken en dat je de kans krijgt.

Voor hoe lang heb je dat vakantiebaantje? Ik vind inderdaad ook dat je ouders je op jouw leeftijd niet kunnen verplichten om nog ieder weekend naar je vader te gaan. Je bent bijna volwassen en op een leeftijd dat je op jezelf zou mogen wonen. In het volwassen leven is het nu eenmaal zo dat je voor je werk soms andere dingen moet laten varen en dat je gemaakte werkafspraken niet zomaar weer af kan zeggen. Je ouders zouden dat moeten begrijpen. Het is juist goed dat je een vakantiebaantje hebt.

Eventueel kun je nog onderhandelen door aan te geven dat je na je vakantiebaantje dan wat vaker naar je vader zult gaan om de verloren tijd in te halen of misschien gewoon eens een hele week, als je dan nog vakantie hebt.

Vraag je ouders eens wie aan jou de gemiste inkomsten gaat betalen, als je nu stopt met je bijbaantje (of alleen de helft van de weekenden werken) en dat je totdat dat door henzelf geregeld is je gewoon lekker blijft werken.

Je bent verdomme 17, je ouders moeten blij zijn dat je ook zelf je geld wilt verdienen.
Waarschijnlijk doen je ouders nog regelmatig erg kinderachtig tegen elkaar en is je moeder bang dat je vader het aan haar gaat verwijten dat jij de komende tijd even wat minder vaak langs komt. Maar, je hebt toch vakantie? Je zal vast geen 7 dagen per week ingeroosterd worden bij de supermarkt. Dan kan je toch af en toe eens op andere dagen als in het weekend naar je vader?

Het is niet jouw keus geweest dat je ouders na hun scheiding zo ver uit elkaar zijn gaan wonen, van die keuze mogen ze dan inderdaad best zelf de gevolgen ondervinden, en dat is dat hun 17 jarige zoon een doodnormaal bijbaantje wil en daardoor even geen tijd heeft om telkens lang heen en weer te moeten reizen.

Geen idee hoe het in Nederland zit, maar in België is er na een echtscheiding meestal een vonnis, met de regeling wanneer het kind naar de vader gaat en wanneer naar de moeder.

Dit vonnis moet dan nageleefd worden of de vader kan klacht indienen. Dus indien dit ook zo in Nederland is, dan is het pas vanaf 18 jaar dat je zelf kan beslissen of je wel of niet meer naar je vader gaat.

Tegen wie? :D Hoe controleert men op naleving? Hoe dwingt men tot naleving? TS is al 17, voor zijn 18e zal er in de praktijk echt geen zak mee gebeuren. Ook bij onze westerburen is de rechtspraak zo traag als dikke stront.

Natuurlijk niet, wat een totale onzin. hanky123 kan heel goed zelf beslissen of hij wel of niet meer naar zijn vader gaat. Hoe kom je er bij dat hij dit niet kan? Zit er een machine in zijn hersens die tot zijn 18e dit beslisvermogen regelt? :confused::confused:

Wederom in België: klacht bij politie tegen moeder bij niet naleven vonnis,mogelijkheid tot veroordeling met dwangsom
Vanaf 18 is TS meerderjarig en kan hij zelf beslissen, tot dan dient vonnis nageleefd te worden.

Maar google gaf me net zelfde resultaat voor Nederland...

Juist. Je negeert al mijn vragen op 1 na. En het antwoord op die vraag is eigenlijk al duidelijk genoeg: er kan geen klacht tegen hanky123 ingediend worden, slechts tegen zijn moeder. Met het geruzie tussen paps en mams heeft hanky123 weinig te maken, als hij wil gaan werken moet hij dat lekker doen. Daarnaast zal de rechtbank waarschijnlijk niet voor zijn 18e verjaardag tot een uitspraak komen. En zelfs als de rechtbank tot een uitspraak komt, dan is er pas vanaf dan kans op een dwangsom en een dwangsom opeisen bij een alleenstaande moeder... Succes!
en dan los van dat hele verhaal: als bij de rechtbank blijkt dat een jongen van 17 een bijbaantje in het weekend wil en daardoor minder vaak naar zijn vader op 3 uur reizen kan, dan zal de rechter dat niet de moeder aanrekenen en ook niet de jongen.

Het is leuk dat je wat regeltjes opnoemt, maar ze zijn totaal irrelevant voor hanky123. Als hij wil werken, dan kan dat gewoon zonder gevolgen voor hem, welke omgangsregeling er ook is afgesproken.

Waarom kon ik dan weigeren? Nu is de politie er wel bij gekomen omdat meneer stond te dreigen voor de deur en ik heb tegen de politie gezegd dat ik niet meer wilde gaan, maar niemand kon mij dwingen, welke regeling er ook bestond. Vanaf mijn 12 had ik het recht om te weigeren. En ja, ik heb het ook over België.

Omdat je biologische vader dan blijkbaar geen verdere stappen heeft gezet om het vonnis te laten uitvoeren en een dwangsom te bekomen.

Dat zal natuurlijk nogal bijdragen tot de sfeer...

Zonder gevolgen? Kan natuurlijk zorgen voor een beslissing van moeder / vader dat hij dan maar moet vertrekken thuis of definitief een baantje zoeken. Dat de vader niets meer zal betalen en ga zo maar verder.

TS stelt zelf in openingspost dat het is om ze te pesten omdat ze gescheiden zijn, is ook geen goede basis om van uit te gaan.

Maar ieder geeft het advies zoals hij wilt, mijn advies was juridisch.

Ik geloof niet dat hij dat over zijn kant zou laten gaan eigenlijk. Maar goed, het zal dan wel, ze zeiden mij dat ik zelf mocht kiezen en ik ben blij dat daar niet meer drama over is geweest dan er al was.

Ja maar als iemand echt niet meer naar één van zijn ouders wilt dan houdt het toch op?
Zijn vader kan wel op de kop gaan staan en naar de rechtbank toestappen en hem dwingen om naar hem toe te komen maar de sfeer wordt er ook niet beter op dan.

Je advies is NIET juridisch, wat een onzin! Je advies staat bol van de veronderstellingen die helemaal niet waarschijnlijk zijn, en hanky123 kan juridisch helemaal GEEN gevolgen hiervan ondervinden. Juridisch advies voor hanky123 is juist heel simpel: er zijn voor hem geen mogelijke juridische consequenties.

En ik vind het verbijsterend dat je "Dat zal natuurlijk nogal bijdragen tot de sfeer..." als argument gebruikt. Dat argument geldt nu namelijk al, nu hanky123 zich gedwongen voelt zijn bijbaantje op te geven. Draagt dat wel bij tot de sfeer? Wat een drogreden.

Tijden de proeftijd gwn braaf komen en als je vaste aanstelling hebt vrij snel erover beginnen. Je krijgt een jaarcontract, dus bij het verlengen naar het volgende jaar zijn ze dat incidentje toch allang weer vergeten.

Waar the fuck reageer je op? :confused:

Ik zit in precies dezelfde situatie als dat jij zit. Ik zou het wel gewoon aangeven aan je baas om problemen te voorkomen. Mochten ze je dan alsnog niet willen kan je altijd opzoek gaan naar wat anders. Je hebt toch een maand proeftijd. Het is natuurlijk niet handig voor je baas en voor jou ook niet, maar misschien dat je dan meer doordeweeks kan werken als in het weekend?

Je wil je baan houden, je vindt het niet erg als je ouders er iets van nadeel in ondervinden, maar je hebt geen zin in nog meer gedoe tussen jou en je ouders en ieder weekend dat je thuis bent moeten werken. Da's begrijpelijk.

Werkgevers vinden het vaak prettig dat ze een vakantiekracht zonder beperkingen kunnen inplannen, maar het is niet altijd realistisch natuurlijk. Je kunt dit met je manager bespreken en aangeven hoe het werkelijk zit. Kun je bijvoorbeeld ook doordeweeks 's avonds werken? Dan kun je dat compenseren met werken in het weekend. Een manager kickt je er echt niet zomaar uit als je minder beschikbaar blijkt.

Over je proeftijd: in die tijd kun je ontslag nemen zonder gevolgen. Je kunt dan ook per direct stoppen (maar in de praktijk is het netter als je het rooster van bijv. de week nog afmaakt). De dagen die je gewerkt hebt krijg je uitbetaald, daar krijg je dan ook een specificatie en later een jaaropgave over. De uren die je nog ingepland stond en die je niet hebt gemaakt, krijg je niet uitbetaald.

Als je juridisch advies geeft, hou je dan ook aan juridische termen. Een biologische vader heeft volgens de wet namelijk geen enkel recht.

Ik heb het woordgebruik hernomen dat er gebruikt werd om het verstaanbaar te houden, ik ga ervan uit gelet op de uitleg dat er met biologische vader werd bedoeld "de vader die het kind heeft erkend"

Indien er met biologische vader inderdaad werd bedoeld de biologische vader zonder erkenning dat is de situatie van Mutant helemaal anders dan die van TS.