Ik wil heel graag, maar durf niet
 

Ik zie het niet meer zitten. Mijn leven is één en al kloten. Ik krijg niet genoeg liefde/aandacht en dat is echt irritant, ik word er ook nog eens heel depressief van.

Het liefst zou ik me van een flat laten vallen ofzo, maar het lijkt me zo erg.. Om er dan NOOIT meer te zijn.. Ik ben dus bang voor de dood, maar ik wil dood.. ...


Weet iemand hoe dit kan? Of iemand die me kan helpen? Misschien zelfs iemand die me gelukkiger kan maken?

Wat zijn de oorzaken naast dat je geen aandacht/liefde krijgt waardoor je heen wilt?

Ik ben vroeger erg gepest, dus mijn zelfvertrouwen is erg laag. Daardoor denk ik dat iedereen me haat en dat ik gewoon eigenlijk een overbodig iets op deze wereld ben..

Ga dingen doen die je leuk vind, ontwikkel jezelf. Ik heb geen idee hoe oud je bent, je zit waarschijnlijk ergens in de puberteit... Maar bedenk eens waar je over 10 jaar zou willen zijn. Studie/baan etc..

17, dus ik hoop er over paar jaar uit te zijn :( Ik doe ook veel te gemeen tegen me ouders... Ik stoor me aan ze maar achteraf denk ik echt van ; Pff wees blij dat ze er nog zijn, over 30 jaar zullen ze er waarschijnlijk niet meer zijn.. :(

Leren niets aan te trekken van anderen. Wat maakt hun mening nou uit?


Verder is het een (heel klein) beetje natuurlijke onzekerheid op je 17e. Over een paar jaar lach je hierom.

Rond mijn 19e heb ik een depressie gehad waarvoor ik psychotherapie heb gevolgd. Één van de belangrijkste dingen die ik daar geleerd heb, is dat je je leven zelf in de hand hebt en dat het niet alleen maar afhankelijk is van anderen. Wat jij zegt, dat je niet genoeg liefde en aandacht krijg doet me daar aan denken. Zoek zelf mensen op om aandacht te krijgen, om leuke dingen mee te doen, om uit te huilen als het nodig is, om je verhaal te doen en ook om dit mee te delen. Misschien heb je vrienden, vriendinnen, een van je ouders, broers of zussen, neven of nichtjes, je mentor of vertrouwenspersoon op school, je huisarts. Blijf er niet mee rondlopen maar bespreek het met iemand en ga zelf op zoek naar de dingen die je wil doen en wacht niet tot anderen je uitnodigen.

Misschien een keertje naar de kerk, deur staat altijd open.

Ja en dan horen: "mijn zoon, als je zelfmoord pleegt kom je in de hel dus nuh-uh!"
of naar de GGD en de machtsmisbruikende oplichtersinstelling links laten liggen. Godverdomme man :')

OT: ik heb hetzelfde maar durf er niet over te praten met mijn psycholoog uit angst voor opname

Zeikerd.

Zei ik ook tegen je moeder toen ze niet wilde slikken.

Ik heb het moeilijker dan die zeikerd hier met haar pesten.
Ga jij maar met mijn chronische ziekte het leven door. En die klote operatie overleven natuurlijk.
Word hier gewoon echt panisch van, ze denkt echt dat ze het moeilijk heeft ofzo.



JJV079, sorry dat ik je zeikerd noem. Alleen ik vind dat het iets is waar je tegenkan. Ik heb een ziekte die erg vervelend is, ik moet een zware operatie ondergaan in mijn hele ruggengraat. Ik krijg hem in de kerstvakantie. Alleen ik zeik nooit, en dan zie ik zoiets....dat voelt gewoon vervelend voor mij.
Erg jammer van de reactie van Patataap.

Zolang je bang bent en die angst je weerhoudt, is het goed. Het moment dat het je niet meer kan schelen, dan is het heel hoog tijd (eigenlijk al te laat) om aan die alarmbel te trekken. Daar kun je nu al mee beginnen. Zoek iemand om mee te praten.

Maar als je zelf hebt ervaren hoe rot pesten is, doe dan niet lullig tegen anderen.

Ik ken nogal wat mensen met behoorlijk ernstige lichamelijke shit en geen van hen heeft zich ooit zo idioot opgesteld naar mensen met hun 'mindere' problemen als jij nu doet. Ieder probleem is anders en jij denkt misschien dat een psychisch probleem niks is vergeleken met jou, maar ik wil je wel horen piepen als je het zelf aan de hand hebt. En dan zijn er nog steeds mensen die er waarschijnlijk erger aan toe zijn dan jij. Die vandaag horen dat ze vol met kanker zitten en geen kans meer hebben om überhaupt nog te overleven, mogen die ook tegen jou zeggen dat je je bek moet houden?

Ja, lichamelijke shit, ja, herkenbaar. Ik begrijp het probleem, ja.

Mutant, heb de ziekte Scoliose met een bocht van 90 graden. Ik krijg hiervoor een operatie waardoor 32 schroeven in mijn ruggengraat word gezegd. 2 titanium platen en 1 heup bot verspreid en ze proberen dat mijn nieuwe rug te maken. Deze operatie is erg heftig en de vraag is of ik dit wel is waar overleef.
Er is ook nog hernia in mijn onderrug gevonden. Hierbij heb ik ook nog een virus dat er op mijn handen en voeten plekjes komen.

Mijn rug ziet er dus uit alsof hij helemaal gebroken is. Al mijn schouderbladen en spieren zijn allemaal misvormd geraakt. Het doet vreselijk pijn. Als ik deze operatie niet doe haal ik de 30 niet.

Ik ga dit niet vergelijken met iemand die kanker heeft, maar ik hoop ook dat je mij kan begrijpen dat ik gefrustreerd raak als ze zegt dat ze het daar mee moeilijk had.
Had ik maar zo´n leven, dankje voor de waardering trouwens.

Wat mutant je probeert te vertellen is dat mensen met een lichamelijke aandoening niet noodzakelijk meer lijden dan mensen met een psychische aandoening.
Verder gaat dit topic niet over jou Zoari, dus ik wil je vragen om te stoppen met het neerbuigend doen over de klachten van JVV079. Als je graag steun wilt voor jouw lichamelijk zeer zware klachten raad ik je aan om een topic te openen op lichaam en gezondheid. Dan word je ook niet voor het hoofd gestoten door in jouw ogen minderwaardige problemen.

Ik weet wat je hebt. Jij wil jezelf niet vergelijken met iemand met kanker, maar die persoon hier wil zich ook niet vergelijken met jou. En nogmaals (ik wil overigens niet zeggen dat dit hier meteen het geval is, daar kan ik ook niet over oordelen) onderschat psychische problemen niet. Jij zit met je lichaam, maar je geest wil en kan nog alle kanten op. Stel je voor dat je lichaam werkt maar je geest niet meer. Dat eenvoudige dingen die je vroeger graag deed niet eens meer kunt. Lezen, tekenen, tv kijken, gamen (niet eens lichaamsintensieve zaken). Je lichaam kan, maar omdat je geest niet wil, kun je daar ook niks mee.

Oordeel niet te snel. Ik begrijp je frustratie, maar reageer die niet af op andere mensen die problemen hebben. Je weet niet wat er precies aan de hand is bij iemand. En pesten moet je ook niet zomaar minimaliseren, er zijn genoeg jongeren hier (België) in het nieuws gekomen afgelopen jaar omdat ze een einde aan hun leven hebben gemaakt omdat ze de pesterijen niet meer trokken.

Ik snap het maar denk je dat het mentaal voor mij ook niet frustrerend is, kom ik aan bij het ziekenhuis: "tja...de kansen zijn aanwezig dat je het niet meer red". "lichaamsdelen kunnen uitvallen"....Maar weetje wat ik stop wel.
Ik snap dat ik erg neerbuigend ben, maar het zit mij gewoon mentaal dwars dat mensen het leven te weinig repecteren.
Meiden op mijn school: "ah wat een kut leven heb ik, mijn ouders zijn zo vervelend". Het zit mij gewoon dwars.

Dankje wel voor jullie waardering [niet sarcastisch] en dat jullie volwassen mee omging [behalve patataap maar ik kon er om lachen]. Ik hoop dat jullie mij ook begrijpen waarom ik neerbuigend doe omdat mensen te weinig respect [meeste pubers] hebben voor het leven.

Ook sorry JVV079. Fijne avond jongens :)