Zelfmoord maar niet depressief
 

Ik ben vijftien en zit al eigenlijk jaren niet meer lekker in mijn vel. Ik ben wel een tijdje depressief geweest maar dat is er gelukkig vanaf. Ik heb PDD-NOS dus ik heb het probleem dat ik teveel nadenken en teveel pieker. Ik heb rare interesses waar ik me ontzettend voor kan schamen. (dingen zoals baby's en de hele zaakjes, al vanaf mijn kleutertijd.)
Ik denk steeds vaker aan zelfmoord, ik rij vaak langs een treinspoor om spanning los te laten. Die treinen gaan ontzettend hard aangezien er eigenlijk altijd maar vracht op ligt, geen NS treinen. Ik wil niet dood omdat ik depressief zou zijn, ik zie gewoon eerlijk gezegd weinig of geen nut in het leven. Ik zie mezelf niet studeren of een baan hebben, ik denk er wel eens aan dat ik de rest van mijn leven alleen blijf omdat ik niet echt weet hoe ik contact moet maken met mensen. Ik die mensen gewoon als 'dingen', alles wat ze doen is om te blijven leven, werken - eten - slapen en zo gaat het cirkeltje rond. Ik heb andere mensen altijd veel boeiender gevonden dus ga ik soms achter mijn raam zitten gluren naar mensen. Ik kan compleet geobsedeerd raken door mensen en alles willen weten, zoals bij leraren.

De enige rede waarom ik nog leef is omdat ik niet zou weten hoe mijn familie er mee om zou moeten gaan als ik voor de trein zou springen ofzo, ik ben enig kind/kleinkind dus alle ogen zijn altijd mijn kant op gericht. Mijn ouders zijn al jaren uit elkaar en ze hebben beide geen kinderen meer gekregen. Ik weet niet of ik mijn familie zo'n verdriet zou kunnen doen. (maar ik denk dus hier teveel aan wat anderen denken...)
Ik vind dat ik in de weg loop bij mensen. Ik kost geld, ik vraag tijd, ik zit in de weg, ik irriteer. Ik zie gewoon geen nut in mijn leven, ik vind het walgelijk hoe sommige mensen doen en denken. Dan denk ik; "wil ik in deze wereld leven? wil ik kinderen in deze wereld helpen als ik zelf vreselijke dingen zie?"
Ik wil gewoon van het gezeur af, iedereen zegt altijd; "denk als eerste aan jezelf." Zou Ik? Ik bedoel maar, ik ben eigenlijk niet bang om dood te gaan. Als het gebeurt, gebeurt het. Expres of niet. Ik betwijfel alleen wanneer het juiste moment er is.

Misschien moet je naar een psychiater of iets dergelijks.

En welk nut zie je in de dood?

Ik kan je idee respecteren. Er is ook verder geen nut van het leven. Wel zou ik je zelfmoord dan even bewaren tot je ouders (en andere familieleden) al overleden zijn. Geen reden om hun op te zadelen met jouw daden. En misschien kan je in plaats van zelfmoord dan iets extreems gevaarlijks gaan doen waar andere mensen nog iets aan je eventuele dood hebben ofzo (Y)

Je ziet geen nut in het leven, zeg je. Maar wat voor nut zie je in de dood? Van het leven kun je nog wat maken, van de dood niet.

Ga leuke dingen doen! Maak wat van je leven! Probeer mensen gelukkig te maken, ga leuke activiteiten ondernemen met je vrienden. Probeer daarnaast doelen in je leven te stellen. Je diploma halen, slagen voor je opleiding, een jaar vrijwilligerswerk doen in het buitenland, een talencursus afronden.
Leef!

En probeer niet te letten op wat Reverend zegt.

Haha! Eens! :D

Je vraag is dus:
Het antwoord is:
Nee.

De reden van het antwoord is:

Nee, vooral zelfmoord plegen als je ouders nog leven is natuurlijk een veel beter idee.

Reverend, lees mijn post nog eens rustig en aandachtig door.

Ik vind het erg dat je mensen niet probeert van het leven te laten genieten en in plaats daarvan voorstelt te wachten met een zelfdoding omdat dat schokkend zou zijn voor de naaste omgeving.

Ik heb mijn retoriek-filter uit gezet en nog een keer gelezen. Er is weinig veranderd.
Mensen moeten zelf invulling geven aan het leven.

Maargoed, als het niet duidelijk was: Het punt dat er geen nut in leven zit is net zo goed toepasbaar op de dood. Dood gaan is waarschijnlijk onprettig. Wellicht een goed idee om het nog even aan te kijken met je leven. Zeker met oog op je leeftijd gaat er nog een hoop veranderen waardoor je wellicht van mening verandert.
Lijkt me wel zo sociaal, niet? Als het dan toch moet, zit even lekker de jaartjes uit zodat anderen zo min mogelijk last ervan hebben. Leeftijdscategorie van de TS kennende verdwijnt de interesse voor zelfmoord vanzelf. Zo niet, helaas.

En dan heb je een leuke jeugd, omdat je wacht totdat je ouders doodgaat en je dus die negativiteit door blijft zetten... Alsof ze nu in een kansloze situatie zit, kom op zeg - ze is 15, we hebben allemaal weleens die gevoelens/gedachten gehad.

Ik vind de opmerkingen van Reverend helemaal niet zo gek, met name zijn opmerking over dat er net zoveel nut zit in doodgaan als in leven - waarmee hij aangeeft dat het dus geen betere optie is. Sterker nog, hij geeft aan dat blijven leven waarschijnlijk de betere optie is.
Daarnaast zegt hij ook
wat precies jouw laatste opmerking dekt.

Dus volgens mij bedoelt eenieder hier hetzelfde.

Elk kind wacht in zekere zin tot z'n ouders dood gaan. Ik zie niet in wat daar negatief aan is.
Daarom.

wat bedoel je hiermee? baby's en 'de hele zaakjes'? Zwangerschap? bevallingen? seks met kinderen? geslachtsdelen van baby's?

Waarom niet? Als ouder heb je eenmaal het risico dat je kind zelfmoord kan plegen.

Niet dat TS dat zou moeten doen, maar het is best een raar idee om voor een ander in leven te blijven.

Het ontgaat mij compleet wat door ook maar enigszins raar aan is. Je kan het wel negeren ja, maar zo zou ik het niet doen.

QFT