Tot ik niks meer voel
 

Mijn vingers glijden langs de snaren
Voelen het patroon
De herhalende cirkeltjes
De veeg die klinkt

De eerste klank kaatst tegen de muren
Ik voel elke geluidstrilling door mijn lichaam
Elk geluid laat me gloeien
En maakt me nog verliefder

Het ritme trekt me omhoog
Ik begin mee te zingen
Uit volle borst
En hoor een ander

Ik voel aan mijn gezicht
En trek het masker er met een ruk af
Het kijkt me aan vanaf de grond
Terwijl ik uithaal

De puurheid van muziek
Streelt elk deel van mezelf
Ik wil huilen en lachen
Me verstoppen en schreeuwen

Dan ineens stop ik
Mijn handen trillen van opwinding
Ik word er bang van
En lijm het masker vast

Opeens is alles onzichtbaar
Het gevoel is weg
Ik hoor mezelf wel
Maar ik ben het niet echt

Het bekende gevoel vloeit gemeen door me heen
Ik wil het wegstompen
Maar angst stompt net wat harder terug
Zo lang totdat ik niks meer voel

Wat vinden jullie van dit gedicht? Herkent iemand zich hier in op een bepaalde manier? Ik heb er veel problemen door.

Wauw.. Dat heb je mooi geschreven.

wow, muziek doet mij ook veel, maar ik had dat nooit zo precies kunnen beschrijven :'')

Dankjewel!

Het is prachtig! :)
Vooral die voorlaatste strofe vind ik echt mooi!

Alsof je porno beschrijft