amputatie
 

Ik kan sind 2 weken niet meer lopen. In het ziekenhuis is vastgesteld dat ik kniekanker heb. De dokter zei dat ze niet wist of het ooit beter word en dat het alleen erger kan worden. Ze zei dat ze me rechterbeen kunnen amputeren. Wat zouden jullie doen? Ik ben bang dat ik word uitgelachen als ik maar 1 been heb en ik ben pas 14?

De vraag of ze de kanker kunnen behandelen lijkt me belangrijker dan de vraag of mensen je gaan uitlachen. Het is natuurlijk erg heftig om op jouw leeftijd je onderbeen te laten amputeren maar als het alternatief dat je er dood aan gaat heb je eigenlijk geen keus. Ik vind het heel erg voor je en hoop dat amputatie niet nodig zal zijn. Laat weten hoe het met je gaat. Veel sterkte!(y)

Als ze je uitlachen heb je in dat geval iig een keihard been om hen mee in het gezicht te slaan. Ik zou mijn been eraf laten halen als dat zou betekenen dat ik niet dood ging, verder.

Oei dat is heftig zeg..
Laat je ouders de zorgverzekeraar bellen. Die weten welk ziekenhuis in NL en soms ook daarbuiten gespecialiseerd is in deze soort kanker. Dan krijg je iig de allerbeste behandeling. Als er toch een amputatie nodig is is dat natuurlijk heel naar. Maar als daarmee de kanker gestopt kan worden.. Er zijn gelukkig tegenwoordig heel veel slimme protheses waardoor je ook met 1 been goed kan functioneren. Heel veel strekte in ieder geval! Take care.

Als je dat been laat amputeren kunnen ze een prothese voor je maken en maak je nog kans om in ieder geval weer te kunnen lopen. En iemand die om kanker zijn been verliest wordt écht niet uitgelachen.
Als ik zou moeten kiezen tussen been eraf of doodgaan zouden ze zonder pardon mijn been eraf mogen halen.

ik zag laatst in de vakantie een man met nog maar een been de andere was een robotbeen en hij kon er gewoon mee lopen. dus als het niet anders is dan zij n er echt wel mooie oplossingen voor.
verder hoop ik voor je dat hij niet hoeft te worden amputeerd.

Wat een vreselijk nieuws moet dat zijn geweest, dat je kanker in je knie hebt. Ik begrijp dat het nogal een grote stap is om je been te laten amputeren.
Waar ik altijd aan moet denken bij dit soort verhalen, is het boek "De gele wereld". Eerlijk gezegd heb ik het zelf nog niet gelezen (staat wel op de planning), maar misschien heb je er wat aan. http://odenow.nl/boek-op-woensdag-de-gele-wereld/ Hier staat een fragment.
Het schijnt te helpen als je actief afscheid neemt van je been. Bovenstaande is nogal heftig/misschien wat overdreven, maar de kern is dat je niet zonder actief erbij stil te staan dat je je been kwijt gaat raken, je been moet laten amputeren.

Verder, wat betreft je keuze: ik begrijp je zorgen. Het is natuurlijk een vreselijk idee dat je nooit meer met allebei je eigen benen zult kunnen lopen. En je zult je zeker in het begin heel beperkt voelen.
Maar wat Pluis zegt: meestal is het mogelijk een prothese te maken voor je been, waardoor je uiteindelijk toch nog zult kunnen lopen.
En waar het uiteindelijk allemaal om gaat: wil je dit overleven, dan is een amputatie noodzakelijk. Hard gezegd zit er kanker in je been, wat kan uitzaaien en waar je dood aan kunt gaan. Dus met die amputatie kies je voor het leven en ik denk dat je het zo ook moet zien. Je kiest niet voor nooit meer kunnen lopen, je kiest voor het leven waarin je uiteindelijk wél weer zult kunnen lopen.

Mensen zullen misschien wel eens naar je kijken, en met die reacties leer je vanzelf omgaan. Het is natuurlijk ook "anders" dan "normaal" om iemand te zien zonder been, of iemand met een prothese. Die reacties (van het kijken) zijn niet per definitie negatief, het is nieuwsgierigheid naar het onbekende.
Als mensen je pesten, dan is dat eigenlijk alleen maar heel raar van hen.

Echt verschrikkelijk, zeker op zo'n jonge leeftijd!
Ik hoop echt dat het te behandelen is, en zo niet. Een amputatie is heel erg, maar aan de andere kant. Je kunt wel doorleven, en ookal ben je dan misschien "anders" dan andere. Je bent nogsteeds dezelfde persoon. En de mensen die je dan uitlachen zijn gewoon zwak. Ik vind het persoonlijk juist heel erg krachtig als iemand die een amputatie heeft meegemaakt, het leven weer oppakt en doet waar hij of zij goed in is.

Nogmaals, ik hoop echt dat ze het kunnen behandelen! Ik duim voor je!

Bedankt voor de reacties. De doktoren zijn bang voor uitzaaiingen naar andere delen. Aangezien de kans niet heel erg groot is dat de tumor weggaat in me knie. Hebben we besloten dat ik me linkerbeen laat amputeren. Ik krijg dan na een paar weken een prothese en dan leer ik ermee lopen en uiteindelijk sporten.

Sterkte! Ondanks dat een prothese er voor zal zorgen dat je in het dagelijks leven weer goed zult kunnen functioneren (denk maar eens aan wat al die paralympics-atleten kunnen ondanks een "beperking") is het natuurlijk een enorm lastige ervaring, maar ik denk wel dat het de meest verstandige keuze is. Nu ben je 'alleen maar' een deel van je been kwijt, als je niks doet wordt het alleen maar erger en erger. Mensen die daar om lachen en de heftigheid van deze keuze niet kunnen zien, zijn dom en onwetend en je aandacht absoluut niet waard.

Moeilijke beslissing, maar ik denk de enige juiste. Veel sterkte komende tijd!

Heel veel sterkte!

Misschien een schrale troost dat je nog zo jong en sterk bent, en dat het wennen aan een prothese wellicht sneller gaat dan als je ouder zou zijn. Mijn vader leeft ook al 25 jaar met een onderbeenprothese (door een bedrijfsongeval moest een deel worden geamputeerd) en dat is zeker een mooie uitvinding. Bovendien komen ze wat dat betreft steeds verder qua technologie, dus het vooruitzicht is wellicht nog beter dan iemand die 25 jaar geleden een been moest missen.
Alsnog is het natuurlijk een erg ingrijpend iets en ik wens je nogmaals veel sterkte.

Ja dat lijkt me ook eng.. de kans op uitzaaiingen. Heel veel sterkte de komende tijd en volgens mij ben je een topgozer, die het zeker zal gaan redden met revalideren! Take care man.

Jelle

Hallo allemaal

ik heb een dokter gevonden in engeland die er verstand van heeft. Sinds 4 weken ben ik terug in nederland ik ben genezen. Ik heb veel chemo's en operaties gehad. Nu ik weer in nederland ben word ik iedere week nog geprikt voor eventuele veranderingen. Ik heb fysio en kracht trainingen om weer sterker te worden in me benen!

Ik wil zeggen tegen alle kinderen die kanker hebben dont give up the fight hoe moeilijk het ook is. Je haar eraf, lopen te kotsen, alle prikken en medicijnen. Laat het over je heen komen de kans is groot dat je genees en dan denk je terug aan die verschrikkelijke tijd en dan ben je trots op jezelf je hebt het overwonnen. Je komt er sterker uit!

Begrijp ik nou goed dat je been niet geamputeerd hoefde te worden?

Ja een gespecialiseerde dokter in engeland had er wel vertrouwen in dat het niet uitzouzaaien maar daarvoor moest ik aan zware medicatie

Genezen van kanker is geen kwestie van hard genoeg vechten, meer een kwestie van een behandelbare vorm van kanker hebben.

Verder wel fijn voor je dat je been er niet af hoefde, natuurlijk. Ik hoop dat dat zo blijft.

Dat is fijn om te horen. Ik hoop dat het goed met je blijft gaan.(y)

[QUOTE=Paranoide;33413537]Genezen van kanker is geen kwestie van hard genoeg vechten, meer een kwestie van een behandelbare vorm van kanker hebben.

Ik ben het hier helemaal niet mee eens de medicijnen doen hun werk. Iedere dag opstaan met pijn iedere dag gaan slapen en hopen dat je wakker word. Dat doet zoveel met je dat je soms gewoob denkt het hoeft van mij niet meer laat het maar geef me een spuit. Mentaal word er zoveel van je gevraagd!

Dat is absoluut waar maar als jij een vorm van kanker hebt die niet te behandelen is kun je nog zo hard vechten mentaal maar uiteindelijk win je het niet. Nooit.

Ah, pardon, ik las 'dan is de kans groot dat je geneest', maar dat heb je nooit gezegd. 'Vechten = genezen' vind ik een vals-positieve boodschap, omdat hij impliceert dat mensen die doodgaan gewoon niet goed genoeg hun best doen.

Ik wil uiteraard niet ontkennen dat het zwaar is en dat 't belangrijk is om niet op te geven.

Beetje een misplaatste opmerking tegenover iemand die net genezen is van kanker, daarnaast denk ik dat vechten zeker van belang is, ook in het verwerkingsproces/revalidatieproces dat in sommige gevallen nog langer en zwaarder (psychisch) zal zijn dan de kanker zelf. Ik denk dat vechtlust zeker een factor is die van invloed is op een volledige zowel lichamelijk als psychische genezing van kanker.

Ik vind het idee van 'vechten = genezen' ook een beetje misplaatst. Heel veel mensen genezen niet. En als ik een behandelbare vorm van kanker had zou ik het trouwens ook vreselijk irritant vinden als iedereen maar bleef aandringen op dat ik 'sterk' moest zijn. Ga weg man, ik heb kanker, ik moet helemaal niks :bob: ...zou ik dan denken, he.

Maar zoals ik al verontschuldigend zei, mijn opmerking berust op een miscommunicatie. Als ik goed gelezen had had ik niets gezegd.

Dat denk ik ook. Ik noem 't zelfs kort in mijn vorige post.