Wil je dood?
 

Hallo allemaal! Ik ben nieuw op het forum... Ik had al een tijdje geleden een verhaal geschreven dus ik dacht: Laat ik dat maar eens posten! :D


Wil je dood?

Dit is een zelfverzonnen thriller waarin Daniëlla samen met haar moeder en haar kleine broertje verhuist naar een erg oude huis. Ze vraagt haar moeder vaak waarom ze moeten verhuizen maar daar krijgt ze geen antwoord op. Maar langzaam aan begrijpt Daniëlla dat ze hier niemand kan vertrouwen...


1. Oud, Versleten en Eng

‘Mam, dit huis is oud, versleten en eng´, zei Daniëlla geërgerd.
´We moeten wel schat. Dit is het enige huis dat binnen onze budget valt.´ Daniëlla keek vol afschuw om zich heen. Het huis stonk zo erg, dat Daniëlla begon rond te kijken of ergens een lijk of iets dergelijks lag. ´Waarom blijven we niet gewoon thuis´, zei Daniëlla hoopvol.
´Dat kan niet. Zeker niet na…´
´Na wat ma! Je begint me echt op de zenuwen te werken de laatste dagen´.
´Ik wil gewoon niet meer in dat huis blijven waar ik en je vader zijn gescheiden. Ik word er verdrietig van schat´, zei Daniella´s moeder.
Maar aan de blik van haar moeders ogen kon Daniëlla zien dat haar moeder niet de waarheid sprak. Daniëlla had geen moed meer. Ze begreep eigenlijk niet waarom ze nog zeurde bij haar moeder. Het huis was immers al verkocht. Ze liep de oorverdovend krakende trap op naar de 2e etage. De 2e etage zag er iets beter uit dan de eerste etage. Wat je natuurlijk beter kan noemen, dacht ze. Daniëlla liep de vochtige gangpad op naar de allerlaatste kamer. Ze begon de deurknop te draaien, maar het zat muurvast.
´Mam, heb jij de sleutel van mijn kamer. Ik wil het bezichtigen.´
Haar moeder reageerde niet op haar vraag. Die had het natuurlijk veels te druk. Daniëlla wou naar beneden lopen om de sleutel te pakken, maar net op dat moment voelde ze een kille ochtendwind op haar lichaam. Ze had overal kippenvel van het kou gekregen. Toen werd Daniëlla opeens agressief, ze draaide zich om, liep terug naar de deur van haar ´toekomstige kamer´ en struikelde bijna over een hongerige rat die voorbij zoefde. Maar voor ze iets kon doen sprong de deur van haar kamer open en zag ze dat er een zwarte gedaante met een bijl naar haar staarde. Ze zag zijn bloeddoorlopen ogen die haar vol haat aanstaarden.
AAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHHH!

Daniella’s moeder kwam hijgend de trap op en zag Daniëlla daar op de grond van de verroeste laminaat. ´Wat is er gebeurd’, zei de moeder van Daniëlla hijgend.
‘DE DEUR ZAT O-OP SLOT, EN TOEN WAS TIE- IE OPEN EN TOEN ZAG IK EEN ZWARTE GEDAANTE IN MIJN KAMER!’, zei Daniëlla bibberend.
‘Kom op schat je hebt het je vast verbeeld, waar is het nu dan schat. Ik zie hem niet.’
‘In de-e ka-a-ast va-a-an mijn kamer’, zei Daniëlla nu wat rustiger.
Haar moeder deed de glibberige deurknop open. De deur kraakte rustig open. Ze liep vrij comfortabel door de kamer en liep meteen naar de eerste de beste kast. Ze zwaaide hem open. Er zat niets of niemand in.
‘Zie je nou er zit… andere kast’, ontbrak Daniëlla haar moeder.
Haar moeder liep nu ook naar de andere kast en deed die ook open. Hier zat ook niets in. Daniëlla begreep het niet. Ze liep ook naar de houten kast toe alsof haar moeder ook niet vertrouwbaar was.
‘Hoe kan dat, ik heb toch echt iets gezien.’
Haar moeder wou haar geruststellen, maar net op dat moment hoorden ze het ondraaglijkste, griezeligste geluid ooit. Het leek op een gemengde geluid van een toeter een olifant en een neushoorn. Net als het geluid van de einde van de wereld.
‘MMMMOOOAAAAHHHHAAHHHHAAAHH’.
Ze draaiden zich om en zagen dit keer niet alleen het donkere gedaante met de bijl, maar nu ook een schim van een kind wiens hoofd half was afgehakt. Hij had een bal waarmee hij op een griezelig constante tempo stuiterde. Het zwartste haar en de donkerste ogen had hij. Niet ouder dan een jaar of 3 kon hij zijn. Toen begon hij te lachen.
‘Pengin mati?’, vroeg hij.
Daniëlla bibberde het van de kou. Ze was zo bang dat ze niet meer kon bewegen. En zo te zien gelde dat ook voor haar moeder.
Het klonk erg Javaans en haar moeder was half Javaans.
‘W-AA-A-T Z-E-G-T H-IJ?, vroeg Daniëlla onverstaanbaar.
‘Wil je dood?’, zei haar moeder lachend. En ze keek naar Daniëlla.
‘En… Wil je dood?

Het verhaal is een beetje cliché, er zitten ook nog best veel spelfouten in en vaak dezelfde zinsopbouw. Ook spreekt het verhaal mij niet echt aan, het is te oppervlakkig geschreven, ik voel de gevoelens niet.

Maarja, dat is mijn mening, ik ben ook geen expert :-$

ik vindt hem heel erg mooi

Heel leuk verhaal maar het gaat wel allemaal heel snel. Als ik jou was zou ik hiermee een verhaal maken net zo lang als een vergelijkbaar boek. Het zou erg leuk zijn!

Dit is wel heel kort, als je wat meer tijd neemt om je verhaal op te bouwen komt het iets geloofwaardiger over.

Naar mijn mening zou ik wat doen aan je woordkeuze. Moeilijkere woorden zoals budget zijn moeilijker te lezen en weerhoudt de lezer van in één ruk door te lezen. Ik zou ook minder hoofdletters gebruiken en soms kortere zinnen zetten. Ik geef een voorbeeld; in plaats van "AAAAAAAAAAAAAAAAHH" zou ik eerder zetten : Ze schreeuwde. of Ze gilde de longen uit haar lijf. Schrijf meer wat de personages voelen in plaats van hun reacties op bepaalde gebeurtenissen, anders blijft de lezer niet geïnteresseerd.

Het zijn maar tips die ik je meegeef natuurlijk, iedereen heeft een andere schrijfstijl x