PDD-NOS, wel of niet vertellen?
 

Over een paar weken gaan we met school een week naar België voor een excursie.
Nu vraag ik me af of ik moet vertellen dat ik PDD-NOS heb of dat ik het niet vertel?
Ik zat vorig jaar in een andere klas en mijn mentor van vorig jaar weet het wel en die gaat ook mee.
Moet ik mijn mentor van dit jaar ook vertellen dat ik dat heb of het niet vertellen omdat mijn mentor van vorig het weet?
Op school heb ik nooit "last" van mijn PDD-NOS, maar als ik "lang" weg ben kan het z'n kop wel eens opsteken..

wat zou jij doen? en wat is verstandig?

Misschien wel handig om tegen je huidige mentor te zeggen. Als je dan veel last krijgt dan weet hij wat er aan de hand is. Overigens is PDD-NOS niets om je voor te schamen lijkt me, dus waarom niet?

Er is zelfs kans dat je mentor het al weet, het kan nl best in je dossier staan ofzo.
Het is wel handig als iemand het weet als je een week op excursie gaat, maar dat hoeft niet perse je mentor te zijn.
Als er een andere leraar is waar jij je prettiger bij voelt die ook mee gaat kun je het daar ook aan vertellen en die als een soort vertrouwenspersoon/contactpersoon gebruiken tijdens die week.

Als je er normaal geen last van hebt, lijkt het me onnodig om te vertellen. Als ik jou was zou ik het er pas over hebben als het nodig is of ter sprake komt. Op dit moment is het nog niet nodig, misschien gaat het met de excursie wel heel goed. En misschien ook niet en dan kun je het er altijd met iemand over hebben en samen bedenken wat het beste is.

Ik vertel niemand dat ik PDD-NOS heb, tenzij het nodig is. Wat heb je er aan dat mensen het weten als ze anders niet zouden denken dat er iets mis met je is? Ik maak er zelf geen geheim van, als het ter sprake komt, vind ik het helemaal niet lastig om het in een grote groep te vertellen. Maar ik begin vrijwel nooit uit mezelf met vertellen dat ik PDD-NOS heb. Over het algemeen kijkt iedereen me dan ook ongelovig aan als ik het vertel, omdat ze het totaal niet verwachten. Dus waarom zou je het risico lopen dat mensen je anders gaan behandelen als dat nergens voor nodig is? Pas als je er echt last van hebt en je graag wil dat mensen je begrijpen is het zinvol om te vertellen want dan wíl je graag dat mensen je anders behandelen, maar daarvoor zou ik het niet zeggen.

vertel het aan mensen die het je vertrouwt die vertellen het niet door toch?!

ik zelf heb ook pdd-nos, ikzelf zal je niet aanraden het tegen iedereen te vertellen, zelf heb ik er geen last van maar ''autist'' wordt vaak als scheldwoord gebruikt en er is een kans dat dat ook bij jou gaat gebeuren (tevens weet ik niet hoe de relatie met jou klas is)

Zeggen aan de mentor.

Mentor moet je in ieder geval gewoon inlichten, ook al zal hij het waarschijnlijk wel al weten.


Aan je klas is je eigen keuze. Wat dat betreft ook gewoon iets qua persoonlijkheid.
Ik ken bijv. iemand die meteen bij kennismaking al tegen iedereen vrijwel direct zegt dat hij autisme heeft. Ik ken er ook genoeg die het liefste het er nooit over willen hebben en het kapot zwijgen.

Ik heb zelf net als jou PDD-NOS. Heb er eigenlijk altijd voor gekozen om gewoon een keer in het begin van het schooljaar gewoon een praatje te houden met de nieuwe mentor (want dat willen zij net zo goed ook), en ze in te lichten over wat de stand van zaken is bij me, waar ik moeite mee heb en al dat soort dingen. Op die manier kunnen ze het maximale voor je betekenen.
Ten opzichte van de klas ben ik er wel open over, maar ik ga er niet mee pronken. Ik heb er bijvoorbeeld nooit behoefte aan om bij introductie dit meteen maar duidelijk te maken, zal het echter wel gerust een keer zeggen onderling. De meesten hebben het toch niet door dat je het hebt, er lopen genoeg gekken rond zonder een keurmerk.

Niets vertellen.

Naar je dokter gaan, en eisen dat je een fatsoenlijke diagnose krijgt, of dat hij zijn werk beter gaat doen :)

PDD-NOS = "voortdurende ontwikkelingsstoornis, niet anders gespecificeerd".. lekker nietszeggend...

Zou je alsjeblieft zo goed willen zijn om geen onzin uit te kramen? Ten tijde van de DSM-IV werd de term PDD-NOS gebruikt om een vorm van autisme aan te duiden die te weinig kenmerken bevartte om een diagnose klassiek autisme of het syndroom van Asperger te kunnen stellen. Om het toch te kunnen benoemen heeft men daarom de term PDD-NOS te introduceren. Voor jou als NT'er (iemand met een neurotypische, ofwel "normale", hersenfunctie) is het misschien een nietszeggende term, maar voor iemand met een vorm van autisme zoals ik (ik ben een "Aspie" volgens de oude benamingen) ligt dat anders.

Los daarvan is "pervasief" (daar staat de P voor in PDD-NOS) niet hetzelfde als "perseverende" (dat betekent "voortdurende").

"Pervasive" heeft geen duidelijk Nederlands synoniem. Voortdurend? Doordringend? "verandering-ontwijkend"?
Probleem met het PDD-NOS gebeuren is de ontwikkeling van de psychologische notie van slachtoffer-rol, vervolgens de aanpassingsstoornis, en daarna persoonlijkheidsstoornis. Je wordt er alleen maar zieker van.

:lampje:

:herp:

1 tip.

VERTEL HET JE MENTOR!

ook al is er de hele tijd niets aan de hand dan nog is het beter dat hij het weet.
Ik heb zelf ook PDD-NOS, mocht er iets mis gaan dan weet je mentor in ieder geval dat die je even met rust moet laten of zo en dat die bij bepaalde dingen rekening moet houden.