lees dit,
 

ik heb een f*cking klote tijd achter de rug, ik verachte dat profesionele hulp, ik dacht altijd van ik kan het zelf. Ik praatte wel met mijn mentor maar die ging altijd over op, zeg het tegen je ouders, ga hulp zoeken. Hij heeft me wel een beetje geholpen, ik vond zijn gesprekken fijn, maar ik ging niet meer naar hem toe, ik wilde geen hulp. Ik zag geen licht meer, niets, ik verwonde mezelf, ik haatte mezelf, ik wilde dood, heb het een keer geprobeerd, maar ja. Nu gaat het beter, ik ben wat anders gaan denken, dat komt ook wel door mijn vriend. en mijn werk. Maar mijn gedachten zijn nog steeds niet echt goed, ik zet iedereen op de 1e plaats, ik denk nog steeds aan anderen en niet aan mezelf, van mezelf houden kan ik niet. Maar ik heb op mijn werk 2 brandwonden opgelopen, 1 kleine en 1 groten, vocht erin, ging open, maar ik vond die pijn juist lekker, nu heb ik weer zin om die wonden open te maken, maar waarom? Ik wil nu helemaal niet meer dood. Ik wil blijven leven, ik kan mijn vriend niet missen. kan iemand me helpen?

Dat je geneigd bent om eerder aan anderen te denken dan aan jezelf is op zich niet verkeerd. Waarom kun je niet van jezelf houden? Vind je dat dat niet mag of is er een andere reden?
Ik ben in ieder geval blij dat je hebt besloten om toch voor het leven te kiezen. Waarschijnlijk zou je vriend jou evenmin kunnen missen als jij hem, dus dat is op zich al een goede reden om voor het leven te kiezen. Misschien kan hij je helpen om alsnog van jezelf te leren houden door er met hem over te praten.