vriendin snijdt zichzelf
 

Hallo iedereen,

Ik kreeg vandaag van een goede vriendin te horen dat ze zichzelf al een hele lange tijd snijdt. Dit komt doordat ze op de basisschool veel is gepest en ze zich daardoor slecht voelt en steeds meer zelfhaat ens kreeg, en dat ze dat ergens op moest uiten. Dus toen is ze begonnen met zichzelf snijden en dat doet ze nu ng steeds.ze is hiervoor al in therapie met dokter, counselor en psychiater alleen dit helpt niet echt. Ze zegt dat ze door t snijden t gevoel heeft dat ze nog leeft en dag vanbinnen niet alles donker is en dat ze door de littekens kan zien dat alles toch beter wordt. Ik wil haar heel graag helpen alleen ik heb zoiets nog nooit meegemaakt en zou dus ook niet weten hoe ik haar echt goed kan helpen, want ik wil echt niet dat ze hiermee doorgaat! Kan iemand me alsjeblieft advies geven over hoe ik haar het beste kan helpen???

Alvast bedankt!!

Gewoon, een leuke vriendin zijn, laten merken dat je haar waardeert.

Ik ken ook zo iemand en die is ook onzeker en vind haarzelf niets waard en therapie helpt ook niet.
Ze weet ook dat het niet goed is wat ze doet, en soms doet ze het ook een tijdje niet, maar opeens krijgt ze weer die gedachten dat ze zich moet gaat snijden. Door het snijden vergeet ze even alle andere ellende zegt ze.
En dus liep ze vorige week met 35 graden met lange mouwen omdat niemand haar littekens mag zien.

Dus inderdaad : gewoon een leuke vriendin zijn voor haar en laten merken dat je haar waardeert. En probeer haar zelfvertrouwen wat op te krikken...

Begrijp ik 't goed dat je haar wil 'helpen' met het snijden? Want dat is namelijk helemaal niet haar probleem. Het echte probleem is haar lage zelfbeeld, de zelfhaat, haar pestverleden, etc. Het snijden is een relatief onschadelijk symptoom. Een minder wenselijke copingtechniek dan een stukje hardlopen, maar een betere manier om om te gaan met zelfhaat dan alcoholist worden of je school verzaken. En zeker een minder schadelijke manier dan bijvoorbeeld beginnen met roken.

1) Dat is niet aan jou. 2) Waarom niet?

Ik bedoel, als dit haar houding is:

...dan klinkt het alsof je haar iets wil ontnemen waar ze een paar positieve dingen uit haalt. Dat jij niet comfortabel bent met haar methode is iets wat bij jou ligt, niet bij haar.

Niet al te moeilijk doen over dat snijden en verder gewoon aardig zijn.

Sorry maar doe ff normaal ze wil haar vriendin helpen en als je vind dat het onzin is ofzo ga jezelf dan lekker zelf snijden maar bemoei je niet met mensen die wel iets goeds willen doen!!

Aan 'iets goeds willen doen' heeft niemand iets.

Ik zag een keer een baby en hij had 't een beetje koud dus toen heb ik hem in brand gestoken. Nu moet ik naar de gevangenis maar ik wilde alleen iets goeds doen :'(

Ze heeft hulp! dat is goed! wees haar vriendin en wees er voor haar! Maar niets dat met haar gebeurt is jouw schuld en jij kan haar niet tegen haarzelf beschermen!

Zo'n reactie heb ik nog nooit gezien, maar ik mag dat wel (y) Je hebt me aan het denken gezet Paranoide!

Dat is altijd mooi! Zijn daar interessante conclusies uit voortgekomen?

Ik zou wel durven stellen dat het probleem dat de welwillende helpers willen oplossen vooral hun eigen slechte gevoel is, dat ze krijgen als ze denken aan dat de ander automutileert. Het gaat om henzelf, niet om de ander. Hun hulpmethode is dan ook vaak 't aanpraten van schuldgevoel, het uitstorten van hun eigen emoties en het afdwingen van beloftes om 't echtheusniet meer te doen.

Het is een goed voorbeeld van hoe empathie ook heel zelfzuchtig en egoïstisch kan zijn.

Lees de post nog een door, en laat hem echt doordringen.
En dan biedt je je verontschuldigingen aan paranoide aan, voor een kinderachtige reply.

Als mensen diep snijden kan dat wel littekens opleveren die later vervelend zijn om te hebben. Daarom raden psychiaters vaak aan om (totdat je ofwel aan je problemen hebt gewerkt, of een meer opbouwende manier hebt gevonden om met problemen om te gaan) liever te knijpen of met een elastiekje tegen je pols te schieten.

Dat is zeker heel vervelend. Maar als iedereen zo zou denken als paranoide, zou het ook niet meer zo schaamtevol zijn om die littekens te hebben. Dat is jammer genoeg niet zo, maar eigenlijk is het stom dat piercings en tatoeages wel sociaal geaccepteerd zijn en littekens niet. Ik snap wel dat piercings en tatoeages een ander doel dienen, maar het zijn ook 'verminkingen' die opzettelijk zijn toegebracht. En ze zijn net zo 'gevaarlijk'. Het zou fijn zijn als het stigma van psychische aandoeningen zou verdwijnen. Als iemand kanker heeft gehad en daarna kankervrij is, mag hij/zij met trots vertellen dat hij/zij dat heeft overwonnen, maar met psychische aandoeningen kun je het maar beter verzwijgen, want je zult wel een zwak persoon zijn als zoiets je overkomt. Zodra dat stigma verdwijnt, is het ook niet meer zo verschrikkelijk om littekens van automutilatie te hebben.

Daarnaast is denk ik bij veel mensen die automutileren een onderliggend probleem dat men zich niet gezien of erkend voelt. Dat iemand zich rot voelt en het idee heeft dat niemand hen mag. En dat dat vaak versterkt wordt door de negatieve reactie die mensen hebben op het automutileren. Met de reactie van Paranoide laat je iemand zien dat je hem/haar lief hebt, los van of diegene automutileert of niet en ik kan me voorstellen dat dat helpend is.

:D Nee joh.

Bij mensen al diep aan 't snijden zijn is dat geen effectief advies, denk ik. Dan kun je beter aanraden om rekening te houden met plaatsing.

Het is niet per se verkeerd.

Ik zou zulk soort dingen niet voor mensen invullen.

Je moet echt enorm je best doen om dat voor elkaar te krijgen. Dit is vergelijkbaar met zeggen dat je geen ibuprofen moet nemen, want straks neem je per ongeluk dertig pakjes en ga je dood aan leverfalen.

Ik denk zelf dat de meeste mensen oppervlakkig snijden. Wel bloed en littekens maar meestal geen wonden die gehecht moeten worden.
Er zit ook een groot verschil tussen suïcidaal zijn en automutileren. Die laatste groep heeft met snijden als doel vaak niet de intentie om zichzelf een slagaderlijke bloeding toe te dienen.

Ik weet ook waar ik over praat en heb psychologen onder mn beste vrienden. Niet dat dat verder enige relevantie heeft, maar goed.
Verder denk ik dat je de vergelijking over ibuprofen niet goed hebt begrepen.

:D

Welk probleem? Mensen kunnen automutileren om 23983254 verschillende redenen.

Je weet niet of jouw vriendin precies hetzelfde heeft als de vriendin van TS, want je bent geen behandelend psycholoog van deze twee mensen.

Ibuprofen is juist een heel goede vergelijking. Als je iets te veel ibuprofen neemt als je hoofdpijn hebt is er weinig aan de hand. Als je regelmatig grote hoeveelheden ibuprofen neemt omdat je kiespijn hebt waar je niet mee naar de tandarts durft krijg je op den duur maagklachten, maar je gaat er niet zomaar dood aan en als je eenmaal die angst hebt aangepakt zal je vanzelf ook minder pijnstillers nemen. En niemand neemt zomaar per ongeluk dertig pakjes ibuprofen, dat vergt echt moeite en vastberadenheid. Of een verbazingwekkende hoeveelheid fysieke pijn en gebrek aan overzicht, maar dan heb je grotere problemen dan die pijnstillers.

Ach, ik heb ook jarenlang aan automutilatie gedaan. Dat was destijds een handige, pragmatische oplossing die verder niets met zelfhaat te maken had. No biggie.

Ik kende ook veel andere mensen die automutileerden. Daarin had je grofweg drie groepen, dezelfde als bij het ibuprofenvoorbeeld.

De grootste groep houdt het oppervlakkig en licht. De meesten houden daar nauwelijks littekens aan over en raken al helemaal geen aders. Als ze wat meer grip op hun leven hebben stoppen ze vaak vanzelf. (Hun automutileerhobby bloedt uiteindelijk vanzelf dood. *badumtshh*)

Degenen die dieper snijden doen dat zelden in de buurt van de polsen, want dat is moeilijker te verbergen. Bovendien snappen ze zelf ook wel dat je op je polsen niet kunt losgaan. Dit zijn de mensen die duidelijke littekens krijgen, misschien weleens een hechting nodig hebben, verslaafd kunnen worden aan de endorfine- en adrenalinekick, maar verder geen gevaar lopen. Het is de groep waar ik mijn post vooral aan richt.

Een enkeling - bijna niemand - gaat diep in de vetlaag, soms zelfs tot de spier. Dat kan natuurlijk wel misgaan. Maar ook dat zijn mensen die je niet helpt met 'doe het niet'. Ze zijn al aan het verdrinken; het helpt echt niet om daar extra gewicht bovenop te leggen. Deze groep is gebaat bij goed contact met hun huisarts, therapie en acceptatie.

Zelfs aan de extreemste kant van het spectrum is snijden vaak de minste van alle kwaden. Er is bijvoorbeeld een (inmiddels overleden) forumster geweest die soms heel heftig automutileerde, maar soms ook uit pure wanhoop glasscherven at. Tja, dan kun je beter het risico op een impromptu aderlading nemen. Maar goed, dan hebben we 't echt over langdurig opgenomen psychiatrisch patiënten, niet over onzekere tienermeisjes.

In alle gevallen vind ik automutilatie niet kwalijk.

Los hiervan - dat iets voor jou op 'n bepaalde manier werkt betekent niet dat het voor iedereen zo opgaat. Ik snap dat je wil helpen en je komt verstandig over, maar je projecteert je eigen beleving op anderen. Dat is geen goed idee. In datzelfde kader:

Sommige mensen zijn prima in staat om pijn alleen te verwerken.

Vrienden kunnen helpen, maar het is niet de verantwoordelijkheid van TS om er 'samen uit te komen' met die vriendin, want ze is geen therapeut.

Lees dit nog eens terug:

En dan pik ik er even snel twee dingen uit het begin uit. Dat zijn twee duidelijke oordelen. Je bedoelt het vast goed maar je praat poep.

.....Dat is niet wat hij zegt?

Je hebt totaal niet gelezen wat ik gepost had. Jij stelt dat je niet snel oordeelt, en ik laat zien dat je wel degelijk de nodige oordelen hebt op basis van een berichtje op een forum.

Je oordeelt ook nu richting mij wel weer erg snel.