Problemen thuis en niets mogen van ouders
 

Hallo,

Ik heb de laatste maanden wat problemen met mijn ouders. Ik mag heel veel dingen niet zoals uitgaan, doordeweeks bij vrienden chillen, naar een feest, naar de stad. Ik ben nu bijna 16,5 en iedereen om mij heen mogen die dingen. Zoals vandaag was ik uitgenodigd voor een feest bij een hele goeie vriend en daar mocht ik niet naartoe omdat dat dan "gevaarlijk" is... Ik heb de laatste tijd ook veel ruzie met mijn ouders over deze dingen. Ik mag niets eens alleen naar sport toe op mijnscooter en moet dus altijd worden geracht en opgehaald :( Ik wil ook graag een bijbaan maar dat mag ook niet want school is belangerijker zeggen ze, ze denken ook echt dat ik alleen maar moet leren en niets anders kan doen. Ik ben er nu echt helemaal klaar mee dat ik helemaal niets mag en ik mis hier ook heel veel dingen door wat ik heel erg jammer vind. Kan iemand helpen over hoe ik dit kan oplossen of wat ik kan doen want ik weet het echt niet meer en wordt echt helemaal gek thuis, het lijkt wel een gevangenis.

Helaas herken ik een beetje wat jij verteld, mijn eigen moeder was ook altijd heel bepalend in wat ik wel en niet mocht doen, omdat ze me graag wilde beschermen. Ik wist dat ze dat deed omdat ze van me hield, maar het blijft lastig om op een goede manier mee om te gaan.

Zelf ben ik vaak met haar in gesprek gegaan om te vragen om meer vertrouwen in mijn eigen keuzes en om meer vrijheid, maar mijn moeder bleef het moeilijk vinden mij wat meer los te laten. Mijn vader ging nooit in tegen mijn moeders keuzes en beslissingen over mij, maar uiteindelijk bleken ze helemaal niet zo op één lijn te zitten! Ik ben alleen met mijn pa in gesprek gegaan en heb verteld wat ik lastig en frustrerend vond. Mijn vader was heel begripvol en heeft geprobeerd mijn moeder in te laten zien dat het soms goed was mij meer vrijheid te geven.

Misschien zou jij ook kunnen proberen om rustig met één van je ouders tegelijk in gesprek te gaan. Niet om ze tegen elkaar uit te spelen, maar zodat je een eerlijker gesprek kunt hebben, van mens tot mens, zonder dat ze je "overbluffen" met ouderlijk gezag ;)

Erg bedankt voor je antwoord!!!
Ik probeer ook vaak te praten en over meer vrijheden enzo maar vaak naja altijd leidt dit tot ruzie en meestal zegt mijn vader gwn "nee, kop dicht en ga maar naar je kamer" of iets in die richting. Mijn moeder begint zich de laatste tijd ook te bemoeien met mijn vrienden, dat ze een slechte invloed hebben en dat ze aso zijn en dat ze niet wil dat ik vrienden heb die op het vmbo zitten. Dit vond ik echt te ver gaan en ik was ook heel kwaad geworden want ze zei het op een belachelijke manier. Ik snap persoonlijk niet waarom zij zoiets zegt. Ik wil eigelijk zoals het er nu voor staat zsm het huis uit maar helaas moet ik nog 2 jaar middelbare doen dus dat duurt nog heel lang.

Poe, lastig! Is er anders iemand (een tante of oom bijvoorbeeld) in je directe omgeving die je in vertrouwen kunt nemen, en die eventueel samen met jou met je ouders om te tafel wil.

Zelf heb ik heel veel gesprekken gehad met een maatschappelijk werkster, dat heeft mij geholpen beter met mijn moeder karakter en daden om te gaan. Maar je ouders veranderen is behoorlijk lastig ;)

Als jullie snel ruzie krijgen wanneer jullie praten, is het dan misschien mogelijk dat je gewoon opschrijft wat je dwars zit? Dan heb je tijd er over na te denken en floep je er niet zomaar iets uit waar je ouders boos over kunnen worden. Dan kan je laten zien dat je volwassen bent en over je eigen keuzes en de gevolgen ervan nadenkt, en dus ook meer vrijheid aan kunt.

Ja dat is inderdaad een heel goed idee!
Ik zal het eens proberen en ik hoop dat het enigzins lukt.
Super bedankt voor je hulp!!!!

Stoppen met vragen en beginnen met mededelen/gewoon doen. Straffen als huisarrest gewoon negeren, alsof ze tijd hebben om je 24/7 in de gaten te houden. Laconiek reageren op ruzies. Ondertussen wel je best blijven doen voor school, zodat je ouders zien dat het gewoon goed gaat ondanks dat je niet doet wat ze willen.

Op jouw leeftijd hebben je ouders zoveel invloed als jij ze zelf geeft.

Jouw ouders zijn inderdaad wel erg beschermend en je ma heeft tamelijk belachelijke vooroordelen. Alsof er op het VMBO alleen aso's zitten. En dat je op je 16e nog gebracht en gehaald moet worden als je naar sport gaat is te zot voor woorden; er zijn duizenden kinderen die 4 jaar jonger zijn dan jij die er zelf naar toe fietsen. Misschien moet je daar eens mee beginnen: de eerstvolgende keer zeg je dat je niet gebracht/opgehaald hoeft te worden en ga je er op de scooter heen.

Ik kan mij grotendeels inleven in jouw verhaal en ben het ook met Elin3 eens. Mijn ouders waren(zijn) heel ouderwets. Ik mocht vroeger niks (dat dacht ik ten minste), ik mocht pas op mijn 18e gaan stappen en ook toen pas een mobiele telefoon. Dat mocht toen omdat ik apart met mijn ouders heb gepraat..
Als je met z'n tweeën praat is het gesprek meestal een stuk vriendschappelijker. Mijn moeder begreep mij wel alleen mijn vader was lang koppig. Maar door rustig te blijven en vooral niet te gaan schelden of boos worden heb ik toen duidelijk kunnen maken dat ik Volwassen genoeg was voor meer verantwoordelijkheid.
Tevens moet je de verantwoordelijkheid die je dan krijgt niet schaden, als je bijvoorbeeld weg mag maar vroeg thuis moet zijn, doe dat dan..dan heb je grote kans dat je een keer daarop wat langer weg kan blijven..

Je kan ook aan je ouders vragen wat hun plannen zijn... Vanaf elke leeftijd je wat mag. Je bent nu 16,5 jaar en je moet straks (op je 18de of je 21ste) de wijde wereld in. Je kan tenslotte niet eeuwig op je ouders teren, toch? En dat willen zij toch ook niet?

(of je krijgt straks de situatie die mijn broer straks gaat krijgen; dat als mijn ouders overleden zijn, hij opeens alles zelf moet doen. Dat gaat hij niet redden, want hij is net als ik, traditioneel opgevoed, dus het huishouden en andere dingen die je moet doen als je volwassen bent, kan hij niet en weet hij niet of dat moet)

Ik moest tot mijn 21ste om half 1 thuis zijn. Gevolg daarvan is dat ik los ging op mijn 21ste en op mijn 22ste het huis uit 'moest' omdat de situatie onhoudbaar was geworden (gelukkig ging ik samenwonen). Omdat mijn ouders mij 'nogal traditioneel' hebben opgevoed, heb ik toen ik het huis uit was, bepaalde dingen pas na mijn 22ste geleerd. En dat is jammer, dat ik die kansen niet eerder heb gehad.
Het helpt namelijk niet om je kinderen dingen te verbieden, zonder erover met je kinderen te gaan praten. Het enige wat je namelijk krijgt is dat de kinderen het stiekem gaan doen, of wachten tot ze die ene leeftijd hebben en daarna totaal los gaan, omdat ze nooit geleerd hebben mate te houden.

Dit is wat ik heb gedaan. Daarna ben ik op mijn 17de het huis uit gegaan.

Ik mocht pas vanaf mijn 18de stapppen en dan om 22.00 thuis zijn. Voor mijn 18de niet in het donker fietsen (dus in de winter kon ik niks). Ik moest me aan allerlei idiote regels houden. Ik was het zat. Ouders hebben precies zoveel macht als jij ze geeft.

ik ben 14 en ik mag gwn weg waarneer ik het wil mijn ouders scheelt het pas waarneer ik later dan 23:30 thuis.ben. dua ik mag best veel en dat is een feit. en omdat dit topic over iemand anders gaat . kan ik zeggen dat je een fucking grote bek op moet zetten en dan weglopen een nachtje ergens slapen en nix.van je laten horen. als.je dan weer veilig thuis komt krijgen je ouders het beeld van dat je toch voor.je zelf buiten kan zorgen:-)

Als je echt voor jezelf kon zorgen was je wel weggebleven en niet met hangende pootjes terug naar huis gegaan.

..wat

Wat had ik jou graag als 'opstandige' zoon gehad (y)

Damn als ik dit deed bij mn vader...
Bij mn moeder kon dit nog wel, mn vader zou meteen met de harde hand spreken :') ik zie zn boze blik nu al voor me

Dankje, wat lief..

jaah uhm niet dat dit bij mij is gebeurt hoor... Ik kan niet voor mezelf zorgen.., :)

Ik ben 15 ik kan gewoon weggaan door de week en in het weekend 1 uur thuis (soms later) ook hebben mijn ouders niks tegen het vmbo want ik zit er zelf op dus...