zitten snijden in mezelf/zit niet goed in me vel
 

.

Probeer iets anders te gaan bedenken wat je steeds kunt doen praat er bijvoorbeeld over met je vrienden/vriendinnen of misschien wel met je ouders of ga tekenen en wat het onzeler zijn betreft ga een leuke sport zoeken waar je goed in bent daar word je ook vaak zekerder van

Ik heb ooit een trucje van iemand gehoord dat als je jezelf dan toch pijn wilt doen, dat je beter een elastiekje om je pols kunt doen en daar eens hard aan trekken en loslaten. Dat scheelt littekentjes.

Maar het belangrijkste is natuurlijk niet het snijden zelf, maar juist het onderliggende verhaal. Heb je wel iemand om mee te praten over dit soort problemen? Een goede vriendin? De vertrouwenspersoon op school? Je ouders? Broers/zussen? Of misschien een vriend of vriendin die je alleen op het internet kent? Je kunt je ook op het internet laten helpen als je al dat echte contact nog te eng vindt: http://www.zelfbeschadigingondercont...line-hulp.html

Nou, dat lost natuurlijk niet het probleem op. Als ze nu bedenkt dat ze zich in plaats van te snijden, met een baksteen in het gezicht moet slaan, is ze daar niet veel verder mee. Wellicht is het snijden wel beter dan de alternatieven die ze voor zichzelf heeft. Het heeft weinig zin om te focussen op het snijden an sich, dat is namelijk een symptoom:


(y)

.

Ik denk dat je online best goed hulp kunt vinden of simpelweg iemand om mee te praten. Bijvoorbeeld op www.chris.nl waar je ook kan chatten over je probleem.

Elastiekje om je pols doen werkt bij mij echt, heb dit nu al 2 jaar, het maakt je bewust van de momenten en het zorgt er indd voor dat je geen littekens krijgt. Ook schoot ik in het begin heel hard, maar kwam ik er uiteindelijk achter dat het niks oploste. Praten helpt echter wel, probeer het eerst eens op Internet, en daarna zou ik je toch willen adviseren om bijvoorbeeld met een vertrouwenspersoon op school te gaan praten, of als je toch met iemand wil praten die je goed kent, je ouder, vriendin of desnoods een leraar waar je goed mee overweg kan. Zij kunnen en willen je verder helpen door je bijv. door te verwijzen.

Als je je voor het snijden schaamt kun je ook naar je vertrouwenspersoon gaan. Vertel wat je dwars zit maar begin eerst niet over het snijden. Evt. kun je dit daarna nog vertellen.

Probeer er echt over te praten, desnoods anoniem op bonafide websites.

Ik heb weer de gewoonte om heel hard tegen voorwerpen aan te schoppen. Maar wat helpt is om te liggen in een open, grote en rustige ruimte en aan de irriterende gedachte(s) te denken en ze vervolgens als het ware weg te schoppen. Dus: Liggen en dan met je voet ze liggend wegschoppen, dat werkt redelijk. :p

Maar probeer echt te stoppen met in jezelf te snijden, daar krijg je enkel meer problemen mee en vooral spijt...

Je kunt ook gevoelens kwijt door ze bijvoorbeeld op te schrijven, enthousiast gitaar te spelen, een stuk te gaan hardlopen, een tekening te maken... Probeer eens een alternatieve manier om je te uiten.

Hardlopen kan inderdaad heel goed werken, verscheidende onderzoeken bewezen dat het personen gelukkiger maakt. Deze onderzoeken zijn uiteraard niet nauwkeurig, maar je maakt wel een hele hoop endorfine aan en dat maakt je gelukkiger e.d..

Zo'n boksbal werkt ook, zolang je je vuisten niet breekt. ;-)

Of boxen op de Wii, dat werkt voor mij ook heel fijn (y)

Lucht jezelf gewoon op bij iemand die je niet kent..
Hou het dus nooit in je, of blijf jezelf niet snijden, want als je ooit ouder wordt. Dan zal je lachen om de dingen die je nu meemaakt.
Ik hoop echt dat het later goed met je komt en je geen gekke dingen doet.

ga naar de (school) maatschappelijk werker, psygoloog of psygiater, het helpt echt ;) (kijk maar naar mij;) )

ik snij mezelf
 

heei
ik snij mezelf.nu nogsteeds , maar het is veel erger geworden dan eerst. ik kom er echt niet meer vanaf. ik heb heel me arm opengehaald. nu heb ik ondertussen al wel iemand om mee te praten op school maaf het heeft nog niks geholpen. weten jullie wat ik moet doen?
ik weet het echt niet...

Je zou andere dingen kunnen gaan snijden.

Niet het mes uit de la pakken en jezelf ermee snijden.. zo simpel ishet ><

De vraag is natuurlijk waarom je dat doet. Waarschijnlijk om je beter te voelen. Waarom voel je je slecht?

@TS

Je doet er verstandig aan professionele hulp te zoeken om zo zicht te krijgen op de achterliggende oorzaak/oorzaken. Merk op dat je er niet aan ontkomt je ouders in te lichten over wat speelt; mochten zij nog niet op de hoogte zijn doe je er zeer goed aan het te bespreken met je ouders, hoe moeilijk dat misschien ook is.

Een gesprek met de huisarts is wellicht een idee of anders een telefoontje naar Bureau Jeugdzorg. In ieder geval; ga er mee aan de slag. Wat jij nodig hebt ga je hier in ieder geval niet vinden en hoe langer je hiermee blijft rondlopen hoe vervelender het wordt.

Adviseer jij depressieve mensen ook om dan vooral léuke dingen te gaan doen?

depressief zijn is heel anders.. dit doe je gewoon zelf, tenzij het een soort dwang stoornis is, lijkt mij ><
net zoals drugs doen om je beter te voelen, dat doe je ook gewoon zelf..
maarja als het echt niet lukt zou ik idd naar de dokter gaan ofzo

Ah ja, en drugsverslaafden moeten gewoon stoppen met drugs gebruiken. Helder (Y)

Psychische problemen door wat voor oorzaak dan ook kunnen zich in wat voor vorm dan ook manifesteren; nagenoeg altijd heeft de vorm een onderliggende functie die onderzocht en opgelost moet worden, al dan niet met professionele hulp. Automutilatie is meestal niet een oorzaak maar een gevolg.

Overigens zijn er veel gemene delers tussen zelfdestructief gedrag (of dat nou automutilatie is of bijvoorbeeld eetstoornissen zijn) en depressies/angststoornissen en is het lang niet altijd duidelijk waar het één begint en het ander ophoudt.

dat is een verslaving though.. snijden niet lijkt mij

Ik weet niet of verslaving een goede term is, maar denk je nou echt dat ze het doet zonder achterliggende oorzaak? Gewoon omdat het kan? Ik denk dat de achterliggende processen niet heel veel verschillen van die bij een verslaving.

Bij fysieke pijn worden endorfines aangemaakt. Daarnaast zijn er meer redenen waarom AM weldegelijk een verslaving kan zijn of worden: niet kunnen omgaan met geestelijke 'pijn' dus dat proberen te verdringen met lichamelijke pijn. Gestalte geven aan gevoelens waar de persoon zich geen raad mee weet. Juist uit- of aanzetten van 'gevoel'. Jezelf bestraffen (om wat voor irrationele reden dan ook). Onderdrukken van 'de rest', macht en controle over je eigen lichaam.

Nogmaals; automutilatie is geen bewuste keuze. Het is een gevolg, niet de oorzaak. Het gevolg is een random zelfdestructief iets met als oorzaak psychische problemen. Een prettige uitvlucht, het veilige oord waar iemand zich tijdelijk in kan verliezen zonder geconfronteerd te worden met de achterliggende problemen of gevolgen daarvan. Dat, in combinatie met endorfines, zorgt voor een verslavend fenomeen dat in rap tempo bepalender kan worden.

Ik heb je nieuwe topic even samengevoegd met je oude topic, dan is het voor iedereen wat overzichtelijker hoe het met je gaat, en ook welke adviezen je al gehad hebt van ons. Anders vallen we steeds maar in herhaling.

Wat goed dat je praat met iemand op school! Dat is al een heel verschil met niemand iets durven te vertellen over hoe het met je gaat. Zo'n gesprek is natuurlijk geen wondermiddel, dus het is niet zo gek dat het nu niet ineens fantastisch met je gaat. Maar je bent wel aan het oefenen met praten over je problemen, en dat helpt uiteindelijk zeker wel. Met wat voor iemand praat je eigenlijk op school? Een vertrouwenspersoon? Zo ja, dan kun je ook aan die persoon vragen wat een volgende stap is om goede hulp te krijgen waar je echt mee verder kunt. En dan kun je het erover hebben of je dat aandurft en hoe je dat gaat aanpakken.

Heb je trouwens het trucje met het elastiekje om je pols al eens geprobeerd? (waar ik het eerder over had)

hee,

ja ik praat met een vertrouwings persoon op school, alleen vind ik het niet zo fijn omdat die soms niet echt aardig over komt.
dat met het elastiek heeft bij mij helaas geen nut want ik zit dan een uur later weer met een mes in mijn hand ):

Dan helpt het elastiek toch wel even om het uit te stellen? Je kunt geen wonderen verwachten van een elastiekje om je pols, maar uitstellen lijkt mij een goede stap.

Misschien kan je vragen of je bij een andere vertrouwenspersoon terecht kan. Gewoon zeggen dat je het idee hebt dat het met deze persoon niet zo klikt? Hoe doet je huidige vertrouwenspersoon dan onaardig?